Onze laatste blog; we zijn weer thuis! Cliché: wat ging de tijd snel (gebruik hem wel!).

In onze vorige blog zaten we in het Caribisch paradijs. We hebben het verlaten voor het bergdorpje Minca in de Sierra Nevada vlakbij de kuststad Santa Marta en onze bikini/zwembroek werd ingeruild voor wandelschoenen.

Minca is een klein bergdorpje langs de schitterende rivier (Rio Minca), en wordt aangeraden als 'intermezzo van de Caribische warmte', omdat het hoog ligt en koeler is. Maar wij hadden het best warm en met de hogere luchtvochtigheid dan aan zee, kregen we last van smerige rottige prikbeesten... Na 3 dagen hadden we dus mooie gespikkelde kuiten... Na 2 weken 'strandhangen', was het wel fijn om fysiek bezig te zijn. We hebben 2 wandelingen gemaakt; dag 1 naar de Cascadas de Marinka en dag 2 naar de Pozo Azul. Beide wandelingen door fantastische natuur! Behalve bloemen, vogels (toekans!) en groen kwamen we ook af en toe Indianen tegen. Zij kleden zich volledig in het wit en hebben van die mooie handgemaakte tassen (mochila's, waar je in NL maar liefst €80 voor betaalt).

Na 3 nachten in Minca gingen we terug naar Taganga. Na goed te hebben genoten van onze (voorlopig) laatste stranddag op Playa Grande, hebben we nog even staan kijken bij de vissers die met hun vangst binnenkwamen, en toen konden we opgefrist weer lekker gaan eten (verser uit zee krijg je het niet!).

De volgende dag namen we de taxi naar Santa Marta; de grotere stad aan dit stuk van de Caribische kust. We hadden er wisselende verhalen over gehoord, maar vonden dat we het toch zelf gezien moesten hebben. We hadden een prima hotel geboekt, met zwembad, zodat we ons in ieder geval zouden vermaken mocht het tegenvallen. De stad zelf (of althans het centrum) viel ons best mee. Tussen de lelijke jaren 70-80 blokken stonden ook charmante koloniale huizen. Daardoor deed het wel authentiek aan. Verder zijn er ook meer dan genoeg leuke tentjes te vinden en we zagen zelfs mensen op het strand liggen en in zee zwemmen - let wel, met uitzicht op en in directe verbinding met een enorme zeehaven...

Na een rondje centrum liepen we terug naar ons hotel en piepten nog even snel de kathedraal in en prompt stonden we op het graf van Simon Bolivar. Wellicht denken jullie 'boeiend, wie de beep is die Bolivar?' Dat zouden wij drie maanden geleden in ieder geval wel hebben gedacht, maar inmiddels weten we dat deze beste man een ware held is. Hij is door bijna heel Latijns Amerika gecrosst (op een paard) en heeft ervoor gezorgd dat de onafhankelijk van Spanje werd getekend. Hij werd ook wel de 'Liberador' genoemd en heeft in vrijwel ieder dorp/stad een standbeeld en/of een plein dat naar hem vernoemd is. Met name in Bolivia (rara naar wie zou dit land vernoemd zijn?) hebben we veel over hem gehoord. Het voelde dus ook heel passend om onze reis - waarin Bolivar steeds opdook - bij zijn graf te eindigen.

De dag erna was het echt over met de Caribische zonnestralen en namen we het vliegtuig naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Doordat deze stad in de bergen ligt (2650 m hoog) en het een stuk kouder (15-18 graden) en regenachtig is, moesten we voor het eerst sinds lange tijd weer onze lange broek aan. 'Om alvast te acclimatiseren ter voorbereiding op Nederland', zeiden we troostend tegen elkaar.

Bogota werd niet positief aanbevolen door de reizigers die er eerder waren geweest, het regent vrijwel iedere middag en de veiligheid is niet overal ideaal. In het kader van dat laatste hebben we er maar voor gezorgd dat we in een goede buurt zaten. Dat is gelukt. We hadden het idee dat we in Oud-Zuid of het Gooi zaten; allemaal strakgetrokken koppen (plastische chirurgie is heel populair in Colombia), keurig gekapte haren, merkkleertjes, sjieke restaurants; zo 'westers' hadden we het nog niet gezien.

De volgende dag gingen we naar het centrum en op weg er naar toe zagen we al wel dat Bogota ook een heel andere kant heeft, met buurten waar we 's avonds liever niet over straat zouden gaan. Het centrum zelf was best aardig, een aantal mooie gebouwen en musea. We waren graag naar het Museo del Oro gegaan (schijnt een van de mooiste goudmusea van Zuid Amerika te zijn), maar dat was op maandag helaas gesloten...😕

Dus toen zijn we wat gaan struinen en kwamen in een artistieke demonstratie van kunstenaars terecht (vol muziek en dans). Verder heeft een hoofdstad ook altijd het voordeel dat er goede restaurantjes zitten, en dat er bioscopen zijn die films in de originele taal draaien, dus zijn we eerst lekker gaan eten en's avonds naar de film geweest (Beauty and the Beast; leuk!).

Toen zat het er echt bijna op en hebben we onze laatste avond gevierd met een etentje in een Italiaans toprestaurant; je moet toch eten. Ja toch? En eindelijk ook weer eens een topwijn kunnen bestellen!

Op het vliegveld kwamen we tot onze verbazing erachter dat we nog een onverwachte tussenstop hadden in Cartagena. De tickets waren al zo'n lange tijd geleden gekocht en nadien heeft KLM deze tussenstop blijkbaar toegevoegd. Onze vlucht was een bijzondere, want de allereerste keer dat KLM op Cartagena landde. We werden dan ook feestelijk onthaald door 2 brandweerauto's die het vliegtuig "doopten" en alle luchthavenpersoneel was uitgelopen om ons zwaaiend te verwelkomen. Ondanks dat de vlucht er 1,5 uur langer door duurde, was het een leuke ervaring!

Even twijfelden we om alsnog in Cartagena uit te stappen en het laatste stuk van onze reis (de Cariben) opnieuw te doen! Dat zou fijn zijn geweest, maar na een laaaange nacht van 8,5 uur en veel films werden we warm onthaald door onze families en Nienkes nichtje Kim (en vriend Sander) die toevallig een half uurtje eerder geland was vanuit Vancouver.

En nu weer thuis! Druk onze spulletjes uitpakken en de jetlag overwinnen.

Het eind van onze reis en deze - Zuid Amerika - blog is daarmee een feit.

Wij danken jullie voor het lezen, het meeleven en al jullie leuke reacties!

Op naar het volgende avontuur!

Amsterdamse besos,

Ives & Nien

Geschreven door Ives.en.Nien