Na een verkwikkende nachtrust in Le Boyer schoven we vanmorgen rond 8 uur aan voor het ontbijt. We konden kiezen of we dit in de mooie tuin aten of binnen. Het weer was niet schitterend, maar echt koud was het ook niet dus kozen we voor de tuin. Nadat we alles weer ingepakt hadden en afscheid genomen hadden van onze sympathieke gastvrouw, kozen we ervoor om via Arc-en-Senans te rijden naar ons laatste logement te rijden. Dit dorpje was vroeger bekend voor de zoutwinning. Eind 18de eeuw bouwde men er een indrukwekkende zoutfabriek. De pekel (zouthoudend water) werd eerst aangevoerd via een houten leiding (later vervangen door een uit metaal) over een afstand van 21 kilometer. In de fabriek werd de pekel gekookt waardoor het water verdampte en het zout overbleef. Zout was in die tijd onmisbaar als als bewaarmiddel. Het was dus een zeer gegeerd product. Het gebouwencomplex van de koninklijke zoutziederij van Arc-et-Senans is een bijzonder staaltje van architectuur. De site is volledig symmetrisch opgebouwd, wat mooie foto’s oplevert. Het was zelfs de bedoeling van de architect, ene Claude Nicolas Ledoux om een volledige stad uit te bouwen rond de zoutfebriek maar zo ver is het nooit gekomen. Wat er nu nog overblijft is wel uitgroepen tot Unesco Werelderfgoed.
Na ons bezoek (met ‘Histopad’) aten we in een restaurant in de buurt.
Rond 15 uur vervolgden we onze route, deze keer via de autostrade langs Besançon en Vesoul richting onze laatste overnachtingsplaats. We waren net op tijd voor de laatste nachtvlucht 😉.
We slapen vannacht in een oud vliegtuig dat is omgebouwd in 2 logementen. We slapen in het staart-gedeelte. Fasten your seatbelts voor een goede nachtrust!

Geschreven door Zuid-Frankrijk2020