Vandaag beginnen we aan het eerste deel van de tocht richting Toraja. Zodra we de stad uitrijden, houden we halt aan de Pinisi-haven, waar we de grotere houten schepen bewonderen die goederen vervoeren tussen de eilanden. Deze traditionele schepen verliezen stilaan terrein, want ook hier wordt steeds vaker overgeschakeld op gestandaardiseerd containervervoer.

Langs de kade worden we verrast door een varaan, die zich hier thuis voelt dankzij het overvloedige voedsel dat te vinden is. We kijken toe hoe mannen loodzware cementzakken en allerlei andere goederen – van grind tot boterhamdozen en eetbakjes – in de boten laden. Alles wat een mens nodig heeft, wordt hier nog met de hand ingescheept.

De arbeiders wonen vlakbij, in een Buginees wijkje. De smalle straatjes zijn vaak niet breder dan één persoon, en de huisjes staan dicht op elkaar. De geur is overweldigend, een mengeling van vocht, vis en hout. De mensen leven hier in moeilijke omstandigheden – het is schrijnend om te zien dat velen nog steeds zo moeten wonen door de lage lonen.

We zetten onze reis voort en maken een bijzondere stop in de buurt van Rammang-Rammang, een dorp dat enkel bereikbaar is via een klein rivierbootje. Daar komen we terecht in een betoverend landschap: een afgesloten vallei met rijstvelden en visvijvers, omringd door steile kalkrotsen en enkele beesten (apen en varanen). We wandelen over een vlonderpad, wat een verademing is vergeleken met de eerste keer dat ik hier was – toen moesten we nog over modderige sawa-paadjes lopen, die duidelijk niet op Europese voetjes berekend waren.

Vake heeft de lunch geregeld in een charmant huisje op het water. We krijgen een smakelijke mix van vis, kip, groenten en witte rijst voorgeschoteld. Als dessert? Pisang goreng – gebakken banaan met een krokant karamellaagje. Hemels.

Terug in de bus zijn we net op tijd om de regen voor te blijven en rijden verder richting Pare-Pare, waar we nog een korte stop houden om wat te eten en drinken. We genieten van een bordje nasi goreng of mie goreng, vergezeld van een verfrissend biertje – iets dat we in Pinrang, onze eindbestemming voor vanavond, niet zullen vinden.

Door de vele tussenstops onderweg komen we pas rond 21u aan in ons hotel in Pinrang. Helaas blijkt dat er niet genoeg kamers zijn voor iedereen, ondanks de reservering. In Indonesië komt het vaker voor dat kamers opnieuw worden doorverkocht als gasten niet op tijd inchecken. De receptionist belt zijn bazin en biedt ons drie kamers aan op een alternatieve locatie. De gelukkigen? Kathlijn, Oom Johan, Gwen en ikzelf.

Na een paar omzwervingen en een onverwachte hotelwissel zit ik nu eindelijk op mijn kamer… dit verslag te schrijven. Wat een dag.

Slaapwel, tot morgen voor het volgende avontuur!

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg