Lieve lezer!

Updates en bekentenissen van twee hoogbejaarde twintigers, zou niet misstaan als titel van dit stuk. We hebben al veel gezien en genoten op dit nieuwe avontuur, maar schamen ons toch enigszins om toe te moeten geven dat we nooit later dan 22:00 uur in slaap vallen. Goed: het zal een combinatie van jetlag en gezondheid zijn.

De winter in Cuba is heerlijk. De zon is er bijna constant en het waait aangenaam zachtjes, maar te hard voor een hoed - ik heb mijn Nederlandse exemplaar inmiddels dankbaar aan een lokale señorita verkocht.

We zijn onze trip in de badplaats Varadero gestart, om te kunnen beginnen met vier dagen zon, zee en zuipen (grapje, we zagen ook regen). Opmerkelijk: het lijkt erop datxe mensen in dit Caribische land nooit het gevaar van een paraplu geleerd hebben, je moet scherp blijven om de vliegende ijzeren punten te ontwijken.
In Cuba kun je een kamer boeken in een casa particulares: mensen verhuren dan een kamer in of naast hun huis. Vlakbij de casa waar wij sliepen, vonden we een mini eettentje waar je voor omgerekend drie euro een bord vol lekker eten krijgt, wat je staand aan een muurtje of op het gras eet. Iedereen leek hier te komen lunchen; taxichauffeurs, buurtbewoners en mannen in pak.

Onze tweede stop was Santa Clara, in deze stad bevindt zich het mausoleum van Che Guevara. Vanuit het centrum ben je er in 30 minuten, dat is gelijk een leuke wandeling door de kleurrijke straten.
Op het balkon van het huis waar we verblijven krijg jk een glimp van het leven hier: je hoort de paardenkarren door de straten, honden blaffen, een man veegt de stoepen en een bakker op een fiets roept iets- waarna ik een vrouw uit een raam zie hangen die geld in een mandje laat zakken. De overbuurvrouw zwaait vrolijk: "Hola!".

Een stuk oostelijker ligt de grote stad Camagüey. We hebben maanden geleden al een busticket gekocht en staan met deze reservering al bijna drie kwartier in de rij om in te checken. We slaan om de paar minuten het aanbod van de privéchauffeurs af. Om half elf zijn we aan de beurt, maar de Viazul medewerker heeft nog een momentje nodig. "Halen we de bus van 10:25 uur nog wel?" proberen we te vragen, waarop de man aangeeft dat deze bus al om tien uur is vertrokken, omdat de vertrektijden sinds kort zijn gewijzigd. De taxi mannen zijn opgetogen "willen jullie een taxi nu de bus al weg is?". Gelukkig krijgen we tickets voor de eerstvolgende bus. Na uren wachten vertrekt deze bus juist veel te laat (de buschauffeur ging lunchen), het dwingt je in ieder geval geduldiger te worden!
Aangekomen op het station besluiten we een taxi te nemen naar de casa. We zitten op een fiets-taxi, maar onze chauffeur kan het adres niet vinden en stopt twee keer om het te vragen. Twee vrouwen helpen en ze bellen naar 'onze' casa, we gaan weer verder en toch ben ik echt verbaasd als een tijdje later een fietser naast ons komt rijden, me aankijkt en zegt "Dominique?". De casa eigenaar wijst al fietsend de weg en zo komen we er wel!

Na twee dagen eten voor een paar centen en dwalen over de mooie pleinen van Camagüey gaan we naar Trinidad, daarover snel meer!

Dankjewel voor het lezen en liefs uit Cuba!

Geschreven door Chironendominique