Vandaag heel heel vroeg op, want we gaan de zonsopgang bekijken. Maar eerst moet ons kampement afgebroken worden. Want we hebben een druk programma.
Dat betekent tent afbreken in het stikke donker en de avond daarvoor alles al zo organiseren in tassen en koffers, dat die ook snel in de bus kunnen. Oh ja, een nog even gauw wat eten en drinken.
Pfffff ik dacht dat ik op vakantie was, en met mijn zieke lijf valt het niet mee. Nee, helaas het wil nog niet beteren. Maar gelukkig krijg ik steeds van alle kanten hulp. En ja dat het een actieve vakantie zou worden, wist ik ook 🤧😉
Klokslag 6 uur stonden we bij het hek, net als vele anderen. Wij stonden redelijk vooraan. Het hek gaat om 6.15 uur open en dan schuurt iedereen weg om zo snel als mogelijk bij Dune 45 te zijn. Dune 45, omdat het precies 45 minuten rijden is vanaf het hek. Bonkani, onze chauffeur ging ze allemaal inhalen, nou dat heeft hij ook gedaan, nog 1 auto voor ons. En dat op een gravelweg. En je bent net een geklust ei, wel prachtig om al die koplampen in een lange sliert achter je aan te zien. En Bonkani zat helemaal in zijn element. Dan snel de bus uit en het avontuur kan beginnen.
Je klimt minstens een half uur op het hoogste duin om daar boven op het randje te zitten om precies om half 8 de zon te zien opkomen en het duin te verlichten. Het was een immense klim en ik heb mij soms afgevraagd waar ik aan begonnen was, maar eenmaal boven was het meer dan de moeite waard. Toen de happening voorbij was, heb ik mij het eerste stijle stuk aan de zijkant op mijn billen naar beneden laten glijden met af toe afzetten met je voeten. Wat waren we hoog, echt niet normaal.
Beneden zouden we eerst ontbijten voor we verder gaan. De volgende stop is in Solitaire, ooit niet meer dan een verlaten benzinepomp. Inmiddels een Campsite, lodge en een heerlijke bakkerij die bekend staat om zijn heerlijke appeltaart, van familie van der Lee.
Eindelijk na al die dagen heb ik weer een beetje trek en smaak en proeft niet alles naar bordkarton. Ik voel mij iets beter en geen koorts meer.
Nou, na zo'n stuk, hoef je ook geen avondeten meer. Allemachtig wat lekker en machtig. Op en rond de Campsite liepen, speelden en stonden Mountain Ground Squirrels. Zo schattig als je geluidjes maakte kwamen ze allemaal naar je toe. Die worden overduidelijk gevoerd . Daarna was het naar de Sessusvlei voor een rit met een terreinwagen. Althans dat dachten we. We schuurden inderdaad door de desert om bij Dead Vlei gedropt te worden. Vandaar uit kon je nog een wandeling maken naar Dead Vlei. Off and go dan maar weer, tis vlak. Nou nee, dat leek maar zo. Maar wederom zo de moeite waard. Om op de plaats van bestemming verhard wit zand met allemaal dode bijna versteende bomen er in te aanschouwen, zo wonderlijk.
Daarna hup weer in een terreinwagen naar de Sessus Vlei te rijden. Gaaf al die wagens schuren door de desert en wat een bizarre mooie wereld.
Het laatste stuk naar de volgende camping zou maar een uurtje zijn. De camping van Boesman. Nou dit was met recht echt een heel mooi plekje. Boesman was er zelf niet, maar zijn compagnon Frans zou de volgende ochtend met de liefhebbers de desert ingaan. Hij kan alles over de desert vertellen. Ook de plek waar de Zebra 's s'nachts water komen drinken uit het zwembad, wat daardoor iedere morgen leeg is. Een Zebra drinkt 25 liter per dag.
Joke, was al enkele dagen flink aan het hoesten en had het benauwd. Zij was bij Dune 45 beneden gebleven, maar bij Dead Vlei wel meegegaan, niet wetende dat het toch wel heel zwaar zou worden.
Ik had geslapen in de bus op het lange tussenstuk en voelde mij eigenlijk wel oké.
Voor Joke is het zwaar geweest, zij had mij de dag daarvoor al verteld astma te hebben toen ik ernaar vroeg. Zij was inmiddels ook al 3 nachten aan het blaffen en had niet geslapen. Ze was uitgeput, misselijk, niet eten en nauwelijks drinken. Ik had haar geadviseerd, gezien haar astma, een arts te laten kijken. Maar dat vond ze niet nodig. Nu vandaag was ze zo slecht, na die klim naar de Dead Vlei, dat ze bijna niet meer op haar benen kon staan. Ik heb haar toen we op de camping aankwamen samen met Cobi, haar vriendin, uit de bus geholpen en op een matrasje in de schaduw gelegd. Ze gloeide helemaal en had het erg benauwd. Nogmaals erop aan gedrongen een arts te laten kijken. Ik vond dat we zo niet de nacht in konden en vermoedde dat zij inmiddels een longontsteking erbij had. Gelukkig gaf zij zich over. Ik ben naar Erik gelopen en mijn bevindingen en adviezen met hem gedeeld.
Tja heb je vakantie, kan je nog zustertje spelen.
Maar mijn gevoel zei mij dat het echt foute boel was. Vervolgens is Erik er een flinke poos mee bezig geweest en uiteindelijk zou er een Ambulance komen. Ja, over 3 uur. Wij zaten in de middle of knowhere.
Een Heli of Flying Doctor mocht niet vanwege verzekering kwestie. En er moest garant gestaan worden voor de betaling. Dat is allemaal in orde gekomen en tegen half tien kwam er een heel verlichte wagen aan.
Volgens Bonkani, die 5 jaar op dat ding had gereden, de slechtste rammelbak aller tijden, hoorden we de andere ochtend. Joke is in de Ambu aan alle toeters en bellen aangesloten en naar Walvis baay vervoerd en Cobi is met haar mee gegaan. Na een rit van 3 uur terug in het ZKH aangekomen.
Deze vrouw was hard ziek en ik ben blij dat ik er op aangedrongen heb en blijven doen.
Morgenochtend horen we meer en ik duik mijn mandje in. Helaas zit bij mij alles zo verstopt, dat het niet lukte in slaap te komen. Blijkbaar toch gelukt, maar om 2 uur moest ik plassen. Op de wc mijn neusgaten toch flink open kunnen krijgen, mijn spray was op, ik loop terug en krijg voor mijn tent het mooiste uitzicht, meerdere Zebra' s in het volle maanlicht.
Nou, daar doe je het toch voor🦓🦓🦓🦓

Geschreven door Anna-maria.op.avontuur