Vandaag gaan we helaas van Ko Tao af naar Hua Hin. We starten met een ochtendfoto sessie met een leeg strand en een mooie blauwe zee met palmen. De taxi had zich weer eens vergist in de tijd en liep zo zijn tip mis. Maar toen we stonden te wachten kwam uit het niets de resorthouder langs met zijn pick-up, want die had ons nog zien staan. (waar hebben we dat eerder meegemaakt?) Dus een gratis ritje naar de pier en gauw proberen om kaartjes te kopen.
Dat viel nog niet mee! De boot zat vol en we kunnen we met de middagcatamaran mee. Met angst en beven kijken we naar de zee. Windkracht 6 minimaal met witte koppen. De prima-tour heb ik altijd standaard bij me in het geval dat maar dit ziet er heftig uit en het zweet breekt ons uit. We zien honderden toeristen de boot op lopen, het zal wel meevallen dus?
Maar we hebben wat tijd over en boeken een tripje naar het mooiste stukje eiland net voor de kust. Haha we zagen de kleine bootjes al varen en op en neer deinzen op de golven. Help, we gingen dus ook met zo’n bootje!!! Angstig hielden we ons vast aan de reling de golven waren giga hoog en we hebben wel wat gilletjes geslaakt met de hele boot. O ja, de reddingsvesten kon ik ook dit keer niet vinden, maar omdat we dicht bij de kust waren was dat vast niet nodig….
Het eilandje was goddelijk met azuur blauw water en allemaal strandstoelen en een invasie van Chinezen die allemaal met snorkels rondliepen. Ontzettend toeristisch dus en de speedboten en gammele aftandse bootjes voeren af en aan. En het gaat allemaal goed, het is een wonder.
Terug op de pier na wederom een heftig boottochtje zakt de moed ons helemaal in de schoenen want de koppen op de zee zijn nog hoger. Met een overload aan toeristen staan we in de rij en we worden beplakt met stickers (daar zijn ze hier dol op) Voor elk tochtje een sticker op de borst. Na een kruisje te hebben geslagen stappen we op de catamaran waar 450 mensen op kunnen en gaan zitten op het bovendek. Geen veiligheidsriemen of wat dan ook maar wel genoeg lifejackets.
De catamaran vaart weg en wat schetst onze verbazing: “Het is geweldig!” De dragers schieten zo door de hoge golven heen en dit gaat fantastisch. Mijn rimpels vliegen eruit in de wind, ons haar kunnen we in de avond niet meer kammen en de yoghurt vliegt van ons lepeltje af naar de achterbuurman (Italiaan) Haha, dat zullen we nooit meer meemaken. Waarom hebben wij niet van zulke boten? Heel relaxed zijn we in 1 ½ uur 75 km verder en staan de luxe bussen al klaar om ons verder te brengen. Je komt aan in de middle of nowhere maar die Thaien kunnen wel regelen.
Met de zoveelste sticker op onze borst komen we in een luxe bus en arriveren laat in Hua Hin. We pakken het leukste Tuktuk mannetje (daar hebben we inmiddels een neus voor gekregen) en die brengt ons naar het Guesthouse waar ik 21 jaar geleden met de vader van de meiden ben geweest. Het bestaat nog steeds, helaas niet meer met leuke Engelse man en een beetje verloederd, maar de kamer is goed, betaalbaar, airco, ontbijt en daar we veel willen kopen is dit even een keus.
Na een race rondje door de badkamer van mij gaan we laat slapen. Dit was weer een heftige maar mooie dag.

Geschreven door Saskias.reizen