Hola amigos!

Hier zijn we weer. Vanuit Lima vlogen we naar Medellin, een enorme stad in een groene vallei met een uitstekend klimaat. Medellin is de hoofdstad van Paisa-land en natuurlijk bekend van de internationale cocaïnehandel en Pablo Escobar. Een reputatie waar de ijdele Paisa's (zo heten de inwoners rondom Medellin) een hekel aan hebben, want hun land heeft meer te bieden dan cocaïne. En ze hebben gelijk: Colombia is een fantastisch mooi land en dientengevolge trekt ook het toerisme enorm aan. De Nederlanders voorop; de eerste 2 maanden van onze reis hebben we een handjevol Nederlanders ontmoet en dit aantal werd in de eerste 3 dagen van Colombia al overtroffen. Het stikt werkelijk van de Nederlanders (en andere toeristen). De meeste Colombianen verwelkomen dit van harte. Tegelijkertijd geeft dit een soort schizofreen contrast; want de populariteit is mede te daken aan hun reputatie en de serie Narcos (over het leven van Pablo Escobar), terwijl de Colombianen liever niet aan deze tijd herinnerd willen worden. Escobar heeft cocaïne in Colombia geïntroduceerd en het land vervolgens twintig jaar lang in een burgeroorlog doen afglijden. Hij heeft tienduizenden doden op zijn geweten, waaronder een veelheid aan politici, politieagenten en onschuldige burgers. Er werden zoveel mensen geliquideerd, met name door 2 mannen op een motor, dat Colombia een wet heeft aangenomen die 2 mannen op 1 motor verbiedt. Tegelijkertijd zijn er overal 'Escobar tours' te vinden en is het land nog steeds de grootste producent van cocaïne. En dit - cocaïne - wordt dan ook op elke hoek van de straat aangeboden. Gelukkig voor Colombia is de gewelddadige drugsoorlog verplaatst naar Mexico.

Medellin heeft vooral een fijn klimaat en heel veel groen! Het is een stad vol contrasten; direct naast de kerken vindt je veel pornoDVD-verkopers en 'loving providers' (nieuw woord voor hoeren). Colombianen vinden het lekker efficiënt, want na de zonde kun je deze dan direct 'wegwassen' in de kerk. Er heerst in de stad een constant contrast van trots en schaamte. Ze houden de vuile was het liefst binnen en vertellen iedereen - en met name zichzelf - dat Paisaland de beste plek ter wereld is. Volgens onze gids hebben Paisa's het kortste geheugen ter wereld om hun zonden en ellende goed te kunnen vergeten. Ook zijn de Colombianen supergelovig; op Aswoensdag na carnaval (die we hebben gemist - boehoehoe!!!😩) liepen vrijwel alle mensen met een zwart kruis op hun voorhoofd. Het zogenaamde askruisje dus. Nog nooit zoiets gezien, het waren blijkbaar dus geen hippe tattoos van een bepaalde "bende" zoals Nienke in eerste instantie dacht.

Op onze laatste avond in Medellin zijn we op pad geweest met Ilhan, een oude vriend van Ives die hier al 4 jaar woont. Het was een warm weerzien en een supergezellige avond in allerlei barretjes die we anders nooit hadden gevonden. Ook hebben we het lekkerste broodje van de wereld gegeten (aldus Ilhan). De avond sloten we af met een taxirit, met een chauffeur die volledig naar de haaien was - lees; doorgesnoven. Dat was iets minder, al waren we wel lekker snel thuis... een mooie 'local experience'.

Vanuit Medellin zijn we naar Guatape gereisd. Guatape is een schattig dorpje met gekleurde huisjes aan een enorm stuwmeer. Het ligt ongeveer 1,5 uur van Medellin in een heel mooi groen en vruchtbaar gebied en is daarom een geliefde uitwijklocatie van de stedelingen. Je waant je een paar decennia terug in de tijd en kunt er een granieten rots beklimmen voor een fantastisch uitzicht (zie foto's). Ook staan er indrukwekkende 'buitenhuisjes', waaronder een voormalige haciënda van de eerdergenoemde "beroemde crimineel" (mensen noemen de naam Escobar liever niet). Ondanks dat we ons een stel ramptoeristen voelden, waren we toch nieuwsgierig naar deze villa. En toen we hoorden dat we er ook konden paintballen hebben we dit niet aan onze neus voorbij laten gaan. Achteraf een zeer geslaagde dag en indrukwekkend om de inmiddels vervallen villa te zien. De 'los Pepes', huurlingen van het Cali kartel, hadden de villa al opgeblazen en na de dood van Pablo Escobar hebben plunderaars de villa kapot gemaakt op zoek naar geld, welke Escobar meermaals in de muren verstopte of in de grond begroef. Het enige wat nog volledig in intact is gebleven is de bar - natuurlijk!

Niet onbelangrijk om te melden dat ons team 3 van de 4 potjes paintballen heeft gewonnen, maar GVD wat doet hè pijn als je geraakt wordt! (aldus Nienke).

Al met al was Guatape een fijne plek, helemaal na het stadse geweld van Medellin.

We vervolgden onze reis naar Salento, in de koffiestreek van Colombia. Na een helse busrit over kronkelweggetjes kwamen we groen en geel aan in deze intens groene regio. Ook stonden er prachtige koloniale huizen en hing er een hele goede vibe. We zijn uiteindelijk dus nog een nacht langer gebleven dan gepland. Het stadje is toeristisch genoeg voor leuke restaurantjes en winkeltjes, maar nog niet zo dat het toerisme het dagelijkse leven heeft overgenomen. Er zijn dus ook lokale eettentjes en barretjes waar je s avonds voor 2,50 euro kunt eten en tussen de koffieboertjes (te herkennen aan rubberlaarzen, overhemd en panamahoed) aan de bar kunt zitten of een potje kunt biljarten.

Vlakbij Salento ligt Valle de Cocora, die bekend is om de hoogste palmbomen ter wereld. Zogenaamde 'wax palms' die hier 60 a 80 m hoog kunnen worden dankzij de beschutte ligging in deze vallei. Je kunt er een hele mooie dayhike maken van zo'n 6 uur. Tenminste, als je niet verdwaalt.....Bewegwijzering is hier niet het sterkste punt, dus wij plakten er nog even 2,5 uur aan vast, dwars door het nevelwoud en over een bergtop. Aan de andere kant aangekomen werden we met grote ogen door een lokale gids aangekeken die niet kon geloven dat we zojuist over de betreffende bergtop waren geklommen. Het werd uiteindelijk een lekker intensief dagje en we hebben de teller op 25 km stilgezet (waarvan 75% bergop).

Zoals gezegd beviel het dorpje ons zo goed dat we er 3 dagen zijn gebleven, maar na het vele wandelen en de nevelwouden hadden we behoefte aan zon. Het klimaat in het koffiegebied (en eigenlijk de hele 'Paisa-streek') is vrijwel het hele jaar min of meer hetzelfde; tussen de 18 en 32 graden met in de nacht en middag een fikse bui. Perfect voor de planten (oogst), en alles is intens groen, maar ook iets te koud/nat/bewolkt naar Nienke's zin.

Het werd dus tijd voor bijna het laatste deel van onze reis; de Caribische kust! We vlogen naar Cartagena. Onmiskenbaar de mooiste stad van Colombia!! Het staat niet voor niets al jaren (sinds 1956) op de Unesco World Heritage lijst. Vanuit deze stad heeft Spanje jarenlang alle van de Indianen en Inca's geplunderde rijkdommen naar Europa verscheept. Dezelfde haven werd eveneens gebruikt om de slaven uit Afrika op de aangekomen slavenschepen te verkopen. Het was een tijd lang een van de rijkste steden in Zuid Amerika en overal zie je de mooiste en kleurrijkste koloniale gebouwen. Om de stad is vervolgens een stevige stadsmuur gebouwd om de rijkdommen uit de stad tegen piraten uit de omgeving te beschermen. Deze piraten hielden zich op op de vele koraaleilandjes in de buurt. Deze muur, de nabijheid van de zee, de vele pleintjes en de koloniale gebouwen met hun houten balkonnetjes vol met bloemen geven de stad een hele intieme romantische sfeer.

De eerste dag was wel even wennen, wat een hitte. Ives lag daarom al vrij snel weer onder de airco in de hotelkamer; als Nederlander moet je natuurlijk wel klagen over het weer. Het is leuk om het verschil te voelen en zien ten opzichte van waar we vandaan kwamen. Er heerst hier echt een Caribische vibe; de mensen zijn een tintje donkerder, de kleding een tintje gekleurder en de muziek swingt net wat anders. We gingen van reggaeton (Medellin) naar La cumbia (Cariben).

Wij vermaken ons hier wel! Vanuit Cartagena zullen we morgen de Caribische kust in oostelijke richting verder gaan verkennen, hoe dat zal zijn kunnen we jullie de volgende keer vertellen.

Tot dan!

Abrazos,

Ives & Nien

Geschreven door Ives.en.Nien