Vandaag begint ons avontuur in Toraja, en we ontmoeten meteen Petrus (de vader van Merry), die vroeger samenwerkte met Vake en Moeke op het project hier. Hij bepaalt grotendeels het programma, want alles hangt af van één belangrijk element: of er ergens een dodenfeest plaatsvindt. Deze zondag is er echter geen ceremonie, dus trekken we eropuit om verschillende bijzondere plekken te bezoeken.

Tijdens het ontbijt zingen we luid voor Maarten, die vandaag jarig is. Hij krijgt van ons een diadeem met “Happy Birthday” op – en ja hoor, hij draagt hem de hele dag met trots (zie foto’s 😉).

Melaatsendorp en een les in nederigheid
Onze eerste halte is het melaatsendorp, een vaste stop voor Vake. Niet alleen om steun te betuigen, maar ook vanwege het educatieve aspect: wij kennen melaatsheid nauwelijks, en de gevolgen ervan zijn hier zichtbaar. Helaas zitten de bewoners op deze Palmzondag allemaal in de kerk tijdens ons bezoek. Het ligt gelukkig dicht bij ons hotel, dus enkelen van ons plannen nog een later bezoek – vooral om de prachtige handgemaakte hoeden te bewonderen.

Kete Kesu – een levend museum
Na een korte drankstop rijden we richting Kete Kesu, een traditioneel Toraja-dorp met indrukwekkende Tongkonans (de karakteristieke huizen). Ondanks dat het buiten het toeristisch seizoen is, zijn er behoorlijk wat binnenlandse toeristen – en opvallend vaak worden wij gevraagd voor een foto, een leuke omkering van rollen!

Achter het dorp liggen graven, waaronder een nieuw grafhuis aan de ingang van het kerkhof – van het dorpshoofd dat recent overleden is. Het valt op hoe gedetailleerd en modern de grafpop erbij is, in vergelijking met oudere versies die verderop in een rotsholte staan, samen met houten kisten. Op de terugweg worden nog wat souvenirs gescoord, zoals een parang (traditioneel mes) en handtassen.

Londa – mysterie tussen de rotsen
Volgende halte: de begraafplaats van Londa. Geen huizen hier, alleen graven – in grotten. De belangrijkste overledenen worden in kisten tegen de rotswand geplaatst: hoe hoger, hoe belangrijker. Ook hier weer grafpoppen die over het landschap waken.

Beneden bevinden zich grotten waarin de gewone mensen rusten. Het systeem is anders dan bij ons: de kist wordt in de grot geplaatst of tegen de wand bevestigd, waar hij langzaam vergaat. De botten worden vervolgens netjes gestapeld. De geur van de petroleumlampen en de nauwe doorgangen geven het geheel een bijzondere, bijna mystieke sfeer. Een beetje benauwd, maar absoluut de moeite waard.

Smullen met uitzicht
Intussen is het al goed over de middag, dus tijd voor lunch! We eten op een plek met prachtig uitzicht over de rijstvelden. De maaltijd smaakt heerlijk. Omdat het laat is, besluiten we om Lemo (nog een begraafplaats) pas morgen te bezoeken.

De groep splitst zich op: sommigen trekken het centrum van Rantepao in voor een drankje, anderen gaan naar de hanengevechten.

Hanengevechten – een rauwe traditie
Wij kiezen voor het hanengevecht. Omdat de weg volstaat met geparkeerde brommers en auto’s, zet de bus ons een kilometer voor de arena af. Wat volgt is pure massa: een groot evenement, eten, drank en opwinding alom. In een speciale zone dagen hanenbezitters elkaar uit. Als er een match is, wordt een vlijmscherp mes van zo'n 10 cm aan de poot van de haan bevestigd.

De arena – volledig uit bamboe opgebouwd – zit stampvol met zeker 500 mensen. De gevechten zelf duren niet lang, maar de inzet is hoog: er gaat veel geld om in de weddenschappen. Na een paar rondes besluiten we dat het welletjes is en lopen we, in de gietende regen, terug naar de bus.

Terug in de regen en een warme afsluiter
De andere helft van de groep heeft intussen een apotheek bezocht en iets gedronken in Café Arras. Ook zij worden overvallen door de plensbui, maar zonder bus in de buurt. Gelukkig offert Els zich op en regelt becaks om iedereen droog terug naar het hotel te brengen – heldin!

‘s Avonds genieten we nog van een lekker diner, wat drankjes en – voor de liefhebbers – koers op tv.

Tot morgen, voor een volgende dag vol verhalen.

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg