Ik vergeet de tijd. Eén, misschien wel twee uur. Ik weet niet hoe lang je me al aankijkt. Je ziet groen en ik zie dat je comfortabel zit. Er is ruimte voor vier, maar dat hield jou niet tegen om via het raam erbij te komen. Ik hoor Chiron zeggen dat iedereen die langsloopt tegen hem aanbotst. Je zit er nog, kruipt wat verder op schoot bij mijn overbuurvrouw die niets door heeft. Zal ik haar waarschuwen?
Dat is de zoveelste keer dat we beseffen:
■ De persoonlijke ruimte is een stuk kleiner in Azië;
■ De Thai hebben geen problemen met insecten in de trein (daar kun je op wachten met geopende ramen).

Voordat we in Bang Saphan Yai aankwamen zijn we in Bangkok, Hua Hin en Prachuap Khiri Khan geweest. De hoogste tijd om wat in te lopen!

Bangkok heeft ons opgeslokt.
Soms vergeet je een belangrijke les van je ouders en gooi je kledingstukken weg voordat je nieuwe hebt gevonden. Hier zijn genoeg mogelijkheden om te winkelen, waar we de tijd voor hebben genomen. Heerlijk voedsel vonden we tot onze verrassing in Chinatown (zelfs na een maand in China is deze wijk een aanrader) en in het MBK winkelcentrum (vers bereide sushi!).
Koohn die we eerder leerden kennen, woont in Bangkok: we hebben dus veel tijd met haar doorgebracht. We bezochten mooie plekken, aten taartjes, deden een boottocht (waarbij je onderweg op verschillende plekken kunt in- en uitstappen), hadden een denkbeeldig slow motion 'matrix-gevecht‘ in de 7-eleven, zagen het uitzicht van Bangkok vanaf een rooftopbar en stikten bijna toen Chiron in een Nederlands restaurant de inmiddels legendarische woorden sprak: "How big is your frikandel?".

Soms zit het mee en soms niet. Het onvermijdelijke is voor het eerst (en hopelijk voor het laatst) gebeurd toen ik koffie over mijn buik gooide. Nu ruim twee weken later de verbrande huid zo goed als verdwenen is, kan ik er bijna om lachen hoe stom het was. Dat ik ons drinkwater op mijn shirt leeggooide, Chiron die het verzon om verkoelende kleefstrips erop te plakken (au)... Tenslotte stond ik over een wc gebogen terwijl ik met de bum gun (bidet handdouche) mijn buik nat sproeide. Dat werkte iets te goed. Door het volle station moest ik daarna terug naar Chiron, met een sjaal als rok en m'n zeiknatte broek onder m'n armen geklemd, wetende dat het leek alsof er een ander ongelukje was gebeurd.

In de kustplaats Hua Hin zat het vol met een bepaalde soort toeristen, die overduidelijk niet voor het strand waren gekomen. Je ontkomt er niet aan dat je zulke mannen ziet. We vonden genoeg afleiding aan het water waar het aangenaam waaide en 's avonds leefden we ons uit op de markt.
Na een dag hadden we het wel gezien en stapten we in de trein. We merkten al snel dat er meerdere kippen in de coupé zaten en onze verbaasde gezichten maakten de locals aan het lachen.
Prachuap Kiri Khan is een rustige plek waar we vriendelijk werden ontvangen in een nieuw geopend hostel. De eigenaar leende ons twee fietsen, zodat we naar een baai in de buurt konden gaan. Onderweg moesten we een militaire landingsbaan oversteken. Chiron had de borden niet gezien en stopte om een foto te maken, om gelijk weer weggestuurd te worden door een man in uniform...
Op het strand was het rustig, afgezien van de duizenden krabbetjes die over het zand leken te vliegen. Op de terugweg maakten we alsnog een foto van de groene omgeving (náást de landingsbaan).

De volgende plek op het lijstje was Bang Saphan Yai. We werden door de buschauffeur in het centrum afgezet om daar tot de conclusie te komen dat er geen tuktuks/taxi's rijden. Het was nog zo'n zes kilometer, te ver om met tien kilo op onze rug te gaan lopen. Gelukkig vonden we twee aardige meiden die dezelfde kant op moesten en ons graag wilden afzetten.
We vierden ons jubileum aan het strand waar we een luxe huisje hadden geboekt. Het hotel waar we drie nachten verbleven wordt gerund door een lieve familie. Er was nog één andere hotelgast (JP) en daar kwamen we pas na een dag achter.
Het stormde op het strand, heerlijk om uit te waaien maar soms kwam het zeewater zo ver dat het restaurant gesloten moest worden. We genoten van het privézwembad, want JP was altijd de hort op. De vader van de familie was handig met een bijl en bracht ons (gratis) verkoelende kokosnoten. Op de tweede dag nam hij ons mee naar het huis. Het was Chinees Nieuwjaar! Samen met JP werden we aan een van de tafels vol met eten gezet. "That's all for you!", maar er was genoeg voor tien personen. We aten garnalen, varkensvlees, rijst, fruit, bonen, roze cake en meer, tot we vol zaten.

Voldoende opgeladen om door te gaan richting nationaal park Khao Sok!
Liefs!

Geschreven door Chironendominique