Vanmorgen na een vroeg ontbijt om
8 uur gaan rijden over zand, zand, en nog eens zand, een heel eind langs de kust van de Grote Atlantische Oceaan naar boven richting Spitskoppe. Beide kanten van de weg een enorme uitgestrektheid, ja wij zijn in de woestijn.
De bedoeling is een paar foto en plasstops en dan naar de zeehonden bij Cape Cross.
En tussen 12 en 13 uur plekje zoeken voor lunch uit de truck.
Bij Cape Cross liggen zo'n 80 tot 100.000 seals.
De seals ( family Otariidae ) staan bekend
als seals met oren, anders dan de gewone seal ( family Phocidea ) zonder extern oor.
De grote groep migreert niet, sommige individuals, die gemarkeerd zijn, worden wel soms 1600 km verder terug gevonden binnen 20 maanden.
Een adult mannetje kan wel 187 kilo wegen. In breeding season wel 360 klio omdat ze dan veel voeding bij zich dragen, om hun territorium te beschermen en de vrouwtjes. Het vrouwtje weegt 75 kilo. Een paar weken na de komst van de mannetjes, komen de zwangere vrouwtjes op het land om daar te bevallen van 1 pup.
Het dominante mannetje heeft een harem van 5 tot 25 vrouwtjes.
Het mannetje paart met ieder vrouwtje in zijn harem binnen 1 week.
Het gebeurt dus dat de vrouwtjes het hele jaar door zwanger zijn, behalve een paar dagen tussen de geboorte en paring.
De meeste pups worden tussen november en december geboren. De meeste na een periode van 34 dagen, en weegt tussen de 4.5 en 7 kilo en is zwart.
Binnen 1 uur drinken ze bij de moeder. De moeder zoogt alleen haar eigen jong om zo een heel sterke band te krijgen. De moeder gaat al snel naar de zee voor voedsel voor een periode of een paar dagen en als ze terug komt herkennen ze elkaar door te roepen naar elkaar.
27% Van de pups overleeft niet en mortaliteit is het grootst in de 1e week.
Oorzaak, te vroeg geboren, geplet worden door andere zeehonden, verdrinken, verlaten worden, moeder en pup zijn te lang gescheiden, de moeder kan op zee gedood worden of door de Black Backed Jakhals of de Brown Hyaena.
De vacht bestaat uit lagen van verschillende afmetingen. Alleen de buitenvacht wordt nat. Lichaamstemperatuur is 37°C. Ze kunnen lange periodes onder water in het koud water, 10-15° C.
En last but not least, er hangt een smell, terribel, een de hele zandvlakte is bezaaid met rolletjes haar. Het is een kakofonie aan geluiden, huilers, moeders die roepen, oudere puppen die knokken, males die hun territorium verdedigen. Maar echt heel leuk om te zien zo'n grote kolonie.
Daarna naar een lunchplek getogen, bij een benzinepomp met meerdere shops, mochten we bij het restaurant een koffie bestellen en dan lunch uit de truck opeten, van de eigenaar. Dat was wel heel erg vriendelijk, en eindelijk weer eens lekkere koffie.
Vervolgens onze route weer vervolgd, nog zo'n 2 uur rijden.
Inmiddels weer geïnstalleerd in mijn tentje en nu in de middle of knowhere met minimale voorzieningen.
Het kampement staat en er wordt druk gekookt.
We konden nog een wandeling doen van 2 uur, maar die heb ik geskipd.
Erik is een kampvuur aan het bouwen. Er is een mondharmonica. Wordt heel gezellig denk ik. Er komt net een nieuwe Bush truck aan.
Update ziekenboeg:
Joke heeft een dubbele longontsteking, Li is schoon, re nog niet, ze krijgt de hele tijd al 2 keer dag f.t. om het los te kloppen. Door haar astma kan ze dat niet zelf vanuit diep in de longen. Ze willen het graag op kweek om te kijken welke bacterie deze ellende heeft veroorzaakt. Morgen nog ZKH en dan over naar hersteloord is het plan. Cobi gaat aan het eind van deze vakantie terug naar Walvisbaay en vliegt dan met Joke naar huis wat ze verder kan herstellen;
Gerda mag mo uit het ZKH en voor haar wordt momenteel geregeld dat ze bij de volgende accommodatie weer aansluit;
En met mij gaat goed.
Ik blaf helaas nog steeds.

Geschreven door Anna-maria.op.avontuur