Lieve mensen,

Eindelijk was het zover, zo'n drie weken geleden vlogen we naar Myanmar (voorheen Birma). Steeds meer delen van het land mogen nu bezocht worden door toeristen. Wij waren erg benieuwd, na alles wat we gelezen hadden!
Geen woord was gelogen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ze groeten je lachend (terug). Je ziet hun rode tanden door het kauwen op betel. Chiron had gelijk door dat het op straat wordt uitgespuugd, ik dacht eerst overal bloed te zien. Hoor je zachte 'smak' geluidjes, zoals je die normaal gesproken maakt om een kat te lokken? Dan probeert iemand de aandacht van een serveerster te krijgen. Verder viel het ons op dat iedereen op slippers loopt, veel vrouwen en mannen de traditionele longyi (lange rok) dragen en niemand een zonnebril heeft.

In Yangon kregen we hetzelfde gevoel als dat we in China hadden. Op de straten zagen we nul westerse toeristen. We hadden verwacht dat meer mensen Engels zouden spreken in deze voormalig Britse kolonie. We werden aangekeken, maar niet lang nagestaard. Giechelend werden we verwelkomd in een restaurantje (lees: een plek waar het veilig leek nu onze weerstand geen klap kon gebruiken). Het voelt weer alsof we echt aan de andere kant van de wereld zijn!

Het kan aan de taalbarrière liggen, maar de stadsbussen worden goed verkocht hier. Er stopt een bus, er hangt een man uit en die begint hard en fanatiek te roepen. Hoewel sommige toestanders eerst twijfelen, kunnen ze niet anders dan in die bus stappen. Soms wordt er een zetje gegeven door de man die half naar buiten hangt. Voor ons gaven de aangeboden busritjes echt een gevoel van "nu of nooit" en "dit mag je niet missen".

Yangon was de Britse koloniale hoofdstad, dat kun je nog zien aan de stijl van veel gebouwen in het oude centrum. Chiron vond een wandelroute in onze reisgids en is op pad gegaan. Ik lag ziek op bed. Later die dag liep ik langzaam naar het einde van de straat om de zonsondergang te zien. Mooi, maar ik hoorde veel getoetoer. Ik maakte een foto en bleef staren. Het getoeter werd nu irritant. Toen ik me uiteindelijk omdraaide zag ik een file voor ons hotel, oei... Blozend snelde ik me terug.
Chiron kwam even later met foto's, verhalen en avondeten. Na een stuk lopen was hij een local op een fiets met zijspan tegen gekomen. Hij kon geen nee zeggen natuurlijk. Dat is weer een geluk, dat kan je niet doen wanneer je met z'n tweeën bent!

Na meer dagen dan gepland, gingen we eindelijk door naar Bagan, liefs!

Geschreven door Chironendominique