We staan weer bijtijds op en na het ontbijt weg. Het is vandaag de bedoeling naar Kitulo Plateau NP (tuin van God) te gaan. Kitulo Plateau is het eerste gebied in Oost-Afrika dat prima vanwege zijn fauna tot nationaal park zal worden verheven.

Het is een wisselend landschap waar we doorheen rijden. Eerst bos en landbouw dan weer savannen. Niet alleen het landschap is wisselend, maar ook de weg. Dan weer asfalt dan weer zeer hobbelig. Kortom: een leuke weg met vele huisjes.

In Tukuyu doen we boodschappen voor de komende dagen. Na Tukuyu nog een klein stukje asfalt en dan begint er een echt slechte weg. Onderweg staan veel naaldbomen. We komen dan ook langzamerhand in een heel ander landschap terecht.

In de truck gebruiken we zo goed en zo kwaad als het gaat vanwege het gehobbel de lunch. Niet alleen de boterham wordt gesmeerd!

We klimmen aardig hoog en zitten al op 2800 meter. Dit is ook duidelijk te merken, want het wordt kouder en het regent weer. De weg wordt er ook niet beter op. De omgeving wordt steeds kaler. Je merkt echt dat je boven de bomengrens komt. Er komt nevel.

We zijn op zoek naar een farm waar we eventueel zouden kunnen overnachten. Na diverse keren fout te zijn gereden komen we er dan eindelijk. En jawel, de farm bestaat niet meer. Lekker dan! De omgeving rond de farm is ook helemaal weggebrand en men is ook aardig bezig geweest met het kapen van bomen. Dit betekent dat we een stuk terug moeten rijden om weer bij de kruising te komen die naar een ander plaatsje leidt. Gelukkig gaat er iemand mee die ons de weg wijst. De hele weg door zijn we geen sterveling tegengekomen om de weg te vragen, dus is het wel bijzonder prettig iemand bij ons te hebben die ons de weg wijst.

Zo hobbelen we dus weer rustig door. De weg wordt door de regen ook steeds gladder en het wordt ook moeilijker om grip op de weg te krijgen. Het duurt dan ook niet lang of we zitten vast. En we zitten dan ook echt goed vast in de middle of nowhere.

Iedereen uitstappen want het loskomen van de truck gaat met nogal wat geglibber en geschuif langs een toch wel redelijke afgrond. Het lukt even om de truck los te krijgen maar binnen de kortste keren zit hij weer vast. En het regent en het regent. Inmiddels is er een hakbijl aan te pas gekomen om de stenen langs de kant van de weg los te krijgen. De stenen worden op de weg gelegd in de hoop dat de truck hierdoor wat meer grip krijgt. Na 2 uur is het dan eindelijk gelukt om de truck los te krijgen en naar een goed gedeelte van de weg te krijgen. Inmiddels begint het wat te schemeren en we hebben nog geen slaapplaats. Wordt het slapen in de truck?????

Gelukkig niet, net voor het donker begint te worden komen we in Matamba aan, wat in de Poroto Mountains is gelegen. Er is een questhouse en dus maar hopen dat er plaats is. En jawel dat is er. De kamer is niet veel, geen water. Wat zijn wetties (vochtige doekjes) dan toch weer een uitkomst. De Mama dit het guesthouse runt loopt haar benen uit haar lichaam voor ons om het ons naar de zin te maken. Snel een drankje, snel wat eten. Een werkelijke gastvrouw. We noemen haar al gauw Mama Hoed vanwege de hoed die ze draagt. Ze vindt het prachtig.

Het is koud dus iedereen gaat bijtijds naar bed.

Geschreven door Ottengas.reizen