.Vroeg op om een lekker lange dag te hebben en omdat Pieter om 7 uur moest trainen in een dojo op 45 minuten lopen. Dat was wel heerlijk, je voelde al dat het en warme dag zou worden maar het was nog koel en rustig. Weer helemaal langs de rivier gelopen en dan kom je bij een dojo die lijkt op een boerenschuur met schuifdeuren die wijd open staan en waar je het gevoel hebt half buiten te zijn. Heel authentiek of rustiek of ....maar in ieder geval mooi.
Een training met allemaal heren op leeftijd, velen van in de 70, (de leraar “sensei” zelf is ook boven de 75) die veel techniek overdragen en ook plezier maken tussendoor. Na de training een zijpaadje naar een tempel in gegaan waar allemaal samoerai afbeelding in hingen vervolgens met de trein terug gegaan naar het appartement. Op het station wat brood gekocht voor de lunch en morgen alvast. Er zat een warm stokbroodje met knoflook bij en dat hebben we meteen op een bankje voor het station (want op straat lopend eten hoort niet en dat zie je dus ook echt niemand doen) soldaat gemaakt, wat was dat heerlijk hartig!
Douchen, nog een kop koffie en een bakje muesli en toen op pad naar het bloemeneieland vlak voor de kust. Bij ons op de hoek ziet en tatami fabriekje en er lag een stukje afgesneden geweven gras op de grond buiten en ik vroeg of ik dat mee mocht nemen en vrijwel tegelijk zegt de meneer van het fabriekje : “wacht, wacht!” rent naar binnen duikt tussen een stapel matten en geeft ons een hele mooie geweven en afgewerkte mat, . Alweer zomaar iets gekregen, dat is ons nu al drie keer overkomen en deze periode ....

Dus heel blij verder richting eiland, lopen, metro, lopen nog een metro en toen moesten we nog 25 minuten lopen en de tijd verstreek dus een taxi genomen...perfect!
Helaas was de boot net weg dus moesten we 45 minuten wachten maar het was de moeite waard. Op de top van het eiland ( een berg) een park met prachtig tuinen, leuke plekjes, uitkijkjes en restaurants en een klein museumpje met samoerai kleding. Het is wel bijzonder dat die samoerai periode nog heel veel invloed heeft op allerhande huidige verhalen en betekenissen. Voor ons ondoorgrondelijk maar bijvoorbeeld Fukuoka was vroeger een stad met twee delen, Hakata het koopmans gedeelte en Fukuoka het samoerai deel. Op enig moment moest de stad één naam krijgen en heeft men Fukuoka gekozen maar is men ook nog steed trots op de specifieke Hakata gerechten en gebruiken. Het eiland waar Fukuoka de hoofdstad van is heet: Kyushu dat betekent 9 gebieden en dat waren 9 gebieden die door 9 samoerai families werden geleid. Nu zijn het nog maar 7 perfecturen.
De bloemen waren echt heel mooi voor al de geschoren azalea’s waardoor de bloemen als een tapijt over de struiken liggen, Jzijn prachtig...
Heerlijk noodles gegeten en een groene thee ijsje en met elkaar over zee gekeken ...
We konden niet heel lang blijven want het was ook weer een hele reis terug naar het appartement want om 18.30 de laatste training in Japan voor Pieter in diezelfde veraf gelegen dojo.
We zaten ruim 50 minuten in de bus en er zaten heel veel basisschool kinderen in zonder begeleiding, ze werden op de bus gezet door een leraar en stapten uit en dan zagen we dat er iemand stond te wachten. En ze gedroegen zich allemaal voorbeeldig. Er stapten ook twee jongetjes van maximaal 6 jaar in die met zwarte uniformpjes met korte broeken, kniekousen en bolhoedjes zo uit een Engelse film leken gelopen... maar gelukkig waren het wel boefjes.
Wat wel apart was dat er een klein jongetje voorin net achter de chauffeur zat dat in slaap gevallen was. Zijn telefoon ging tweemaal af en dat is zeker niet de bedoeling in het openbaar vervoer dus iedereen keek een beetje maar deed niets. Toen we uitstapten sliep hij nog steed en toen zag ik pas dat zijn hoofd echt helemaal achterover geknakt was....ik schrok ervan dus probeerde hem wakker te maken maar dat lukte niet direct... heel naar eigenlijk. Dus ik tegen de chauffeur zeggen dat het niet ok was maar die reageerde wat laconiek, gelukkig werd hij toen wakker en keek verschrikt rond waar hij dan was... dus mijn gedachte klopte vast dat zijn vader of moeder belde waar hij toch bleeft en dat hij zijn halte gemist had....het is een beetje gek aan de ene kant de behulpzaamheid maar aan de andere kant, niet mee bemoeien.....
Ik vond het ook wel schokkend dat een jongetje van amper 7 zo moe is dat hij om 4 uur zo diep in slaap valt in de bus en dat past dan weer bij de verhalen dat kinderen zo enormveel moeten presteren op school, sporten en dat de prestatie druk echt hoog is.
Tja begrijpen wat mensen begweegt is in eigen land al moeilijk.

De taxi was goed bevallen dus wilden de receptioniste van het appartementen gebouw vragen een taxi voor ons te regelen maar dat lukte niet zo goed ook hier is 17.30 spits uur. Maar geen nood, ze schreef het adres in het Japans op een we hoefden allen maar aan de straat te gaan staan en het zou goed komen...
Dus even gerust en wat op gefrist en toen weer op pad. Met het briefje in de hand. Maar waar ga je dan staan aan de straatkant , ik vroeg een meneer of we ergens konden staan en hij zei: ja hier is een goede plek (eigenlijk kan het overal), hij liep veder en we zagen een taxi aankomen en hij zag hem ook en gebaarde Ózo’n 30 meter voor ons dat de taxi naar ons toe moest en hij wuifde nog even ...zo attent, dat gevoel zou ik echt wel mee willen nemen naar Nederland.

Ik kon het vandaag en vanavond niet laten nog dingen vast te leggen die hier dagelijks zijn maar voor ons een leuke herinnering, de supermarkten die 24/7 open zijn en fungeren als bank, de werkmannen met hun stoere kleren en “teen-schoenen” de dranken automaten met warme koffie, de lichtreclames, het verkeer, een politieauto,.......

Ik zit in de Dojo waar flink gezweet wordt dit verslag te schrijven. Zometeen worden de cadeautjes uit Nederland gegeven aan de sensei en een groepsfoto gemaakt en dan begint de terugreis eigenlijk al. Verder inpakken en een poosje slapen want om 5 uur staat de taxi voor de deur.


Het was een buitengewone, bijzondere, supergeweldige, fantastische, gezellige, leerzame rijke reis en ik kan me niet voorstellen dat we hier niet meer terug komen.

日本は、この特別な経験のために多くの感謝!

Geschreven door Pieter.en.Annemarieke.op.reis