Het eerste dat we horen als we wakker worden is, zoals altijd, onze Isack. Daarna horen we dat het begint te sneeuwen 🌨😱 Oké, eventueel kunnen we die extra beproeving er wel bij hebben 😉
Na een lekker bordje warme havermoutpap en een laatste check van onze spullen zijn we er klaar voor! Op naar de top 😜
Het is inmiddels gestopt met sneeuwen en het eerste stukje is nog vrij easy te doen. We lopen onder een prachtige sterrenhemel, maar goed het is dus wel pikkedonker en we zien net 3 meter voor ons met onze hoofdlampjes. We letten vooral op waar George en Isaya lopen, al zijn die nooit verder dan 2 meter bij ons vandaan 😇
Maar dan... het wordt steeds steiler, en hoger, en we krijgen dus steeds minder zuurstof. En dat maakt het zwaar, ongelofelijk zwaar 😓 De combinatie van minder zuurstof en het steile pad met haarspeldbochten waar geen eind aan lijkt te komen, is slopend. Het is maar goed dat we niet kunnen zien hoe ver die top nog is 😂 We zijn blij als we af en toe even kunnen rusten, al is het dan ook steeds weer even opstarten om in het ritme te komen. Dat ritme ligt overigens niet zo heel hoog haha het is echt voetje voor voetje. Maar wel een steady tempo van iets meer dan 1km per uur, blijkt achteraf 😅
Onder ons zien we de lichtjes van de andere groep die iets later dan wij is vertrokken. Het lijkt steeds of ze dichterbij komen, maar op een gegeven moment zien we ze niet meer.
Van tevoren werd al gezegd dat het vooral een mentale klim is en dat is voor een groot deel ook echt wel het geval. We hebben het allebei super zwaar, maar spreken het niet zo uit om te voorkomen dat we in een negatieve spiraal komen en misschien opgeven. We zitten totaal in onze eigen wereld, heel bizar! Normaal kletsten we nog wel tijdens het lopen, maar nu is alleen het denken aan kletsen al teveel 🤣
Op een gegeven moment hoor ik dat Jeroen het zwaar heeft en ik zeg: ‘hou vol, het is echt nog maar even’ en Jeroen zegt: ‘ja, het kan niet meer ver zijn.’ Alsof George het heeft begrepen zegt hij: ‘We zijn nu voorbij de zigzag, het is nu nog ‘maar’ 1 uur en 10 minuten tot de kraterrand!’ W-A-T?!?!?!?! denken we allebei hahaha maar we zeggen het weer niet tegen elkaar hihi.
Dat laatste uur richting de kraterrand gaat door een rotsachtig stuk (met de naam Jamaica 🤔) en elke rots die je op moet stappen is weer een nieuwe uitdaging. Maar dan, na ruim 5 uur klimmen hebben we de kraterrand bereikt!!! Ik zie het bord met ‘Gilman’s point’ en ben echt zoooo blij 😀 We verwachten eigenlijk dat we hier even kunnen genieten van de zon die begint op te komen, maar George zegt: ‘we kunnen hier niet blijven, we moeten door.’ Ohw oké 😅 tuurlijk.. Terwijl we over de kraterrand lopen hebben we een prachtig uitzicht op de zonsopkomst 😍😍 en de omgeving is gewoon geweldig, echt ZO MOOI!! Gelukkig heeft Jeroen nog wat energie over om foto’s te maken 😊 Na nog eens 2 uur (!!!) lopen, waarbij we ook nog Stella point passeren, komen we aan op het hoogste punt van Afrika: de Uhuru piek ⛰ YESSSS we zijn zo blij dat we het gehaald hebben!!! Wat het extra speciaal maakt, is dat we hier met z’n vieren staan...dit hebben de gidsen ook nog nooit meegemaakt. Zo bijzonder als je bedenkt dat er normaal iets van 200 man per dag omhoog gaat!
We maken een paar foto’s en moeten dan weer terug. Het is niet goed als we te lang op deze hoogte blijven. Als we teruglopen, komen we de andere groep tegen. ‘Oef, zagen wij er ook zo uit?’ 🤣 haha ja, zeker weten!
Als we naar beneden lopen, kunnen we veel meer genieten van wat we zien. Geweldig die besneeuwde krater met z’n gletsjers, hellingen, ijspieken.. het zonnetje dat boven de wolken uitkomt, de Mawenzi piek in de verte.. werkelijk fantastisch 😍 Misschien wel de mooiste plek waar we ooit zijn geweest.
Het afdalen vanaf de kraterrand gaat een stuk sneller dan omhoog haha, in 1,5 uur staan we weer beneden! En we zien nu pas echt het stuk dat we hebben gelopen 😱 Die haarspeldbochten slaan we lekker over en we gaan gewoon rechtdoor de berg af 😇 Daar worden we opgewacht door 4 van onze porters. Ze hebben thee voor ons meegenomen, zo schattig! Het laatste stukje lopen we samen naar beneden.
Bij het kamp horen we het programma voor de rest van de dag: tas inpakken, uitrusten, lunchen en nog even 10km lopen 😅🤣
Oké, we zien straks wel weer hoe we dat gaan overleven haha maar nu duiken we de tent in. Al is het weer een sauna..even liggen is op dit moment goud waard.
Luguru heeft een geweldige lunch met pizza voor ons gemaakt, wat een held! We zijn allebei alleen echt te moe om te eten. Die pizza gaat er nog wel in, maar de rest pffff De afgelopen dagen zijn we al sterren geworden in het verdelen van de grote porties eten die we steeds krijgen: ‘als jij nog wat van dat pakt, eet ik dit nog wel op’ 🤣 Dus dat passen we nu ook weer toe Hihi.
Als de andere groep terugkomt, praten we bij. Grappig dat we echt wel een zelfde ervaring hebben gehad en dezelfde dingen voelden en dachten! Zij laten die 2e keer de top beklimmen aan zich voorbij gaan 😉
We rapen onszelf even later bij elkaar en lopen die 10km (begaf, dat wel) naar het volgende kamp.
Het laatste avondmaaltje dat we van Luguru krijgen.. tja, het was niet z’n best werk 🤣🤣 hij heeft volgens ons alle rijst opgemaakt want we krijgen toch een berg hahaha! Rijst is niet echt m’n favoriet.. en dan al zeker niet in combinatie met een bonensaus 🥴😐 Maar gelukkig is Jeroen een goeie eter 😉🤣
En na het eten: tent in en een mega grote dut doen 😴 Wat was dit een fantastische ervaring!

Geschreven door Jeroen-en-maartje-op-avontuur