Vandaag staat de helikoptervlucht op het programma. Ik kijk er erg naar uit, want ik heb nog hele goede herinneringen aan de vluchten in NZ.
Ik vlieg met Wim en Ineke en we hebben de vlucht van 25 minuten geboekt.
Om 10 uur, na overigens een heerlijk ontbijt alhier, worden we opgehaald.
Na 10 minuutjes rijden komen we bij de Heli platforms aan. Dan is het inchecken, als je bijna aan de buurt bent, wegen en breefing.
Ondertussen wordt alles gefilmd en er worden foto's gemaakt. Natuurlijk, het blijft wel een commerciële business.
Op de weegschaal, die alles wat je aan hebt en draagt aan foto apparatuur, weegt, ben je natuurlijk zwaarder.
71.9 Kilo, schoon aan de haak. Als ik later op de lijst kijk, staat er 87 kilo. Hé, ja daar doe ik het natuurlijk niet voor. Hij lachen en ik mag nog een keer. 71.9 Kilo, I'll told you!!!!!
Na een poosje Heli's op zien stijgen en landen, het zijn er 4 totaal, zijn wij aan de beurt.
De meeste vluchten zijn 13 minuten en daar kiezen de meeste mensen. Voor onze vlucht is er nog een stel. Natuurlijk wil ik voorin en daar heb ik natuurlijk ook voor gezorgd door net even voor dat stel te lopen😉😄
Wij worden ingegordeld, koptelefoon op voor de herrie, er is geen communicatie mogelijk, en de piloot stelt zich aan ons voor, I,'ll shake hands with Stanley, hij wisselt nog wat communicatie uit met het vluchtcentrum, start de band met tekst voor ons via een tablet, en off we go.
Ik blijf het geweldig vinden, eerst een stukje recht omhoog en dan daar gaan we. We maken een aantal rondjes, zodra we bij de Victoria Falls zijn, zodat we de Falls van alle kanten kunnen zien en het vervolg van de Zambezi River die Zambia in gaat aan de andere kant van de Falls.
Daarna vliegt de piloot naar het National Park Victoria Falls en maakt daar ook nog een aantal rondjes. We zien een aantal kuddes olifanten, giraffen en buffels. Heel koel vanuit de lucht.
Zo gaaf en helaas voor je het weet zijn die 25 minuten alweer om. Terug bij de platforms staan Gerda en Sander daar. Ik dacht dat zij eerder op de ochtend hadden geboekt. Maar zij gaan nu 13 minuten de lucht in. Wij worden meegenomen om de video met foto's te bekijken. Het is echt een hele leuke video en wij besluiten het gezamenlijk te doen. Wim koopt de USB stick en regelt dan in NL een kopie voor mij.
Dan terug naar het hotel, ik heb tussen 12-12.30 uur afgesproken met Miek en Cobi. Onderweg naar het hotel zie ik die twee flaneren op de hoofdweg. Ik zeg tegen de chauffeur, even toeteren. Maar hij begreep het niet. Do you know theme? Yeh, the are my friends and I suppose to meet theme at the hotel between 12-12.30 uur. Het was op dat moment 12.00 uur.
Now they are walking to the wrong site and not allowed to walk there. It's very dangerous, the National Park, Lions and Elefants and the are never in time at the hotel, he told me.
Oh oké, nou we gaan het zien. En inderdaad de dames kwamen om 13.05 uur aankakken. Ze hadden een geweldige ochtend gehad en het was niet gevaarlijk. Ja duhhhhh, Cobi was gisteren ook al bijna door een olifant op de hak genomen.
Maar ze waren er en wij gingen eerst lunchen in het hotel. Daarna op pad naar the Craft Market met de Shuttlebus van het hotel. Een buitenmarkt met heel veel kraampjes die van alles aan Craft verkopen. Beelden, houtsnijwerk, recycle Craft, etc. etc.
Miek wilde een beeldje van een Hippo.
Op enig moment zag ze een mooie en was al een beetje aan het onderhandelen met hulp van Cobi, toen ze aangaf nog even verder te willen kijken. Zoveel kraampjes met zoveel van hetzelfde en de prijzen liggen heel hoog hier. De Zimbabwaanse munteenheid is volledig gedevalueerd en ze hebben het liefst US dollars of euro's. Nou die kennen we, dus dat is snel omrekenen. Ze gebruiken hier een hele ongunstige rate en van dag tot dag anders. Dus goed opletten.
Wij op weg langs de kraampjes. Alledrie kwamen we al snel tot de conclusie dat we helemaal gek werden van die mannen die je vooral naar hun kraam mee willen, dat we zo snel mogelijk van die markt af wilden en die groene Hippo hoefde ook niet meer van Miek. De prijs lag nog veel te hoog en geen zin meer om te onderhandelen.
Dan naar the Elephant Walk. Dat is een hele grote buitentuin met allemaal shops er om heen met het kwalitatief betere werk. Bij de ingang een man met allemaal bewegende complete, jungles, dorp, boot en nog veel meer., zie de foto's. Allemaal recycling. Hij draaide aan allerlei wieltjes en vertelde een heel verhaal erbij. Geweldig. We kwamen daar ook Wim en Ineke tegen die bezig waren een beeld voor in de tuin te kopen. Daar eerst maar eens in een luie bank geploft en cappuccino gescoord. We zaten daar echt heerlijk, net een tropical jungle.
Daarna nog wat winkeltjes in. Ik had een hele leuke gezien naast die koffietent en alle Craft, sieraden, sjaals, pottery, kaarten met etstekeningen, tassen, maar ook
natuurproducten, worden door een familie gemaakt en via dat winkeltje aan de man gebracht. Een blank Zimbabwaanse vrouw wist daar een heel mooi verhaal over de vertellen.
Zowel Miek als Cobi hebben daar nog wat geld over de balk laten gaan.
Terug zouden we gaan lopen en Cobi wilde nog even langs de shops waar we de dag van aankomst waren geweest omdat ze daar een leuke giraf had gezien. Die wilde zij voor de kleinzoon van Joke kopen. Bij de shop aangekomen, stond Stevie Wonder er niet. Ik had de eerste keer tegen hem gezegd dat hij daar veel op leek met zijn rastahaar. Hij kon alleen niet zingen, zei hij.
De pluche giraf kostte 30 US dollars. Any
Discount, vroeg Cobi. De boss, Stevie Wonder, was er niet, dus nee.
Op naar het volgende winkeltje op zoek naar een betaalbare giraf. En dat is gelukt. Toen terug naar het hotel, douchen, haren wassen, want vanavond laatste dinner in the Tree Monkeys. We gaan met De Bush bus, heen en terug. Kwart over 7 verzamelen in de lobby. We zitten allemaal in de bus, maar 2 van die 4 sukkels ontbreken.
Eric gaat verhaal halen en komt terug met de mededeling dat de dag zo inspannend was geweest, zij gingen niet mee. 🤒🤮
Had ik ook niet verwacht, want zij hebben zo verschrikkelijk af zitten geven de laatste avond op het kamp op de kookkunsten van Reinhart. Je laat wel goed zien wie je werkelijk bent, want deze avond was ook bedoeld om de crew te bedanken.
The Dude zou het lekkerst zijn, dus die maar besteld. Wij zaten buiten en het was best fris, dus om dekentjes gevraagd.
De eerste bestellingen werden gebracht en the Dude was een enorme hamburger met avocado, gefrituurde uienringen, sla, tomaten en frietjes. Heerlijk, maar de maaltijden waren meee voor Amerikanen bedoeld, zoveel. Tussendoor speechen en de crew bedanken en aan mij de eer voor Reinhart. Nu maar extra in het zonnetje gezet. Die andere sukkels, die ook steeds iets over het eten te mekkeren hadden, waren er immers wel. In zijn bedankwoord vertelde hij dat dit zijn laatste reis was geweest. Hij ging voor zichzelf beginnen, Construction and Tourism. Heel gaaf en cool zo'n knul van 29 jaar. Daarna Bokani en Erik door Isabel en Wim. Isabel had voor alledrie een cartoon getekend. Enveloppen overhandigen aan the boys en vaststellen dat het een geweldige reis was geweest. Voor Erik een hele uitdaging met al die zieken en nog nooit Afrika. Bokani vond al die zieken ook heel spannend, maar iedere morgen een dikke glimlach en dat heeft een goed effect. Het was een hele leuke afsluiting van idd een geweldige reis.
Morgen de groep uitzwaaien, Erik mee naar Amsterdam, Bokani en Reinhart naar Johannesburg en ik nog 2 dagen relaxen hier.

Geschreven door Anna-maria.op.avontuur