Please Tell Others … Staat op de eerste plaquette in het atoombommuseum in Nagasaki.
Het hele museum, het park eromheen en de mensen vertellen dat er nooit meer atoomwapens gemaakt mogen worden. En dat vrede de enige weg is. Natuurlijk zijn de beelden verschrikkelijk, maar niet nieuw omdat we ze ook door andere wapens altijd op tv zien......Maar de grootsheid van één bom op een stad, zoveel mensen, zoveel ziekte daarna...
In het Vredespark werden we aangesproken door een meneer die enkel Japans sprak maar met foto’s en veel gebaren vertelde dat hij 14 was toen hij net de fabriek in wilde gaan waar hij moest werken toen de bom viel. Dit door een wonder overleefde en verder iedereen verloor. Bij de foto’s zie je tekstje wat hij ons gaf en het standbeeld wat hij ontwierp...En hij wilde per se dat ik een foto maakte van hem en Pieter. Het was de meest fysieke overdracht van de gedachten aan het behoud van de vrede die we ooit meegemaakt hebben!

Het was aangrijpend, niet van wege de ellende maar vanwege het verlangen naar het behoud van vrede en voorkoming van het gebruik van atoomwapens.

En ook vanwege de hoop, miljoenen gevouwen kraanvogels van over de hele wereld hangen rondom de standbeelden en in het museum. Allemaal van mensen die bij willen dragen aan vrede.


En dan toch verder de stad in. Nagasaki is een langgerekte stad in een dal en daar rijden trams, kleine gekleurde trammetjes. Elke 5 minuten een trammetje, achter instappen, voor uitstappen en gepast geld in een bakje doen.
Een superhandig vervoermiddel en er wordt veel gebruik van gemaakt. We hebben ons naar een punt in de stad laten brengen en zijn daar gaan lopen. Wandelend langs een riviertje met koikarpers en schildpadden kwamen we bij een boeddhistische tempel, zagen we kersenbloesems, kleine altaartjes en een gigantische begraafplaats. Zo groot dat in het midden een kleuterschool was, er auto’s doorheen kon rijden, je er helemaal doorheen kon wandelen en de monumenten tot tussen de flats stonden. Na koffie met een gebakje (omdat ze verder alleen maar vlees hadden) in een zeer klein lokaal koffietentje kwamen we tot slot bij Glover garden. Een tuin aangelegd in de 17 de eeuw toen hier Nederlanders, Portugezen en Schotten handeldreven, de koloniale huizen bestaan nog voor een deel. Een prachtige vijver met koikarpers en tamme duiven was een mooie rustige plek om even te zitten.
Terug gewandeld via de Dutch Slope, de Hollandstreet en Chinatown. Voor Nagasaki lag vroeger een heel klein eilandje Dejima( nu helemaal ingesloten door de stad) waar Nederlandse kooplieden woonden.

“”In de jaren 1620-1640, na ongeveer een eeuw van intensieve handel met de Portugezen, besloot de nieuwe Japanse regering het land volledig te isoleren en af te sluiten van deze buitenlanders. Europeanen waren niet meer welkom en handel kon niet meer worden gedreven. Tevens werd het Japanse onderdanen verboden het land te verlaten. Deze periode van totale isolatie werd de Sakoku genoemd en duurde meer dan twee eeuwen.

Toch was de isolatie niet volledig want de Nederlandse VOC kregen namelijk het alleenrecht om handel te drijven via Japan. Maar dan wel met extreme beperkingen en alleen via het kunstmatige eilandje Dejima nabij de haven van Nagasaki. In deze handelspost brachten Nederlandse kooplieden, het hele jaar afgezonderd door, want zij mochten zelden van het eiland af.””

Een stad met geschiedenis in vele opzichten en ook mooi, vooral door de rivieren die er door heen lopen, de tempels, de hellingen, de trammetjes, de verrassende hoekjes, de winkeltjes en ontmoetingen.

Geschreven door Pieter.en.Annemarieke.op.reis