Vandaag een echt reisverslag. Het is prima dag om te reizen: het is druilerig weer. Beetje koud en een beetje regen. We reizen vandaag van Salto en komen hopelijk vanavond nog aan in Colonia Carlos Pellegrini. Dat is weer terug in Argentinië 🇦🇷. Dit betekent vroeg opstaan, douchen, was opvouwen en inplakken, ontbijten en dan op naar de eerste bus. Deze zou de simpelste moeten zijn: een locale bus op de hoek bij het hotel. We denken dat we goed staan en Jeroen vraagt dat nog even na bij de dame achter de balie. Wat een chagrijnig mens! 😳 Sorry dat ik stoorde, ga gauw weer spelletjes spelen op je telefoon! De vrouw die nachtdienst had in het hotel is er ook. Zij moet de zelfde kant op en helpt ons op weg. Super fijn! 😃 Dan betalen, kleiner dan 1.000 peso’s hebben we niet meer.... gelukkig heeft de busmevrouw 934 peso terug 😂. Op de terminal aangekomen is de balie van de maatschappij die wij nodig hebben nog niet open, we lopen dus goed op schema 😉. Als de balie open is gaat Maart kaartjes halen. De mevrouw is heel vriendelijk en helpt ons direct aan kaartjes voor de derde busrit! We mogen al onze Uruguayaanse peso’s opmaken en aanvullen met Argentijnse. Die eerste zijn minder waard en worden eigenlijk niet geaccepteerd in Argentinië (andersom wel). We wachten nog even op de bus die ons naar Concordia brengt. Nadat we de rivier, Rio Uruguay, zijn overgestoken over de hydro electric dam, volgt de grenscontrole. We weten zelf niet precies wat de bedoeling is dus blijven we bij de mevrouw met de tijgerprintbroek in de buurt 😅. Gelukkig zitten we maar met zijn 5en in de bus en gaat alles vlot. Eenmaal in Concordia moeten we ongeveer 2:30 uur wachten op de aansluiting naar Mercedes. Ondertussen zoeken we uit waar we in Pellegrini ergens kunnen slapen en mailen verschillende accomodaties. Als we weggaan hebben we nog geen reactie gekregen en weten we eigenlijk nog niets 😅. Tijdens het wachten komen er verschillende verkopers langs. Nootjes en broodjes wisten we al dat die werden verkocht. Hier gaan ze een stapje verder. Ze verkopen ook kranten en, nog beter, er is een man met een mandje scharen 🤨. Ook bij de 6e keer dat hij langs komt moeten we hem teleurstellen dat we geen schaar nodig hebben ✂️🤣. Voordat we de bus instappen kopen we bij een winkeltje nog wat brood en kaas zodat we weer heerlijk zelf kunnen smeren 😋. Als we Concordia uitrijden zien we nog verschillende huisjes die te koop staan. Bij een aantal vraag je je af of je geld bij krijgt zo slecht zien ze er uit. De busreis richting Mercedes verloopt verder prima. We typen dit stukje, doen een dutje, kijken een film die we niet kunnen volgen en eten jalapeno y queso chips. Jammie!! 🌶🧀 En dan, het ging allemaal te goed natuurlijk.... We maken een tussenstop, mensen er uit, mensen er in. En die geur lieve lezers, die geur! 🤢 De man, die volgens ons ook niet helemaal 100 is, zit precies achter ons en de lucht trekt onze kant op 🤮. We zetten de blazers vol aan om tegen gas te bieden en hopen dat we er snel zijn. We komen aan in Mercedes en zijn blij met de frisse lucht ⛅️. We checken eerst onze mail, geen reactie nog..., dan maar op goed geluk richting Pellegrini. We lopen binnen bij de taxi stand en vragen of ze ons kunnen brengen. De man springt op, die weet ook dat een tijd van 135 km goed cashen is 💵. We geven, denk wij dan, aan dat we nog moeten pinnen eerst. De chauffeur, Sergio, knikt, zegt wat en maakt armgebaren. Hij zal het vast begrepen hebben 🤨. Niet dus, hij wilde vooral even tanken voordat we gaan. Als we de stad bijna uitrijden vragen we het toch nog even voor de zekerheid en laten onze pinpas zien. Ahhh, met dit 🙏🏻 gebaren dankt hij ons en draait de auto om. Toch nog even pinnen. Jeroen gaat pinnen en Maart let op de spullen in de taxi. Daar maakt ze een praatje en het blijkt dat hij het pinnen even was vergeten 😅. Fantastisch is het als hij vraagt of we al een slaapplek hebben. Die hebben we nog niet waarop hij begint te bellen en regelen. Even later een duidelijke ‘si’, we hebben een bedje vannacht! Volgens de blogs die we hebben gelezen is Pellegrini en het aangrenzende Ibera niet makkelijk te bereiken. Vandaar ook de vraag eerder dit blog of we het vanavond zouden halen. Als we eenmaal goed weg zijn lijkt er van de verhalen over gravelroads niets waar. We rijden goed door op een heerlijke asfaltweg. Niets links en niets recht behalve grasland en bomen. En dan, na 30 minuten rijden, zeggen we het asfalt gedag en volgt er toch de gravelroad, shit 😢. Sergio heeft dot zeker vaker gedaan want het tempo blijft er aardig, zo rond de 60 per uur, prima. Na een volgend half uur beginnen we toch wel medelijden te krijgen, ook met Sergio 😉. Het hobbelt alle kanten op en zeker nu het donker is is dit geen fijne weg. Er zijn hier namelijk geen straatlantaarns.... Arme Sergio, die moet nog helemaal terug ook.. We zeggen nog tegen elkaar “hij stemde zelf in, hij wist waar hij aan begon”. Ergens halverwege stopt Sergio opeens en stapt uit 🤔. We kijken elkaar Eem beetje verbaasd aan, we luisteren en jahoor: hij moest gewoon even plassen 😂.Opeens wordt de duisternis verlicht door een groot vuur een stuk van de weg. Hoewel op flinke afstand is het goed te zien en zelfs enigszins vast te leggen op foto. De rit duurt uiteindelijk goed twee en een half uit. Super leuk is wel dat we langs de kant van de weg al een aantal capibara’s hebben gezien 😀.

Alles hierboven is geschreven op het moment dat het plaatsvond. Het volgende is ongeveer twee uur nadat het plaatsvond geschreven. Er komt nu een enorm what the fack, waar zijn we nu beland gedeelte. 😳

Sergio rijdt ons Pellegrini binnen. Ook hier zijn de wegen nog onverhard, het is dus niet een normaal dorpje zoals we die vaker hebben gezien deze reis. Hij stopt ergens, maakt daar een praatje, en we rijden weer verder. Daarna stoppen we bij een huis waar Sergio weer gaat praten met de bewoners. Dit zonder ons iets te vertellen. We stappen zelf ook uit en gaan kijken. Het drietal, Sergio en een ouder echtpaar, zijn druk aan het praten. Ze zijn bezig voor ons en onze overnachting, dat is duidelijk. We kunnen een nacht ergens slapen en dan de volgende dag ergens anders naar toe om daar te slapen. Helemaal top! We worden binnen uitgenodigd om daar te wachten, we worden over 20 minuten opgehaald. Die 20 minuten zijn goed 100 minuten... In die tijd zitten we bij het oude echtpaar binnen. Proberen een praatje te maken lukt even, daarna wordt het steeds ongemakkelijker 😅. Uiteindelijk komt een jonge knul, hun zoon, ons ophalen en brengt ons naar onze slaapplek. Dit is letterlijk 100 meter verderop. We hadden daar al ongeveer 95 minuten geleden kunnen zijn.... 😓. De slaapplek zelf is een grote ruimte met 4 bedden. Op zich een prima plek. Behalve dan dat de wc blijft doorspoelen. Dat is op te lossen door zelf in de spoelbak de hendels te verzetten 🔧. Daarna wordt duidelijker in wat voor een dorpje we zijn beland. Er is hier nauwelijks internet, we kunnen niet pinnen en vooral de taal maakt ons het hier lastiger. Door de afwezigheid van internet kunnen we niet zelf dingen uitzoeken en door de taal is dat ook niet makkelijk te vragen. Doordat we hier niet kunnen pinnen zijn we dus aangewezen op de 3600 peso en 20 dollar die we nog hebben. We krijgen uitleg van de jongen over eventuele excursies. Een boottocht, hier sterk aan te raden in de wetlands, zou om 11 uur gaan. We besluiten die maar te reserven, we zijn er nu toch, en rekenen dat samen met de eerste nacht af. Dag 2500 peso 😅. Als we alleen achterblijven moeten we alles nog even verwerken. We eten een broodje met kaas, gelukkig hadden we dat nog. Daarna gaan we slapen onder onze mooie panda deken 🐼. Morgen zien we wel weer verder....

Geschreven door Jeroen-en-maartje-op-avontuur