Vandaag begonnen we de dag met een bijzondere wandeling. We gingen op pad om plaatsen te bezoeken in Makassar waar Vake en Moeke vroeger hebben gewerkt en gewoond – een stukje geschiedenis dus, recht uit het familieboek.

We verlieten het hotel en sloegen rechtsaf. Al snel stonden we voor het schooltje waar Els ooit in de kleuterklas zat. Ze herinnert zich nog levendig de olifant-glijbaan van toen. Wanneer we beleefd vragen of we even binnen mogen kijken, krijgen we meteen een enthousiast "ja" – iets wat in België wellicht niet zo vanzelfsprekend zou zijn.

De speelplaats van de kleuters ziet er vandaag wel anders uit. De iconische glijbaan heeft plaatsgemaakt voor twee badmintonvelden. De middelbare school is ondertussen uitgerust met airco, en de leerlingen krijgen er gratis maaltijden – een verkiezingsbelofte van de vorige president, zo horen we.

Onze volgende halte is Siti Miriam, de plek waar Els en Koen geboren zijn. Moeke heeft hier ook jarenlang gewerkt. De materniteit is ondertussen verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een internaat, maar voor Vake en Moeke zijn er nog genoeg herkenningspunten. Natuurlijk zijn we ons ervan bewust dat na bijna een halve eeuw veel veranderd is, maar toch is het bijzonder om deze plaatsen terug te zien.

Na dit emotionele bezoek moesten sommigen onder ons – om sanitaire redenen – terug naar het hotel. Met de rest van de groep, die nog fris en monter was, hebben we nog een klein marktje bezocht. Hamid merkt op dat de sfeer van vroeger wat verdwenen is: meer gewone winkels, en vooral het internet dat een groot deel van de handel heeft overgenomen.

Na de middag was het tijd voor wat ontspanning. We namen een welverdiende rustpauze, en wie wilde, kon een verfrissende duik nemen in het zwembad.

Om 16 uur stonden we weer paraat voor een boottocht met een pinisi – een traditionele Indonesische zeilboot die in de regio van Bira wordt gebouwd. Gelukkig was de aanlegsteiger vlak bij het hotel, dus we hoefden niet ver te stappen.

De boot zelf was prachtig – uitgerust met alles wat je nodig hebt voor een gezellige avond op het water, inclusief diner en een perfect zicht op de zonsondergang... of toch, dat was de bedoeling. Helaas gooide de regen roet in het eten en bleef de zon achter de wolken verscholen.

Maar geen zorgen: de sfeer zat er goed in. Het eten was heerlijk, er speelde live muziek op de achtergrond, en toen het eenmaal donker werd, barstte het feestje los. Onze jongeren trokken de dansvloer op – of beter gezegd: het dek – en zongen uit volle borst mee. We misten pépé Kim wel op dit feestje, want met hem erbij was het ongetwijfeld nog een tikkeltje uitbundiger geweest.

Als kers op de taart (of beter: als klap op de vuurpijl) kregen we zelfs echt vuurwerk vanaf de boot. Een magisch moment dat deze dag op de best mogelijke manier afsloot.

We sloten de avond af met een laatste drankje en doken op tijd onder de wol – morgen staat er alweer een nieuwe dag voor de deur!

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg