Vandaag ging de wekker vroeg af voor de avonturiers onder ons – tijd om te gaan raften! Blij dat pépé Koen en ik nog tot de "jonkies" gerekend worden. Voor sommigen was het trouwens een korte nacht, want de match van Racing Genk moest en zou gezien worden.

De rit naar de raftinglocatie duurde opnieuw een goede anderhalf uur. Alles verliep daar bijzonder vlot: eerst een reddingsvest, dan een helm, en wat verderop een peddel. Daarna werden we in een typisch Indonesisch busje gepropt, dat ons naar het startpunt bracht.

Verwacht hier trouwens geen Belgisch gemak – niet gewoon instappen aan de kade en hup, de Lesse af. Nee, hier begon het met 200 treden naar beneden in een diepe kloof, en dan ook nog op blote voeten. Dat had ik toch anders ingeschat.

Beneden lagen de boten al klaar en verdeelden we ons in twee groepen van vier. Na een korte uitleg over hoe we moesten peddelen, hoppen en ons vasthouden, gingen we het water op.

Wat volgde was gewoonweg geweldig. Al na een kilometer begonnen we langs indrukwekkende rotswanden te varen, prachtig bewerkt met reliëfs die het verhaal van de Ramayana uitbeelden – iets wat je alleen vanop het water kunt bewonderen, want de wanden zijn te steil om langs te wandelen.

De tocht had net genoeg spanning, met hier en daar een pittige versnelling. Onderweg gingen we met zijn allen onder een metershoge waterval staan – goed dat we een helm droegen! Halverwege legden we aan bij een geïmproviseerde bar: een simpel afdak met twee grote koelboxen. Maar het bier was koud en de sfeer zat goed.

Na een korte pauze peddelden we verder. Nog een paar stroomversnellingen en toen was het avontuur helaas alweer voorbij. Tijd voor de klim terug naar boven – een stevige trap. Boven aangekomen konden we douchen (proper en goed geregeld) en genoten we van een eenvoudige, maar lekkere lunch.

In de namiddag trokken we richting de rijstterrassen, waar we met de rest van de groep hadden afgesproken. Het voelde een beetje aan als een pretpark: overal schommels, een fietsparcours door de bomen (op een kabel, uiteraard) en een deathride over de vallei. Sommige van onze jongeren hadden duidelijk nog energie over en deden vrolijk mee – als nagerecht van de dag, zeg maar.

’s Avonds gingen we eten bij Poppies, een klassieker die al jaren meegaat en die we elke keer opnieuw bezoeken als we in Bali zijn. Het eten stelde niet teleur – heerlijk zoals altijd – en iedereen ging voldaan met een volle buik richting bed.

Morgen alweer een reisdag: we vliegen naar Makassar.

Oh ja, een kleine waarschuwing: sommige foto’s van het raften zijn misschien wat wazig. Mijn gsm zat in een waterdicht hoesje, maar dat blijkt toch geen garantie voor scherpe beelden te zijn...

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg