Om 8 uur werden we opgehaald door onze prive chauffeur en gids en reden we in een uurtje naar de Erawan watervallen. Middenin een dichtbegroeide, groene jungle, zagen we over de rand van verschillende rotsblokken helderblauw water naar beneden stromen. Het water komt uit in verschillende terrassen, waar je de bladeren op de bodem ziet liggen en de scholen vissen voorbij ziet zwemmen. Brr doodeng die knabbelende vissen aan je benen.....
Al snel werd duidelijk dat de Erawan Watervallen niet ‘zomaar’ een aantal watervalletjes zijn… De hoogste ’trap’, niveau 7, bevindt zich na een hike van ongeveer 1,5 kilometer; wat een klim is van een goed uur. We namen een verfrissende duik op het 2e en 3e niveau en Mo is de koude waterval opgeklommen en een aap keek vanaf een afstandje mee vanuit een boom. Yup, dit is het paradijs!

Op aanbeveling van onze gids aten we een heerlijke thaise lunch bij een lokaal stalletje, we kozen padthai, salade en fruit, zelfs Mo vond het lekker.

Ondanks de prachtige omgeving met watervallen, grotten en groene bergen, is Kanchanaburi vooral bekend om zijn duistere verleden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn hier namelijk 100.000 krijgsgevangen omgekomen (waaronder 3000 nederlanders) tijdens de bouw van de Birma-Spoorlijn. Er zijn nog veel plekken die je kunt bezoeken, zoals de beroemde ‘Bridge over the River Kwai’, de Hellfire Pass, het Wampo viaduct en de oorlogsbegraafplaats. Wij hadden ons ingelezen en gingen op pad naar deze plekken.
De Hellfire Pass is een stuk berg en onderdeel van de burmaspoorlijn die met de hand werd uitgehakt. 's Nachts werden er fakkels doordrenkt met diesel en olielampen aangestoken. De schaduwen van de krijgsgevangen op de rotsen leken op het vuur van de hel, waar dit deel van de spoorlijn zijn naam aan te danken heeft. Een hel was het zeker, de uitputting, leefomstandigheden, verwondingen en ziektes waren onmenselijk. We hebben door de pass gelopen en het museum bezocht. De gids vertelde ons de verhalen, wat er in die tijd is gebeurd is enorm heftig.

Op de parking deed Mo nog een peukie en ze zag wat bewegen, wow een flinke slang! Gauw een foto en de auto in, het was een giftig soort zei de chauffeur.

We gingen door naar de Dodenspoorlijn waar wederom veel doden zijn gevallen bij de aanleg hiervan. Als je een stukje over de spoorlijn loopt is er in de wand van de berg een tempelgrot, Krasae Cave, met een grote gouden boeddha, dit is een heilige plek.
Vandaaruit namen we de trein naar Thakilin, zo reden we over het originele gedeelte van het spoor heen en hadden prachtig uitzicht over de rivier.

De chauffeur stond ons daar weer op te wachten en bracht ons naar de Riverkwai bridge. Het symbool van de Birma spoorlijn. De Japanners, die bondgenoot waren van Nazi-Duitsland, schatten vooraf in dat het zo’n vijf jaar zou duren om de bouw van de complete spoorlijn te voltooien. Tot ze een oplossing vonden, het inzetten van krijgsgevangenen. Door de onmenselijke hoeveelheid arbeid werd de bouw niet in vijf jaar, maar in slechts 16 maanden afgerond. De Brug werd in 1945 geheel gebombardeerd, maar is weer in ere hersteld.

Zo hebben we een heel interessante dag gehad met gids Joy en wederom veel foto's gemaakt.

Tijdens het avondeten de eerste onweersbui gehad, we zijn naar binnen gevlucht voor de regen, maar dat was prima, want daar was gezellige live muziek, toen we naar onze kamer terug liepen was daar niks meer van te zien, het verdampt meteen hier.

Geschreven door Ingridmonique