De reis van La Paz naar Copacabana aan het Titicacameer was een belevenis op zich. Het duurde een uur om La Paz uit te komen. Eerst een grote file en daarna keken we onze ogen uit in de 'nieuwbouwwijken' die verrezen bovenin de stad. Een doolhof van jewelste. Een paar uur later stopte de bus bij een water en moesten we de bus uit. De bus reed vervolgens een groot vlot op en wij werden met een bootje naar de overkant gebracht. Een mooie verrassing. In Copacabana aangekomen hadden we een topdeal in een luxe hotel. Vanuit onze kamer (en badkamer!) hadden we een schitterend uitzicht over het Titicacameer. De kamer was versierd met mooie authentieke Inca mutsjes. Het hotel, het stadje Copacobana en het meer bevielen ons wel, dus hebben we 2 nachtjes bijgeboekt.

Lago Titicaca is een ENORM meer op 3810 meter hoogte - dus nog steeds buitenadem bij het strikken van onze veters. In het meer ligt aan de Boliviaanse zijde Isla del Sol - een eiland waar volgens een Inca legende de eerste 2 inca's (broer en zus) vandaan kwamen. Vanaf dat eiland hebben deze twee de rest van de mensheid beschaving gebracht. En het moet gezegd: Ives heeft zich sinds het eiland beschaafd gedragen. Het is een mooi eiland met schattige dorpjes, mooie stranden, bergen, droge stukken, bloemen en oude inca ruïnes - waaronder de zonnetempel (hoe kan het anders), ook is het is mogelijk om een gave hike over het eiland te maken. Dat hebben we gedaan en het was zeker de moeite waard!
Een ander voordeel is dat het meer bomvol zit met forel, dus we hebben iedere dag een lekker visje gegeten. De allerlekkerste was de goedkoopste onder een partytent aan de waterkant tussen de locals.

Hoewel we zoveel mogelijk op het laatste moment onze route bepalen zijn er soms ook dingen die we echt van te voren moeten vastleggen. Zoals de Salkantay trekking naar Machu Picchu. Dit omdat ze maar een beperkt aantal mensen toelaten in Machu Picchu. Voor ons betekende dat dat we 10 februari in Cusco wilden/moesten zijn. Tijd om Copacabana en daarmee Bolivia te verlaten!

Bolivia; een geweldige land met overweldigende natuur en lieve mensen. Ondanks - of misschien wel dankzij- de armoede, zijn de mensen vrolijk, wordt er om de kleinste dingen gelachen en klinkt er overal muziek (dus toch Martin;-)).

Onze eerste stop in Peru: Puno, een stadje aan de Peruaanse zijde van het Lake Titicaca en bekend om de zogenaamde 'floating islands'. We waren al gewaarschuwd dat dit een tourist trap zou zijn en we hadden daarom bedacht er alleen een korte middagtrip van te maken. Het was inderdaad een enorm toeristische attractie maar zeker de moeite waard. Op deze drijvende rieteilanden is echt alles van riet en de eilanden golven een beetje. Ook ruikt alles naar gedroogd riet, inclusief de mensen. Ze (Uros) leven nog op de min of meer traditionele manier, maar zijn voornamelijk afhankelijk van het toerisme. Dit is dan ook duidelijk merkbaar en je moet voor elke foto of boottocht betalen.

Eenmaal terug in Puno hebben we kennis gemaakt met de Peruaanse keuken en het eerste gerecht was meteen een schot in de roos: Ceviche! Heerlijke rauwe vis met ui, zoete aardappel, gepofte mailskorrels en 'Leche de Tigre' een pittige limoensaus. Zeg maar de Peruaanse haring met uitjes en zuur, maar dan anders. Verder was in Puno een soort carnaval gaande, met mooi geklede/verklede dansende mensen en overal muziek ter ere van - en daar is ze weer: Virgen de la Candelaria. Blijkbaar het feest van het jaar. Het zag er spetterend uit, maar voordat wij ons in het het feestgedruis konden storten moesten we alweer met de nachtbus richting Cusco.

De bus had fijne luxe stoelen (Full Cama), dus die 7 uurtjes zouden wij wel doorkomen. Ware het niet dat onze chauffeur als een malle reed en we slapeloos en al om 4.15 (?!) in Cusco aankwamen. Lekker dan. Gelukkig werd de deur bij ons hotel al wel open gedaan en konden we ons nestelen naast een knapperend haardvuur tot er een kamer voor ons beschikbaar was. Ninos hotel in Cusco is een topper! Fijn ontbijt, voor het eerst sinds vertrek weer een lekkere cappuccino en behalve dat het een prettig plekje is, support het ook nog de straatkinderen in Cusco (oftewel de ninos). Thanx voor de tip, Lisa! ;-)

En dan Cusco, de Inca hoofdstad: wat een leuke stad en vooral eindelijk Heerlijk eten.
Toen de Spanjaarden binnenvielen hebben ze veel gebouwen van de Inca's omgebouwd tot kerken. Een intrigerende geschiedenis die erg zichtbaar is. Ondanks dat de Inca's geen schijn van kans hadden tegen de Spanjaarden leeft de cultuur (deels) voort in de huidige bevolking waarvan zeker de helft Quechua is (directe afstammelingen). Na 3 dagen uitslapen, culinair en cultureel genieten was het tijd voor actie - de Salkantay Trail!

Een wandeltocht van 5 dagen van Cusco naar Machu Picchu. Een alternatieve route voor de klassieke (en daardoor inmiddels helaas te toeristische) Inca Trail. Het was meteen gedaan met 'het luie leventje' en we werden om 4.00 uur (in de morgen) opgehaald bij het hotel. Vier uur later werden we gedropt, kregen wandelstokken in onze handen gedrukt en konden we op pad.
Ons gezelschap bestond uit een leuke en kundige gids Roi, twee hilarische Schotten en een jonge Argentijnse fotograaf. Daarnaast hadden we een paardenman (3 paarden), die onze (beperkte) bagage voor zijn rekening nam en 2 koks (onze helden). Want hoe pittig het lopen soms ook was; bergtoppen boven de 3000 beklimmen is geen grap, we werden bij ontbijt, lunch en diner meer dan in de watten gelegd. Zodoende zijn we desondanks de vijfdaagse wandeltocht (10 uur per dag wandelen) geen grammetje afgevallen. Maar wat was het geweldig! We liepen door intens groene valleien, over grijze Andespassen, langs gletsjers, stroompjes, een Inca kanaal en lagunes, door nevelwouden, tropische jungle en op dag 5 - als kers op de taart: Machu Picchu!

Machu Picchu: met recht een van de 7 wereldwonderen. Bij aankomst lag Machu Picchu nog in de wolken en waren alle gebouwen gehuld in een mysterieuze mist. Omdat we geen genoeg konden krijgen van al het klimmen (ahum) hadden we onszelf ook opgegeven om de Machu Picchu berg te beklimmen (de top waarnaar het complex is genoemd en die er als het ware over waakt). Door de wolken hadden we gelukkig minder zicht op de steile afgronden langs ons hooguit 1 meter brede pad. Nou ja pad, eerder steile trappen. Eenmaal boven was het uitzicht... wit! Een beetje teleurstellend. Maar na een uurtje uitpuffen en een hapje eten begon het tijdens onze afdaling op te klaren. En halverwege hadden we dan eindelijk zicht op Machu Picchu en maakten we de prachtigste panorama's! Eenmaal beneden was het volledig opgeklaard en openbaarde Machu Picchu zich aan ons.

's Avonds pakten we de trein terug naar Cusco en zat het Machu Picchu avontuur er alweer op! Na een heerlijke nacht in ons vertrouwde hotel en in een echt bed, hadden we nog tijd voor een korte wandeling door Cusco en vlogen we einde middag richting Lima.

Lima: de culinaire hoofdstad van Zuid Amerika! Hier resideren drie restaurants uit de wereldwijde top 50 van beste restaurants. En daar keken we stiekem wel naar uit. We zitten nu in de wijk Miraflores (aan zee) en hebben gister alvast de nummer 13 op eerder genoemde lijst uitgeprobeerd (Maido). Wat een feest!!! De Peruviaanse chef van Japanse origine heeft zich gespecialiseerd in 'Nikkei', Japanse cuisine maar met Peruaanse ingrediënten. Man man man, morgen willen we weer.

Vandaag gaan we het centrum van Lima verkennen en vanavond een plan maken voor het vervolg van onze reis.

Hoe dat eruit gaat zien, daarover de volgende keer meer!

Saludos!

Ives & Nien

Geschreven door Ives.en.Nien