Todo lo bueno tiene un final, of in het Engels; ‘’all good things come to an end’’, is één van mijn favoriete liedjes van Nelly Furtado. De tekst is zeker waar. Alles is tijdelijk & aan alle goede dingen komen ten slotte een einde, zo ook aan mijn avontuur in Perth.

De laatste weken hier heb ik veel aan school gewerkt, sommige avonden tot in de late uurtjes. Afgelopen vrijdag heb ik mijn laatste opdrachten ingeleverd dus ik ben nu officieel klaar met mijn Bacheloropleiding Communicatiewetenschap, mits ik alles gehaald heb. Echt een gek idee, de tijd is voorbij gevlogen! Wanneer ik niet druk aan school werkte heb ik nog zoveel mogelijk plekjes voor een laatste x bezocht om er afscheid van te nemen; de laatste keer naar Fremantle en de markt, de laatste keer naar Heirisson Island met de rond hupsende kangoeroes op 1,5 km van mijn kamertje, de laatste keer door Kings Park wandelen en de laatste keer zonsondergang kijken op Cottesloe beach (mét regen …). Ja, ik ga het hier ontzettend missen. Hoe gemütlich alles hier is, hoe de lucht elke avond roze-oranje kleurt, de ZEE, hoe multicultureel Perth is en vooral HOE vriendelijk de mensen hier zijn.. Over het algemeen genomen dan, huisbazen blijken wereldwijd monsters te zijn. Ik heb meer dan 3 weken geen gas en warm water gehad in dit huis. Na 10x mailen en geen huur over te maken werd het dan eindelijk eens gefixt.. Gelukkig had ik in de tussentijd een gratis sport abonnement bij de universiteit, waardoor ik daar elke dag kon douchen na het sporten.

Om het geld op mijn Smartrider (de Australische OV-kaart) op te maken heb ik nog twee national parks bezocht. Vorig weekend besloot ik om in Lesmurdie te gaan wandelen, een gebied dat bekend staat om watervalletjes en het mooie uitzicht over Perth in de verte. Een auto heb ik wel erg gemist hier, want na 1.5 uur met de bussen en 3 km lopen kwam ik pas bij de ingang van het park.. Met de auto zou je er in een half uurtje zijn. Dit geldt eigenlijk wel voor alles buiten de stad zelf. Maar het maakte me niet zoveel uit, no rush, no need to hurry, lekker relaxed op zijn aussies. Ik kom altijd wel terecht. Gister ben ik samen met Yvette naar een ander park geweest, John Forrest. Ook hier zou een waterval moeten stromen, maar deze plek was zo droog dat er blijkbaar al jaren geen waterval meer te zien was. Dit was niet zo erg, want nu kon je over de rotsen klauteren waar de waterval hoorde te stromen. Die rotsen zagen gaaf uit en waren helemaal rood gekleurd (zie foto’s). Dit park was trouwens zelfs nog lastiger te bereiken dan het Lesmurdie park, want Google Maps hielp voor geen meter. Na meer dan een uur lopen zagen we nog steeds geen ingang, dus uiteindelijk hebben we een auto aangehouden en zijn we met een Indisch koppel en hun dochter meegelift. Dit was best gênant, want het koppel maakte de gehele weg ruzie, terwijl de dochter zich natuurlijk doodschaamde tegenover Yvette en mij. Met het nodige gevloek hadden we uiteindelijk de ingang en een parkeerplek gevonden (vraag me niet hoe).

Aan de andere kant heb ik ook wel weer zin om Perth te verlaten, omdat ik morgen begin aan een geweldige reis van een maand. Yvette en ik vliegen morgennacht naar Sydney en zullen vanuit daar naar Cairns in het noorden reizen. Vandaag heb ik mijn tijd hier in Perth afgesloten op een gratis festival op Elizabeth Quay, dat werd gehouden ter gelegenheid van Western Australia Day (een nationale feestdag). En nu, na het posten van deze blog, ga ik mijn koffers eens inpakken!

Adiejuuuuuuh! Tot over een tijd weer :)

Geschreven door Rachelschins.reisblog