Net nadat ik mijn verhaaltje had gepost gingen de hospitaleros weg....... vast naar hun huis mer CV. Ik bleef achter met de Duitse man. Vond ik toch wel een dingetje. Hij ging om 22.00 naar zijn kamer nadat ie nog wat blokken hout op 't vuur had gedaan. Ik bleef nog maar ff bij t vuurtje zitten want in de slaapzaal was t koud. Gelukkig waren er wel dekens want mijn slaapzakje is maar warm genoeg tot 11 graden. En inmiddels was t 4 gr.

Ik denk dat die Duitse man een open kamer had, want toen ik er eenmaal in lag, in de slaapzaal beneden, was er een snurkconcert. Maar toch was ik blij dat ie er was want anders was ik in de nacht echt alleen....

Om 8.45 weer naar buiten. Er was de hele dag regen voorspeld maar t was droog!! Oke, voor een half uurtje dan en toen begon t te spetten. But...... when you only walk on sunny days, you never reach your destination. En ik heb een missie, ik moet echt naar Muxia. Dus capuchon op en gewoon doorlopen. Fijn dat ik een lange regenjas heb!

In een bushokje tref ik een Pelgrim uit Oostenrijk schuilend voor de regen. We maken een praatje en dan vervolg ik de weg. Uiteraard haalt ie mij na een kwartiertje in en loopt door. En de zon is weer gaan schijnen, wel fijn voor ons. Ik denk, Mooi, een nieuw baken voor vandaag. Maar toch verlies ik 'm uit t oog, nou ja, dan maar in mijn uppie op een terras. Ik heb nog niet ontbeten, dat was er niet en ook geen winkeltje. Dus best hongerig. Het enige wat ik kan krijgen is geroosterd stokbrood met jam. Ik voel mij echt een beetje flauw, wil iets hartige, maar dat wordt niet geserveerd voor 13.00 uur. Doorlopen maar weer, dus. Op naar de volgende terras, 2 km verder. De teller staat inmiddels op 10 km. Ben wat misselijk, van de honger, denk ik. Ook hier alleen maar zoet. Een chocoladecroussant dan maar met café Americano. En ik blijf een half uurtje zitten, beetje rechttrekken, zeg maar.

Het landschap doet vandaag tot nu toe een beetje Zuid Limburgs aan, glooiend. Inmiddels loop ik weer lekker en bedenk dat ik misschien best wel meer kan lopen. Maar in mijn geval is dat lastig, vanwege die rugzak. Ik plan ongeveer 15/17 km voorruit en kijk of daar een herberg is. Daar gaat mijn tas naar toe, dus ik ook....
En dat is maar goed ook want vandaag staat mijn rugzak te wachten op mij in Monte Aro op 555m hoogte. Vol goede moed begin ik met de " beklimming", best heel steil. Kleine stapjes, goed mijn stokken gebruiken en dan kom ook ik boven. Prachtig uitzicht over een groot meer, Embalse da Fervenza. Nog een stukkie hoger, prachtige panorama's!! Ik geniet......

Ik denk dat ik er bijna ben, niet dus. Er volgt nog een prachtig stuk van 3 km bergafwaarts. En dan komt de herberg in zicht, een mooie nieuwe! Ik meld mij aan. Nonon, zegt de Spaanse vrouw wijzend in t boek. Mijn naam staat er niet in..... mi Mochilla??? Dat is Spaans voor rugzak. Nonon, schud haar hoofd.
Ik word toch wel ietsiepietsie benauwd, geen bed, waar is mijn rugzak?? Terwijl ik er gisteravond bijzat toen er voor mij gereserveerd werd. Dat doe ik met Google Translate en laat de herbergier dan bellen.

Gelukkig verschijnt er een jongere vrouw die wel een beetje Engels spreekt. Mijn naam was te moeilijk..... maar alles is oke!!!
Ik eet Galische soep, kip en iets wat op patat lijkt, als dessert cheesecake en omdat ik geen wijn drink krijg ik koffie Mijn buik is weer gevuld voor 10 euro.

En eindelijk wel Pelgrims, de herberg zit aardig vol. Lekkere douche, donzen dekbedden en een wasmachine. En Jacobus is echt met mij. Op t buitje van vanmorgen na was t de hele dag droog. Niet warm, 14 graden, had voor de ochtenden best handschoenen mee kunnen nemen.
Maar nu regent t weer. Daarom is Galicie vast zo prachtig groen!

Geschreven door Pelgrimvooraltijd