Vandaag redelijk last vertrokken om half negen, na eerst uitgebreid opwarmt oefeningen te hebben gedaan. Ik was behoorlijk stijf. Vandaag zit er een flinke klim in en ik wist vanmorgen nog niet wat ik nu weet nl. dat het een van de lastigste klimmen tot nu toe zou zijn. Je wordt eerst een beetje in slaap gerust met vlak terrein met lichte stijgingen en dalingen, maar het laatste stuk is ronduit venijnig. Gewoon kale rots. Naast het pad ligt een militair terrein. Er werd geschoten en af en toe afgewisseld met een flinke booooeeem. Die jongens worden denk ik flink afgeknepen. De klim is gelukkig niet heel erg lang en bovenop staat een kruis op het terrein rondom zijn hartjes en namen gevormd van stenen. Foto's van overleden geliefden zijn opgehangen. Het raakt me. Hier zijn er speciaal mensen naar toegeklommen om er een een boodschap achter te laten om hun verdriet of liefde te uiten. Ik ben maar even op een bankje gaan zitten om het op me in te laten werken.
Je bent de berg nog niet over of het beeld wordt verstoord door een enorme mijn. Geen idee wat ze daar doen. Ik loop maar snel door en zie in de verte Burgos al liggen. Mijn eindbestemming voor dit jaar. Het rotspad wordt vervangen door een grind/leempad dat loopt toch een stuk fijner. Nadeel zijn de kleine steentjes die je telkens in je schoen krijgt. Het pad loopt behoorlijk af en ik merk het aan mijn hielen. Die beginnen weer pijn te doen. Na een tijdje wordt het grindpad asfalt. Nog 2 km. Pfffft.
Ik ben bij de albergue aangekomen en ik ben de eerste. Fijne ontvangst. Ziet er schoon uit. Eerst maar een biertje. Zin in.
Daarna de dagelijkse routine. Nog een biertje? Dacht het wel. Ik hoef niet te rijden. 🤣🤣🤣🤣 morgen laatste etappe naar Burgos. Alleen maar asfalt en verder geen verrassingen(hoop ik).

Geschreven door Willie.op.de.camino