Vanmorgen vertrokken we rond 7 uur in Lyon. We wilden de drukke ochtendspits wat vermijden. Dat lukte aardig want na een halfuurtje lag Lyon al achter ons en reden we richting Vienne. We volgden eerst een stukje van de bekende N7, de route die de Fransen vroeger namen om naar het zuiden te bollen. Jammer genoeg zijn er nu op dit stukje van de N7 weinig of geen benzinestations of oude hotels uit die tijd meer te bespeuren. Het is een vrij saaie, drukke tweevaksbaan die ons uiteindelijk in Vienne brengt. Op een erg verwarrend kruispunt (hier zou een rond punt echt wel passen!) wist onze GPS het ook even niet meer maar al snel zaten we toch weer op onze juiste route. Dat was intussen niet meer de N7 maar een gewone D-weg zoals we er al zoveel namen. Een mooi verzorgde, vaak brede weg en vaak waren er zelfs stroken voor fietsers voorzien. Chapeau!
Onderweg stopten we bij een oude bekende in het dorpje Hauterives. We bezochten nog een keer het merkwaardige bouwwerk van Facteur Cheval. We passeerden hier ook al eens een aantal jaren geleden op onze route naar Uzès. Deze eigenzinnige postbode verzamelde jarenlang stenen op zijn ronde en bouwde er in zijn tuin 'son Palais Idéal' mee. Een kunstwerk waar hij maar liefst 33 jaar mee zoet was.
Vandaag zagen we ook voor het eerst 2 VW kevers. De ene te koop, de andere al rijdend en zwaaiend bij het passeren. Luchtgekoelde VW-rijders doen altijd teken naar elkaar bij het kruisen. Voor de rest rijden er hier maar weinig oldtimers rond. Vaak zijn de mensen wel enthousiast als ze ons zien passeren en af en toe steken ze hun duim op.
Even voorbij Aleyrac stuurde onze GPS ons van een grotere weg af want hij koos de kortste route naar Malaucène. Het was beslist niet de snelste route maar vast wel de mooiste. We volgden een smalle landweg, de Route Touristique des Côtes du Rhône. We slingerden, klommen, daalden en namen haarspeldbochten op waarbij we wel steeds op onze hoede moesten zijn voor tegenliggers. Elkaar passeren was niet zo eenvoudig. Het landschap onderweg deed een beetje aan Toscane denken. En intussen roken we ook al de Provence! Eerst prikkelde een sterke lookgeur ons reukorgaan (blijkbaar reed er een boer met een kar vol look voor ons uit) en daarna roken (en zagen) we de eerste lavendelvelden. Onze eindbestemming kwam ook al wat meer in zicht want we zagen de Mont Ventoux al liggen in de verte. Voor we echt Malaucène binnenreden, deden we nog wat inkopen. Rond 16 uur kwamen we aan bij ons huisje en pikten we bij de buurvrouw de sleutel op. Het kostte ons wel wat moeite om binnen te geraken. Wij zijn de eerste huurders van het seizoen en er is een interventie nodig van de plaatselijke 'huisbewaarder' om de voordeur open te krijgen. Het slot had wat extra mankracht en een smeerbeurt nodig. Tijdens het wachten gaven we het buitenmeubilair al een wasbeurt, want het buitenkraantje kregen we wel open en er lag voldoende poetsmateriaal in de bus. Daarmee was dat klusje ook al geklaard. Na het uitladen en verkennen van het huisje werd er nog snel een maaltijd gekookt. En daarna konden we echt van deze nieuwe 'etappe' van onze reis genieten met een frisse duik in het zwembad.

Geschreven door Zuid-Frankrijk2020