anmorgen weer vroeg uit de veren voor een wandeling door de prachtige natuur van Toraja. We nemen de bus de Sesean-berg op, waar we op een bepaald punt worden "gedropt" en bijna tot in Rantepao terugwandelen. Een deel van de groep heeft nog tot de middag de tijd om aan te sluiten, want zij doen niet mee met de wandeling.

Bergop met de bus – of toch liever een brommer?
De busrit naar boven is al een avontuur op zich. Sommige stukken van de weg zijn zo slecht onderhouden dat we stapvoets moeten rijden. Terecht merken de jongeren op dat een brommer hier toch écht handiger is dan een auto – laat staan een bus. Het verkeer in de andere richting maakt het er niet makkelijker op, maar gelukkig loopt alles net goed af.

Onderweg genieten we van prachtige uitzichten en... alweer een ander type graf. Deze keer geen rotswand zoals in Lemo, maar gigantische keien verspreid over de helling en in bamboebosjes, waarin kamers worden uitgehouwen om mensen in te begraven. We zien zelfs enkele mannen aan het werk – dit keer niet om graven te maken, maar om steunpilaren te bewerken die de basis zullen vormen van een Tongkonan (het traditionele huis van Toraja).

De afdaling: Tongkonans, sawa’s en potloden
Helemaal bovenaan wacht ons een adembenemend uitzicht over rijstterrassen en de vallei. In het dorpje Deri beginnen we aan onze wandeling naar beneden. De weg slingert langs net herplante sawa’s, traditionele dorpen en imposante Tongkonans. We wandelen in een rustig tempo – Petrus, die al wat ouder is, moet ook kunnen volgen.

Onderweg delen we potloden en armbandjes uit aan de kinderen. Halverwege botsen we op een Indonesische versie van de Witte van Zichem: vijf jongetjes die hun schooluniform aan de kant hebben gegooid en vrolijk in hun blootje in een poel zitten te springen. Alle vijf krijgen ze van mij een potlood. Of ze het lang zullen gebruiken is maar de vraag, het is nu een schooldag om 10u30. 😉

Zoektocht naar pa Merry’s huis
Eenmaal beneden aangekomen moeten we even wachten op de bus. Die is namelijk onderweg naar het huis van pa Merry met de rest van de groep aan boord – maar ze vinden het niet. Vake stelt voor dat zij uitstappen en zelf te voet verder zoeken, zodat de bus ons straks gewoon kan oppikken. De hitte begint zijn tol te eisen, dus dat lijkt ons een goed idee.

Aangekomen aan het huis worden we hartelijk onthaald door ma Merry, Merry zelf, Selviana en Dorkas. Dorkas was trouwens mijn nanny tijdens mijn eerste levensjaren. Ze herinnert zich nog "de kleine jongen", en is een beetje onder de indruk van wie ik nu ben – een stevige kerel en een twee meter lange boom Koen.

Vis, soep en afscheid
We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: verschillende soorten vis, een rundersoep en kippenmie – stuk voor stuk smaakvol. Na wat gezellig bijpraten nemen we afscheid en trekken we richting de pasar.

Snuffelen op de pasar
De pasar is een grote overdekte markt waar je zowat alles kunt vinden – van keukengerei tot siermessen. Ik zoek een decoratief mes, want van de werkversies heb ik er al twee die nog prima snijden. Na wat onderhandelen koop ik er eentje, en we springen weer de bus in naar ons hotel.

Een knipbeurt en een houten dilemma
Terwijl de rest in het hotel blijft, trekken Gwen, Louis en ik opnieuw de stad in. Louis heeft dringend een kapper nodig – zijn kapsel lijkt eerder op een nektapijt dan op haar. Vlakbij het hotel vinden we een kapper die het prima aanpakt en Louis een frisse look bezorgt. Daarna gaan Gwen en ik op zoek naar een houten paneel dat we gisteren zagen in Ole Ole Todi, een winkel waar je echt alle souvenirs vindt die je vergat te kopen.

We twijfelen vanwege het formaat, dus bellen we om te weten hoe groot onze koffers precies zijn. Uiteindelijk laten we het paneel liggen… voorlopig.

Toch dat paneel – en een nieuwe coupe voor Vake
Eenmaal terug in het hotel wil Vake ook nog naar de kapper. Ik neem hem mee – onder één voorwaarde: dat hij het houten paneel gaat bekijken. Ook hij vindt het prachtig, dus we besluiten het erop te wagen. We nemen het stuk morgen mee als handbagage en laten het in Bali goed inpakken voor de grote vlucht.

Terwijl Vake zijn frisse coupe ophaalt en ik het paneel afreken, is het al bijna tijd voor de laatste avond in Rantepao. Nog een laatste maaltijd, alles inpakken, en vroeg naar bed.

Tot morgen, op naar een nieuw hoofdstuk van ons avontuur.

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg