Lieve lezers,

Siem Reap was leuker dan verwacht!

We hadden geen zin in de lange reis van Don Khon naar Siem Reap. Iedereen probeert je op te lichten. Soms moet je erg lang wachten zonder duidelijke reden. Dit begon al in Laos. We moesten aan de grens twee dollar per persoon betalen om het land te mogen verlaten. Je krijgt geen bonnetje, maar je betaalt wel (zodra iemand probeerde het niet te betalen, gaven ze zijn paspoort niet terug totdat hij betaalde). Er was een gezondheidscheck, ze wilden iedereen controleren tegen betaling, maar we zijn snel doorgelopen.
In de bus zaten Anna, die ondanks haar Amerikaanse accent toch echt uit het Zwarte Woud komt en twee Nederlanders, Denise en Siesja. De rest van de rit viel ons alles mee. Het was al snel 'beer o'clock' en we maakten veel grappen. De chauffeur sprak geen Engels, maar "STOP TOILET" verstond hij wel.

Siem Reap is geen stoffige stad, zoals wij dachten! We zagen kerstverlichting en hoorden live muziek. We namen het voor lief dat we dag na dag werden omsingeld door tuktuk-chauffeurs, die niet schijnen te begrijpen dat je na het afslaan van tien eerdere tuktuks, nog steeds geen tuktuk nodig hebt. We kunnen best 100 meter lopen?

Anna haalde ons over om met een mountainbike naar Angkor te gaan, in plaats van een tuktuk-chauffeur te regelen. Angkor is een groot gebied (het grootste ter wereld) met ontzettend veel tempel ruïnes. We hebben een ticket voor drie dagen aangeschaft, na vijf uur 's avonds, zodat we de eerste avond gratis naar binnen mochten.
Angkor, waar ik niet zo naar uitkeek zoals ik naar Bagan (Myanmar, een gebied met meer dan 3.000 tempels, ruïnes en stoepa's) uitkijk, omdat we waren gewaarschuwd voor de vele toeristen. Toch overviel de grootte en schoonheid ons, ik had zelfs een kleine traan in mijn oog.
Wij drieën hebben er twee dagen gefietst (minimaal 30 km per dag), één dag zijn we met de tuktuk gegaan. Je hebt een week de tijd om de driedagenpas te gebruiken, daarom wisselden we cultuur af met rustdagen aan het zwembad.

Na een van onze vele maaltijden bij The Red Tomato -heerlijk Italiaans eten- gingen we met Denise en Siesja naar een bar. Mark, die we kenden van zijn muziek bij het restaurant, vertelde dat hij in The X zou spelen. De avond ging snel voorbij. Er vlogen veel insecten op ons, maar het duurde uren voor we ontdekten dat er geen dak boven ons was. Een man zong muziek met een stem die leek op die van Johnny Cash. Chiron werd ingemaakt bij de pooltafel, ik had verrassend fijne gesprekken met Denise en later dansten we allemaal op foute disco hits.

Meer insecten hebben ons gestoord. Tijdens het eten van een pizza vlogen er tientallen sprinkhanen op ons en ons bord. Sommige 'kruimels' op de borden bewogen, waardoor het niet zeker is of de laatste stukjes pizza naar oregano smaakten.

We lachen wanneer we ons proberen voor te stellen hoe gesprekken met reizigers, in Nederland zouden klinken. In de trein vragen vreemden nooit naar je darmen, waar je naar toe gaat, hoe lang je al onderweg bent en wat je familie daarvan vindt. "We zijn al een uur onderweg, hoeven vandaag niet naar de wc te rennen, onze ouders vinden het moeilijk maar steunen onze keuze om naar de Efteling te gaan."

Tot de volgende!
Liefs!

Geschreven door Chironendominique