Bolivia: even diep inademen, de longen vullen met zuurstof en verder tikken. Ontspan, want de hoogte hier maakt dat je vrij snel buiten adem bent; bij het strikken van je veters bijvoorbeeld. Inmiddels zijn we er aan gewend, maar in het begin was het met behulp van cocathee toch best even acclimatiseren.
Nu stikken we alleen nog maar van alle uitlaatgassen want de diesel minibusjes crossen in Boliviaanse steden de hele dag bergop/bergaf.

Na ons vorige blog vanuit Salta zijn we per bus richting La Quiaca vertrokken. Dankzij (wederom) een aardverschuiving kwamen we 4 uur later aan bij de grensovergang met Bolivia. Maar elk nadeel heb zijn voordeel want hierdoor hebben we nog bij daglicht een blik op de schitterende 'Rainbow Mountains' in de provincie Jujuy kunnen werpen. Toen kwam het laatste Argentijnse logistieke obstakel; een rij van een uur om te kunnen 'uitstempelen'. Twee minuten later waren we 'ingestempeld' aan Boliviaanse zijde en staken we een brug/rivier over en daarmee waren we in Bolivia.

Dat Bolivia een ander land is werd meteen duidelijk. Vriendelijke mensen in 'klederdracht': dames met bolhoeden, vlechten, rokken en gekleurde doeken en het leven werd ineens een stuk goedkoper! Voor slechts 5 euro zaten we 3 uur in een bus richting woestijnstadje Tupiza. De bus was daarentegen ook direct anders: airco? - nooit van gehoord. Privacy kreeg ook een nieuwe betekenis; Ives lag al snel innig verstrengeld met een lokale cocaboer te slapen op de achterbank ;-)

Eenmaal in Tupiza aangekomen waren we redelijk geradbraakt. Gelukkig hadden we daar al op ingespeeld door onszelf te trakteren op een van de beste hotels van het stadje - met zwembad!

De dag erop hebben we een werkelijk schitterende paardrijtocht gemaakt door de woestijn en canyons met reusachtige cactussen en rotsformaties en hier en daar een oase. Butch Cassidy and the Sundance kid style. Vanzelfsprekend na dit avontuur afgekoeld in het zwembad en 's avonds hebben we de Boliviaanse versie van een frietje kapsalon gegeten; de zogenaamde Piqué Macho.
Bijgekomen en aangesterkt zijn we de ochtend daarop in alle vroegte richting National Park Fauna Andina vertrokken voor een 4 daagse tour door het park en over de zoutvlaktes van Uyuni.

Onbeschrijflijk hoe indrukwekkend het is om door het Andes gebied te rijden. Het was een flinke klim omhoog richting de 4000 meter en we zijn zelfs de 5000+ meter gepasseerd. We reden over hoogvlaktes, door woestijnen en maanlandschappen vol vulkanen, lavastenen, lama's, besneeuwde bergtoppen en gekleurde lagunes met flamingo's en vicuna's.
We hadden een ontzettend leuke gids/chauffeur en een allerliefste kokkin die ons van het heerlijkste lokale eten voorzag. Dagelijks werden enorme afstanden afgelegd over onverharde wegen om dit lege landschap te doorkruisen (250 km +, circa 10 uur). Het waren lange dagen. De laatste nacht sliepen we in een zouthotel, wat al een mooie opmaat was naar wat ons de laatste dag stond te wachten; Salar de Uyuni - de grootste zoutvlakte ter wereld. Bij dag en dauw (4 uur) zijn we opgestaan om de zonsopgang op de vlakte mee te maken. Het was meer dan de moeite waard, helemaal omdat vanwege het regenseizoen delen van de vlakte onder water stonden, wat schitterende reflecties geeft (zie foto's). Toen de zon eenmaal op was zijn we doorgereden en hebben ontbeten op een heilig Inca eiland middenin de zoutvlakte!

Met onze maagjes vol was het tijd om op het midden van de vlakte ons creatief uit te leven met grappige foto's. De Andes is een indrukwekkende omgeving, zo onwerkelijk. We hebben een poging gewaagd het op de foto's vast te leggen.

Aangekomen in het stadje Uyuni zat onze trip erop. Na het afscheid van onze reisgenoten hebben wij onze reis vervolgd richting Potosi; de hoogste stad ter wereld. Deze stad staat ook bekend om haar zilvermijnen. We zijn de mijnen niet in geweest - dus geen claustrofobische oefening (Loek!) - maar hebben wel het stadje verkend. Deze staat vol met mooie koloniale gebouwen en toont de rijkdom van weleer. Het is zichtbaar dat het leven er zwaar is. Potosi was eens de hoofdstad, maar deze werd vanwege de onaangename hoogte al vrij naar Sucre verplaatst. En laat Sucre nou net onze volgende bestemming zijn geweest.

Sucre, wat een heerlijke stad! We hadden het al van een aantal mensen gehoord en het bleek ook echt waar. Het ligt in een groene vallei op relatief lage hoogte (3000 meter), je kunt er prima ademhalen. Het hielp waarschijnlijk ook dat we een werkelijk briljant hostel hadden in de wijk Recoleta met een nog briljanter uitzicht vanaf het dakterras over de stad. Moe van het reizen hebben we hier 3 dagen rondgestruind, ontspannen, musea bezocht, uitgeslapen, gegeten, gelezen (hoera!) en kortom genoten.

Vervolgens hebben we het vliegtuig naar La Paz gepakt; daar zijn we nu. Dat was wel even schakelen na het liefelijke Sucre. La Paz is een vieze drukke uitgestrekte miljoenenstad vol microbusjes, steile wegen, wolkenkrabbers en vol met contrasten. Gelukkig hebben we ook hier een fijn hotel kunnen vinden - een echte oase in deze hectiek. Vanuit hier zullen we richting Lake Titicaca vertrekken om vervolgens de grens naar Peru over te steken. Maar daarover de volgende keer meer!

Veel liefs,

Ives & Nien

Ps, dank voor alle leuke reacties op onze blogs!

Geschreven door Ives.en.Nien