Hobas Camp is een kleine groene oase tussen het lege maanlandschap van de Fish River Canyon. In het minizwembadje ( leeg😔)kun je het stof van je afspoelen. Het sanitair blok was zonder verlichting, dus hoofdlamp mee, wordt hier vroeg donker 😎. Verder veel avonturiers op de Camp. Wel een trekkers camping. De camping ligt op een kwartiertje rijden van het uitzicht punt over de Canyon.
En dat was voor vandaag de bedoeling, de zon zien opkomen en vervolgens de Canyon verlichten. Dat betekent wel heel vroeg op en het liefst ook je tent al ingepakt. Kopje thee drinken en dan met de Bush bus op pad. Na de zonsopgang maken we daar nog een wandeling, dan weer met de Bush bus terug, ontbijten en onze reis vervolgen naar Luderitz.
Pfff, met wat hulp van Miek is het ook mij gelukt die tent in te pakken. Het zijn hele fijne tentjes, alleen de ritsen zitten vol met stof en werken niet mee. Volgende keer formule W40. En de haakjes die je over de stangen moet doen, om het doek op zijn plek te houden, daarvan zijn de meesten te krap en dat vraagt veel kracht. Dat heb ik niet op het moment, nog steeds heel gammel en snipverkouden met keelpijn. De helft van de groep heeft het ondertussen, inclusief kok en chauffeur. Ook Erik onze reisleider blaft er flink op los.
Omdat we het zo snel krijgen achter elkaar, ben ik niet de boosdoener maar, ja wat dan. Ik hou het op iets in de bus.
Erik wilde zodra we in Lüderitz zijn anti grippine halen. Omdat het geen griep is , ga ik gewoon verder met mijn eigen cocktailtje om de 6 uur.
Dé zonsopgang was echt heel mooi en vooral als hij dan de Canyon bereikt. Een op die droge dorre grond groeien zelfs tomaten.
De gitaar spelende groep van de Camp arriveerde ook. Zij gaan de Hiking doen, 80 km in 5 dagen door de Canyon.
Wij gingen de wandeling doen en reden daarna weer terug voor het ontbijt en de rest opruimen. Wat een stof, echt niet gezond. De mensen hier schijnen gemiddeld 7 jaar korter te leven. Een ware aanslag op je longen.
Na een lange rit door weer een desolaat kreeg landschap, Namibië is het kaalste land ter wereld, hebben we in Auss geluncht. Duitse nederzetting en yep 😄we hebben weer even WiFi en ja dan stromen de berichten binnen en stromen bij mij de tranen rijkelijk. Is toch een dingetje zonder mijn kids op16 mei😔😭
Daarna nog een uurtje of 2 naar het volgende Duitse plaatsje. Ineke had een armbandje voor mij geknoopt. Haar man is 11 jaar geleden overleden, hartaanval achter het stuur, kinderen 13 en 11 jaar oud. Kort daarna werd er bij haar borstkanker geconstateerd. Hoeveel kan een mens aan???
Een paar jaar terug door vrienden gekoppeld aan Wim. Hij is 4 jaar geleden weduwnaar geworden. Zijn vrouw had eierstokkanker. Vorig jaar zijn ze getrouwd. Ineke's jongste, Isabel een 21 jarige student, is ook mee.
Om 16 uur arriveerde we in Lüderitz, fijn hotel, en een regen douche, eerst maar eens even schoon geschropt en haren gewassen.
Daarna met Miek en Isabel rondje stad. In Namibië mag je geen plastic meenemen, alleen dat weten ze zelf nog niet😔zie foto van de Yuka.
Ooit zal het een welvarend stadje geweest zijn, er loopt een kilometers lange treinrail naar het stadje. Ooit bedoelt voor het vervoer van de diamanten. Maar nu is het een uitgestorven stadje, waar je nog wel veel Duitse invloeden ziet.
We hebben daarna met Joke en Coby, die we tegen kwamen, aan de haven gegeten.
Daarna had ik het zo koud dat ik snel terug ben gegaan en mijn mandje in.
Morgen het Sperrgebied.

Geschreven door Anna-maria.op.avontuur