Vandaag gaan we de stad een beetje verkennen. We besluiten daarom om na het ontbijt naar één van de bekendste bezienswaardigheden van de stad te lopen; het Capitolio Nacional. Dit zeer opvallende gebouw is een kopie van het Capitool in Washington DC. Wij hebben enkel de buitenkant kunnen bekijken, maar van binnen schijnt het even zo mooi te zijn.

We lusten intussen wel wat te drinken maar we hebben nog geen CUC's ( de plaatselijke valuta) dus we lopen naar een geldautomaat, maar die weigert. Dan maar een bank opzoeken. Maar dat blijkt nog een hele opgaaf te zijn want niet alleen in Nederland maar ook hier in Cuba zijn er slechts enkelen. En óveral staat buiten op de stoep een rij wachtende klanten omdat er binnengeen plaats meer is!

Na een half uur op de stoep te hebben.gewacht, is het eindelijk onze beurt om naar binnen te mogen. Over cultuurshocks te spreken; dit was mijn tweede!

Eenmaal binnengekomen moeten we bij een dame aan een knullig tafeltje uitleggen wat we komen doen. Daarna krijgen we een nummertje waarop vermeld staat dat er nog 32 wachtenden vóór ons zijn, en dat we persé op een stoel moeten gaan zitten. Intussen houd ik mijn oren en ogen open: Ik hoor geldtelmachines de biljetten tellen en ik hoor matrixprinters ratelen. Ze zijn hier echt stil blijven staan in de tijd! De klanten zitten op plastic stoeltjes te wachten tot ze aan de beurt zijn. Het duurt lang. Érg lang. Maar niemand klaagt. Mensen zijn in gesprek met elkaar, of wachten gelaten af. Een meneer die stennis probeert te maken omdat het lang duurt, wordt bijna buitengezet dus wij houden ons maar stil. Voor ons zien we een balie met 9 bankmedewerkers die elk in een hokje zitten en die op hun gemak de klanten helpen. De dame van balie 2 heeft sinds wij binnen zijn ( en dat is 45 minuten geleden) nog geen enkele kant geholpen en zit verveeld recht voor zich uit te kijken. In Nederland zou deze dame gewoon een collega te hulp schieten van een andere balie, maar blijkbaar houden ze er hier andere regels op na. Internet wordt bijna niet gebruikt, evenmin als wifi. Dus de impact van klagende klanten op sociale media is dermate klein dat de bank zijn eigen beleid kan voeren, ongeacht wat de klant ervan vindt. Tja, ik weet niet of ik bankmedewerker zou willen zijn in een land als dit.
Na ruim 2 uur staan we eindelijk weer buiten. Hoera!!!! We hebben eindelijk wat geld in onze handen!!!

Hierna gaan we naar sigarenfabriek Fabrica de Tabacos Partagas. Dit is een tabaksfariek waar ook rondleidingen worden gegeven maar deze blijkt helaas vanwege restauratiewerkzaamheden van het gebouw gesloten te zijn. De winkel is gelukkig nog wél open, dus Ton slaat hier zijn slag een koopt 2 sigaren.

Hierna dolen we nog rond door de vele slecht begaanbare straten, bekijken de oude vervallen gebouwen en gaan af en toe even zitten op een bankje in de schaduw om alles in ons op te nemen. We sluiten de middag af met een heerlijke Mohito op een terras waar een salsa-bandje zit te spelen. I love it!!!

Geschreven door Ing.en.Ton.op.reis