Het leven is net ials de camino. Je volgt een pad met prachtige vergezichten en mooie ontmoetingen, maar ook met obstakels en dalen en pieken.

Zo, om 5.15 ging de wekker, want om 6.50u zou de bus vertrekken. Niet dus.
Ik stond al op het punt weer terug te gaan naar het hostel, toen er een bus aan kwam. De vrouwelijke chauffeur stapte uit en ik vroeg haar of de bus naar Somport ging. Nee, maar wel naar Canfranc Estacion in Spanje. Een paar kilometer verderop op de route, maar mij hoor je niet klagen. Prachtig. Zij ging om 08.10 weg en ging eerst aan de overkant koffie drinken. Ik dus ook. Die laat ik niet meer uit het oog, want het is 1 van de 2 bussen vandaag en de volgende gaat pas om 18.00u. De koffie was ook méér dan welkom.
Het hostel was niet veel soeps. Typisch de Franse slag. Oude meuk, maar het bed was wel oké en ik lag alleen op een kamer van 4. De hostelier had mij beloofd, dat de koffie klaar zou zijn om half 6. Niet dus.
Maar de zon schijnt en ik ben onderweg naar Canfranc Estacion. Ik stap uit en kijk meteen uit op een joekel van een gebouw. Wel mooi, maar geen idee wat het was. Even wezen kijken en het bleek als station te zijn gebouwd. Het was jaren geleden de bedoeling dat dit een internationaal station zou worden. De spoorlijn en alle bruggen en tunnels waren er en toen ging het hele plan niet door. Wat een soap, maar ze hebben er wel een mooi gebouw aan over gehouden en kilometers verroeste spoorlijn. 🤣🤣🤣
De route is lastig. Veel stijgen en dalen met rotspaden. Ik moest echt goed uitkijken. Ik volgde een rivier en volgens mij blijf ik dat de hele Aragonés doen. De rivier heet ook de "Aragones". 😂😂😂
Je hebt continue zicht op het hooggebergte van de Pyreneeën. De toppen zijn nog mooi wit. Regelmatig gerust, want ik had last van de hoogte. De benen doen het aardig, hoewel ik mijn kuiten nu wel goed voel. Langs de route kom je regelmatig strak langs een hoge rotswand met daaronder de rotsblokken die er afgebroken zijn. Toch maar goed opletten, dat je niet zo'n ding op je kop krijgt.
Er zijn wel pelgrims op de route, maar dat aantal is flink minder dan op de del Frances.
Aangekomen in Villanúa blijkt de enige herberg definitief gesloten te zijn. Gelukkig was er een alternatief in de vorm van een hostel. Wel lekker luxe, maar niet de bedoeling. Ik kreeg hulp van een stel locals, want om binnen te komen moest je eerst een sleutelkluisje openmaken, zo bleek en de vrouw aan de telefoon kon alleen maar Spaans. Dus nam een local de telefoon en kon bij de sleutel komen. Wel lief, maar wat een gedoe. Afijn, inmiddels gedoucht, mijn was gedaan en nu kijken of ik iets te eten kan krijgen hier.
Morgen naar Jaca. Wordt vervolgd. Koop

Geschreven door Willie.op.de.camino