Vanmorgen om ca 8u vertrokken en moest gelijk aan de bak. Omhoog dus. Starten in de mist/wolken. Niet mijn hobby. Ik had ca 50 zicht en dan kunnen de mistlampen aan.🤣🤣 door de mist wordt je toch behoorlijk nat, dus maar direct de poncho aan. Koud was het ook, dus pijpen aangeritst en een shirt met lange mouwen aan. De vele regen van de afgelopen tijd hebben de paden geen goed gedaan. Er was veel weggespoeld en dan komen de scherpe stenen bloot te liggen en dat is niet fijn aan je voeten. Ik heb gewone wandelschoenen met zachte zolen.
Na de eerste top kom je bij Cruz de Ferro. Normaal druk bezocht door toeristen, maar nu alleen pelgrims, die een steentje gingen leggen. De bedoeling van dat steentje is dat je een wens , een zorg of een herinnering aan een dierbare achterlaat en verder kunt. Vroeger was hwt een soort van aflaat. Iets wat je hart bezwaarde kon je dan achterlaten. In de loop der jaren is de stapel stenen en steentjes flink gegroeid, zoals jullie op de foto kunnen zien. In het volgende dalletje, kom je Manjarin tegen. Een refugio. Het was vroeger een dorpje, maar nu helemaal vervallen. Er woont nog 1 persoon, die er een soort van vrijstaat heeft. Je kunt er overnachten, maar ik moet er niet aan denken. Voor die bende, is er tegenwoordig een foodtruck met overkapping en kachel. Ff koffie gedronken met iets te eten en weer door.
Inmiddels liet de zon zich af en toe zien.
De volgende top was toch nog een heel eind omhoog met slechte paden.
Eindelijk de top bereikt en toen naar beneden. De paden waren zo slecht, dat het geregeld onverantwoord was om er overheen te lopen. Dan maar over de asfaltweg. Dat is wel niet de bedoeling, maar de meeste pelgrims zagen wel dat doorgaan geen optie was.
Inmiddels zijn mijn voeten flink pijn gaan doen van alle scherpe stenen. Die voel je toch door de zool heen. De laatste 2 kilometer toch weer over het pad naar El Acebo toe. Tjonge, wat een kl..te pad. Ik was blij dat ik El Acebo was en meteen het besluit genomen om niet verder te lopen, want de kracht was ook wel uit de voeten en mijn benen. En dan heb je niet meer de controle over je stappen, die je wel nodig hebt. Stoppen dus. Toch nog zo'n 12km gelopen. De eerste de beste albergue binnengestapt, maar die was al volgeboekt. Behalve een privekamer. Kost dat? Meteen geboekt. Toch weer lekker. Och je moet je af en toe ook wat luxe toezeggen.😂😂😂😂😇
Moeders de vrouw was buiten crêpes aan het bakken en ze bleek Nederlands te zijn en getrouwd met de Spaanse eigenaar. Buiten was er life muziek. Ff bij gaan zitten en een crêpe gegeten, maar toen begon het te regenen. Alweer geluk gehad.😇😇😇😇
Ik lig nu lekker op bed met mijn boek en een zakje zoute pinda's. Straks ff koffie doen. Geen bier, want het is veel te koud.
Morgen toch proberen om Ponferrado te bereiken. Volgens de gids zijn het goed begaanbare veldpaden met af en toe een steil pad. Nou, eerst zien en dan geloven. Het slechte weer heeft daar ook vast veel schade veroorzaakt. Jullie lezen het morgen.

Geschreven door Willie.op.de.camino