Vandaag verlaten we Pinrang, een charmante stad waar – als ik me niet vergis – ook Vake ooit voor het eerst kwam. De "afgezonderden" onder ons zijn vroeg wakker geworden door het geluid van de moskee aan de overkant van de straat, én een wel heel nabije tokeh (gekko), die luidruchtig aanwezig was.

We pakken onze koffers en worden met een klein busje naar de rest van de groep gebracht, waar het ontbijt al klaarstaat. Op de monumentale trap van het hotel daalt plots een bruid af – vandaag is haar grote dag. Aan de ingang ontmoeten we een politieman die er absoluut een selfie met ons wil nemen. Niet zomaar voor de familie, maar voor zijn sociale media! Hij post zijn werk op TikTok, Facebook en Instagram en heeft blijkbaar al 7.000 volgers. Zijn uitleg roept toch even een kleine “GDPR?”-frons op ons gezicht op… maar ach, welkom in Indonesië!

We hebben een lange rit voor de boeg, richting Toraja, maar maken een mooie omweg om het dorp van Hamid te bezoeken. Onderweg doorkruisen we talloze rijstvelden waar volop geoogst wordt. Net voorbij Enrekang stoppen we even voor een drankje en om een blik te werpen op de beruchte Erotic Mountains – Google dat gerust even we hebben foto's 😉

Daarna verlaten we de hoofdweg en slaan we af naar Baraka, via kleine, kronkelende bergwegen. Het wordt spannend: de betonnen weg is vaak maar één auto breed en we komen regelmatig tegenliggers tegen. Met veel gepiep, gekraak en een klein hartje slagen we erin om zonder schade onze bestemming te bereiken: Hamids ouderlijk huis.

Wat een ontvangst! Minstens 50 familieleden staan ons op te wachten. De paalwoning kreunt onder ons gewicht, maar blijft gelukkig overeind. Buiten staat een indrukwekkend buffet met allerlei zoete lekkernijen, die we haast verplicht moeten proeven. Voor ons voelt het een beetje als omgekeerde wereld: eerst dessert, dan pas het hoofdgerecht! Dat wordt binnen geserveerd in buffetvorm, en – zoals altijd – het is weer overheerlijk.

Na de maaltijd delen we wat make-up, pennen en potloden uit. Vervolgens vertrekken we te voet naar een meer ingetogen moment, ondanks de stromende regen. We wandelen eerst een steile betonnen weg op, daarna door een peperplantage. Aan het eind van het pad bereiken we een boom waaronder drie graven liggen – hier rusten Hamids vader, zus en nicht. Op deze bijzondere plek willen we Kim herdenken.

In stilte luisteren we naar de woorden van de familie, terwijl we even de tijd nemen om stil te staan. We laten symbolisch een stukje van Kim achter op deze plek, omdat hij – net als wij – een diepe band voelde met dit land. We weten dat hij hier in goed gezelschap is, op een stukje grond dat ook ver na onze tijd zal blijven bestaan.

De reis gaat verder richting Rantepao. Onderweg stoppen we nog bij de toegangspoort van Toraja, als symbolisch begin van dit bijzondere gebied. Pas als het al donker is, komen we aan in ons hotel. We eten er nog een laatste avondmaal voor vandaag en sluiten de dag af.

Tot morgen – voor een nieuwe bladzijde in dit Indonesisch avontuur

Geschreven door Ceyssens.zijn.weg