We zijn nog erg moe van de lange autoreis van gisteren, dus slapen wat uit en maken ons dan klaar voor de stadswandeling “De Uiltjesroute”! De chouette (het uiltje) op de Notre Dame in Dijon schijnt geluk te brengen, vandaar dat de route deze naam heeft gekregen.

De wandeling bestaat uit meerdere onderdelen, een hoofdroute en 3 zijroutes. We beginnen met de 3e zijroute, dit is de route waarvoor we het meest uit het centrum weg moeten lopen dus die willen we als eerste gedaan hebben. Met deze route komen we eerst door een botanische tuin en na een tijd verder lopen bij een klooster, gebouwd in de 14e eeuw in opdracht van een hertog van Bourgondië. Tijdens de Franse Revolutie werd het gedeeltelijk vernield. Het overgebleven gedeelte wordt nu nog gebruikt als (psychiatrisch) ziekenhuis. We lopen terug naar het centrum om de hoofdroute te volgen. Ik zal niet alles opsommen waar we langs lopen (sommige dingen waren ook gewoon echt niet interessant), maar een aantal dingen zijn wel leuk om te noemen!

Een bezienswaardigheid die niet te missen is in Dijon, is de Triomfboog Porte Guillaume. Deze boog is in de 18e eeuw gebouwd en staat op de plek van de oorspronkelijke stadspoort. De boog werd tussen de stadsmuren gebouwd, maar toen deze muren eind 19e eeuw werden afgebroken kwam de poort op zichzelf te staan. Vlak na de poort begint de winkelstraat, maar die hebben we overgeslagen 😉. We komen langs het oude postkantoor van Dijon, met ernaast het “nieuwere” postkantoor van rond 1900 in art-nouveau stijl. Op Place de Grangier, waar deze gebouwen staan, stond vroeger Château de Dijon. Deze vesting werd gebouwd in opdracht van Lodewijk de 11e om de Bourgondische stad in de gaten te houden, nadat het na een ruime eeuw onafhankelijkheid werd heroverd. Inmiddels is er niets meer van dit gebouw over en is het vervangen door andere mooie gebouwen.

We hebben nog niet ontbeten en halen onderweg een broodje bij een bakker. We lopen door naar Place François Rude (ook wel Place du Bareuzai, het plein van de roze kousen (bas rosés) genoemd) om daar bij de fontein ons broodje te eten. Dit plein, middenin de stad, is ontstaan toen een aantal oude huizen werden afgebroken. In het midden van het plein staat een fontein met een standbeeld erop van een persoon die druiven aan het stampen is. Vandaar ook de bijnaam van het plein: van het druiven stampen kreeg men “roze kousen”!

Verder op de route komen we bij het huidige stadhuis aan. Dit was vroeger het hertogelijk paleis, gebouwd in de 14e eeuw door Filips de Stoute (wat een naam…) en door zijn opvolgers steeds uitgebreid en mooier gemaakt. Voor het paleis ligt een enorm plein (Place de la Libération) dat er voor ons gevoel nogal “kaal” uit ziet. Meestal vind je op zo’n plein toch wel een standbeeld of een fontein of iets dergelijks. In het boekje dat we mee hebben, staat dan ook dat het plein voor het hertogelijk paleis in de 17e eeuw wordt gemaakt om een standbeeld te plaatsen van Lodewijk de 14e op een paard. Wij weer zoeken, maar na even verder lezen wordt het al duidelijk: het beeld dat daar stond, is net als vele andere bronzen standbeelden tijdens de Franse revolutie omgesmolten voor het maken van kanonnen. Ach, toen was de Zonnekoning er toch al niet meer dus die heeft het niet gemerkt…

Voor de rest lopen we nog langs een kathedraal. Deze is niet te missen, niet alleen vanwege zijn enorme hoogte (de spits is 93m hoog!) maar ook vanwege de gekleurde pannen op het dak.

Tot slot dan nog even een luguber verhaaltje. Naast een mooi gerestaureerd huis uit de 15e eeuw (zie foto’s 😊) staat een “plat” wit huis. De legende die over dit huis gaat, is dat hier een banketbakker woonde die pasteitjes maakte. Op een dag werd er een kindervinger in één van de pasteitjes gevonden. De bakker werd terechtgesteld, zijn huis werd vernietigd en later zonder dak weer opgebouwd om deze schande niet te vergeten. Er is overigens nergens bewijs voor gevonden, dus wie was er gewoon een andere pasteitjesbakker verderop in de straat die de concurrentie wat wilde verminderen.

We komen ook langs de markthal, die helaas op woensdag gesloten blijkt te zijn. We besluiten om dan morgen voordat we weer met de auto op pad gaan hier een broodje te halen.

’s Avonds gaan we op het Place de la Libération wat eten. Ik zit met mijn rug naar het plein toe, en ik zie Rick steeds zenuwachtiger worden. Als ik achter me kijk begrijp ik waarom: de lucht die net nog helder blauw was, is nu opeens donkerblauw geworden van de donderwolken. De flitsen die ik steeds zag, bleken dus niet van een fototoestel te zijn. Op de weg naar het appartement begint het al wat te regenen, maar we zijn op tijd terug voordat het écht los barst.

Morgen gaan we richting Turijn!

Geschreven door RickenCarmen