De tijd vliegt...... Ik wat minder, klimmen maar vooral dalen kost tijd. Maar dat geeft niet. Hoe langer je er over doet, des te langer je geniet!

Vanmorgen eerst maar een stukkie met de bus want 25 km ging ik niet doen was de afspraak. Dus de eerste 2 pukkels overgeslagen. Daarna kwamen er nog 2, iets minder hoog. Inmiddels zijn we gevorderde klim-geiten dus die stapten we zo weg. Een koffiestop op een steen, sigaretje en we konden weer verder. We, dat zijn Joke en ik. De groep haalde ons in. Zij zijn net iets meer gevorderd dan wij....

We zouden na 2 uur weer lunchen. Maar Joke was inmiddels aangehaakt bij Theo en Vera. Het gat tussen hen en mij werd steeds groter. Tenslotte liep ik weer alleen door de wei. Vergezeld van schapen en hier en daar een koe.
Tralalalala.......

De twee uur gingen voorbij maar ik zag ze nergens meer. De route is niet moeilijk, alsmaar rechtdoor. Ik passer een wei met grote zwarte koeien. Of zijn 't stieren.....? En mijn jas is rood....

Ze zijn alleen maar nieuwsgierig, ik niet. Best spannend maar gelukkig blijven ze op gepaste afstand. Ik ga een hek door en word vrolijk begroet door het 3-tal. Zij hebben hun brood al op. We kletsen wat. Vera en Theo gaan weer verder en Joke en ik nemen een wat langere pauze.

Wanneer we weer verder lopen veranderd 't landschap. Het wordt vlakker. Na een poosje weer een hek met daarachter een enorme plas met stapstenen. Ik prik met mijn stok naast de plas. De stok verdwijnt erker 20 cm. Joke besluit te gaan, zakt tot haar enkels weg in de blubber maar haalt de overkant. En ik..... Durf niet, klim 't hek weer over en ga terug. Ik kan geen grote stappen nemen, kan niet springen van de ene steen naar de ander. Ook kan ik niet snel door blubber......

Op de helft van 't pad terug twijfel ik. Ga toch maar terug en begin uiterst geconcentreerd aan de oversteek. Cm voor cm tast ik 't water af. Er liggen ook stenen onder 't wateroppervlak. Heel voorzichtig stap ik op een steen. En nog een.... De volgende stap is ver..... 30 cm.... Ik haal diep adem, doe een schietgebedje..... Linkerbeen.... Rechterbeen erbij..... Pffff, ik sta..... En zo nog 6 wiebelende stenen verder. Als ik de overkant heb gehaald droog ik mijn tranen. Wat was dit eng!!
Want als ik in die blubber was gevallen was ik nooit meer zelfstandig overeind gekomen.

10 minuten verder zit Joke op een muurtje op mij te wachten. We vervolgen onze weg. Een lang stuk vlak. Af en toe weer een klauterladdertje. En dan zegt Joke dat ze er klaar mee is voor vandaag. Ze wil liften..... Ik niet, het is nog maar 4 km...... We gaan het pad af, de military road op. Dat is de weg die parallel loop aan het wandel pad. Ze belooft mijn eten te betalen als ik meelift. Haha, ik stem in want geloof niet dat er een auto voor ons gaat stoppen op deze 80km weg. Dan komt er een lijnbus aan. (mazzel, want die rijden maar 1x per 2 uur) Deze stopt!!!, zonder dat er een halte is. Wauw!

En wat een verrassing, hij heeft een halte die Hadrian Hotel heet. En laten wij daar nu net vannacht overnachten.......... Wij geloven niet in toeval!
Een uurtje later, ik heb al een lekker bubbelbad genomen, arriveert de rest.

En dan volgt weer een gezellige maaltijd. Ik probeer voor t eerst in mijn leven Ginger Beer. Maar vind 't niet lekker.....
Dan volgt nog blog tijd en kunnen we weer slapen in een heerlijk schoon bed met lekkere dikke dekbedden. Schaapjes tellen hoeft vandaag niet....... We zijn moe!

Geschreven door Pelgrimvooraltijd