Het begon zo mooi vanmorgen. Het zonnetje scheen vrolijk, wel wat wind, maar het beloofde weer een mooie dag te worden. Je voelt hem al aankomen. Rond 12 uur begon het te druppen en het hield niet meer op. Ja, nu is het droog en binnen is het lekker warm.

Onze mevrouw de hotelier zwaaide ons persoonlijk uit vanmorgen. 'Nee, geen regen vandaag, alleen maar zon. Wel veel wind. Ik heb daarom een goed advies: fiets waar de wind je brengt, hahaha!" Van die regen, daar klopte dus niks van. Maar dat vergeven we haar, het was zo'n aardig mens. Ze kletste maar door: "O, wat jullie doen vind ik zo mooi. Normaal boek ik nooit kamers voor 1 nacht, maar wel voor fietsers. Zo goed wat jullie doen. Eén met de natuur, op eigen kracht, midden in het leven. Ik zou het ook wel willen, maar ja, dit hotel.. Maar misschien doe ik het wel een keer!"

Ik verwacht niet dat ze dit echt gaat doen. Ze is nu 64 en wil eerst haar hotel verkopen. Dat wordt nog een probleem. En als je haar zo zag, nee niet iemand die een week gaat fietsen. Maar praten kon ze en filosoferen ook. Bij het handen schudden zij ze nog: Ik wens jullie het dubbele van wat jullie mij wensen. Dat moeten jullie ook altijd doen. Een ander het dubbele wensen, dan wordt de wereld vanzelf mooier." Daar moesten we onderweg maar eens over na gaan denken.
En toen gingen we echt weg. In de zon en tegen de wind in.

Eerst door een mooi oud bos, deel van het Wolinski Park Narodowy. Daar vonden we ook onze eerste Poolse cache. Vervolgens door een agrarisch gebied, vele dorpjes passerend met namen die eindigen op ow, wo, en wie. We zijn wat van de kust afgefietst nu, maar later gaan we weer die kant op. In Dziwnow steken we een rivier over en komen we weer aan op het vasteland van Polen. Deze plaats is de eerste plaats op het vasteland zelfs. Kijk eens aan! Een dorp verder drinken we koffie en bestellen er een heerlijk stuk gebak erbij. We konden het niet weerstaan.

Dan begint het te druppen, de lucht wordt steeds grijzer en we hijsen ons weer in ons regenkloffie. Ach, de wereld ziet er meteen zo anders uit. Jammer! Ook jammer voor al die vakantievierders hier die zich weer verheugd hadden op een dagje strand of kermis. In elk strandplaats is het net zo'n feest/kermis/gekkenwerk als gister in Miedzydroje, waar we sliepen. Maar er zijn ook mooie plaatsen, met een boulevard, parken en prachtige hotels en woningen en rust..
Maar feit blijft: in de grauwheid van de regen is er niet zoveel aan.

Hoogtepunt is de vuurtoren van Niechorze. Erik ziet te weinig vuurtorens vindt hij. Dus deze was extra mooi.
Vanaf hier was het nog zo'n 20 kilometer naar Trzebialow, waar we nu zijn. Deels fietspad en grotendeels geen fietspad langs de drukke weg. Gele hesjes dus maar aangetrokken, de verlichting aan en hopen dat het allemaal maar goed gaat. Ja dus.

Onderweg nog twee Nederlanders achterop gefietst. Ook zij zijn vanuit Nederland onderweg maar Gdansk. Omdat zij afsloegen waar wij een toilet zochten, scheidden onze wegen met deze informatie. Maar misschien gaat het gesprek morgenochtend bij het ontbijt verder want Erik heeft hun fietsen in de kelder van het hotel zien staan.

Goed, fietsen in Polen. Veel lappendekens en hobbelwegen, maar vooral bij de stadjes goed asfalt en vaak ook fietspaden die goed zijn. Maar fiets je verder dan wordt de kwaliteit van het asfalt slecht en fietspaden houden zomaar op. Toch valt het ons op zich nog mee.

Voor het eten nog even een rondje gelopen. De giga kerk bewonderd. Met z'n 90 meter de hoogste van... dat ben ik even vergeten. Maar we zagen m vanmiddag al van verre, zeer imposant dus.
De pizza was goed en goedkoop en voor de wifi ga ik zo een verdieping lager.
Ach, het is wat behelpen misschien, maar we hebben natuurlijk echt helemaal niks te klagen. We doen wat we willen, wat een luxe.

Czesc!

Geschreven door Hupenlupoppad