De kop is er af. Na regen komt zonneschijn. Over fietsende voorbehoedsmiddelen en 25 kleinkinderen.

Wakker worden en direct horen dat het regent. Regen! Dat is niet wat we verwacht hadden na de laatste weerberichten donderdagavond. Die hele donderdag was een zonnige, vrolijke dag waarop we de verjaardag van Annemiek vierden. Sinds jaren was zij en waren wij thuis op deze feestelijke dag. Nadat zij 's avonds nog naar Meppel en Groningen ging, pakten wij ons boeltje bij elkaar en pakten de fietstassen in. Klaar! Lekker slapen en rond half 10 vertrekken, zo was de planning.

Vrijdagmorgen toch maar Buienradar erbij en de planning iets bijgesteld. Om 9.30 uur Annemiek wakker gemaakt, nog een bemoedigend en meelevend telefoontje van oma beantwoord en dan wegwezen! Het zou een natte dag worden, dat was wel duidelijk.

De regenjasjes daarom direct maar aan, voor ons bijna ongekend. Om 10 uur reden we de oprit af Uitgezwaaid door Annemiek, even wat onwennig met de zwaardere fietsen, maar al snel lichte euforie: yes, we zijn onderweg. Heerlijk.

Einddoel Berlijn, via Gdansk en Tiendeveen. Daar rijden ons slierten fietsers tegemoet. Fleurig en kleurig ingepakt in hun regenjassen. Allen deelnemers aan de Drentse fietsvierdaagse. In Tiendeveen ontmoetten we een paar van hen. Het regent inmiddels zo hard dat we toch maar even gaan schuilen. Overschoenen aangetrokken en rain-legs aangedaan. Het was de eerste ontmoeting vandaag met de grijze generatie. Leuk echtpaar, identiek gekleed in ruime gele poncho's, de capuchon goed vastgesnoerd. Meneer had de pet er nog bij op. Ze waren heel belangstellend naar ons en wij naar hen. Wonen in Stadskanaal en rijden de vierdaagse vanuit Westerbork: "40 kilometer maar hoor, het is lekker even fietsen zo." Een tweede echtpaar kwam er bij staan. Ander kaliber. Meneer mocht zichzelf erg graag (bijna onverstaanbaar voor ons, zwaar Gronings dialect) horen praten. Pochen. "5000 kilometer per jaar, dit stelt niks voor eigenlijk." Zij kwamen uit Niekerk. Toen ik mevrouw vertelde dat ik dat plaatsje heus wel kende van de Vos schoenenwinkel voor grote maten, kreeg ik een betoog over hoe goed en fijn het personeel daar en ook mevrouw de Vos wel niet is. Ik denk tenminste dat het verhaal hierover ging.
Goed, wij stapten maar weer eens op, de echtparen bleven nog even. Onder de gele capuchons kwamen hartelijk groeten en meneer zei een paar keer dat we toch vooral heel erg moesten gaan genieten. Gaan we doen!

Op de (fiets)paden rond Martensplek is er sprake van ernstige filevorming en vertraging. Iedereen fietst vandaag, weer of geen weer. We groeten aan een stuk, niemand lijkt chagrijnig. Dat zijn wij ook niet: "Jullie fietsen de verkeerde kant op! Haha!" Het regent, je kunt er niets aan doen, accepteren maar. We peddelen rustig door, vanaf Nieuw-Balinge zijn we de vrolijke fietsers kwijt en wordt het rustig.

In Aalden willen we bij de molen een broodje eten. Het is droog maar dreigend en we besluiten een ander plekje te zoen. Bij het weggaan ziet Erik een mobieltje onder de picknicktafel liggen. Een oudje, Nokia zoveel, zo'n inklapding. We nemen m mee en ik bel het nummer Thuis. Geen gehoor. Later nog eens proberen. Dat moment is in Valthe. Daar fietsen we het Vierdaagsefeest weer in. De fietsers vanuit Emmen moeten hier stempelen, helaas in de stromende regen. Valthe had het zo goed bedoeld en een leuke markt georganiseerd. Alleen het plaatselijke cafe deed echter goede zaken voor toiletbezoek en warme koffie en soep. We stopten even voor een banaantje en ik wilde nog een poging doen de Nokia bij de eigenaar terug te krijgen. Terwijl we onder een afdakje staan horen we drie dames luid hun ongenoegen uitspreken over hun vierde fietspartner. De man geniet van een lekker broodje en hoort de dames wel, maar reageert niet. "Nou gaat ie nu nog een broodje eten terwijl we om vijf uur naar de Chinees gaan! Zonde van het broodje, straks lust ie niks meer. Ja, we gaan echt direct naar de Chinees hoor, goh, dat ie dat broodje nog eet....!" Enzovoorts. Dan ontdekken ze ons: "Wat hebt u een mooie fiets!" We raken in een leuk gesprek, met veel oh's en ah's van hun kant. Het bijzondere zit 'm vooral in de omstandigheden. Stromende regen, 3 mopperende, maar eigenlijk heel leuke dames. Een man die een broodje eet, heel langzaam overigens. Ena allemaal heerlijk uitgedost in hun regenkleding. Het is een koddig gezicht. De dame in de groene jas en met kek hoedje op heeft het hoogste woord. Zij geeft het tempo aan: we gaan! Ik vraag of ik ze op de foto mag zetten. Ik leg uit dat ik een blog schrijf over onze vakantie en dat zij daar nu onderdeel van zijn. Dat vinden ze leuk: "O! We komen op internet!" . Ze gaan keurig staan, ik hoef alleen maar af te drukken. Wat een plaatje!

We kijken ze na en genieten van al die verregende mensjes. In blauwe AGU-regenbakken, roze en gele condooms, poncho's en de vele, vele echtparen die identiek gekleed zijn. Zeg het ons wanneer wij er ook zo bij lopen/fietsen!

Ik bel nog eens met de Nokia. Er wordt opgenomen. De mevrouw begrijpt in eerste instantie niet waar ik het over heb.Dan roept ze haar man toe: "Ben je je mobiel kwijt?" Ik zie het tafereel voor me. De man graait in zijn jaszak: geen mobiel. Die heb ik dus. Oke en nu? Ik stel voor de dat ik de telefoon in het cafe achterlaat, ze halen m vanmiddag wel op. Waar ze wonen? In Aalden, vlakbij de molen !

Zo, na deze goede daad gaan wij ook weer eens wat doen. Op naar Musselkanaal. In de stromende regen steken we de wijdse open vlakte over. Blik op oneindig, een volgende keer kijken we weleens weer om ons heen. Ik zit lekker uit de wind achter Erik. In Musselkanaal vallen de we de winkel van onze fietsenmaker binnen. Natte kleding uit, koffie, een broodje, een praatje, ik kan er weer tegen. Prima!

Het drupt nu nog een klein beetje. De wereld is meteen een stukje mooier. Mooie route naar Jispingbourtange. Daar gaan de jasjes uit en de rainlegs af. De zon gaat schijnen! Als we om Bourtange rijden is het warm. Heerlijk! We stoppen nog even om een cache te zoeken. Erik onderzoekt hiervoor een straatnaambord. Er komt een oudere heer op de fiets voorbij en hij kijkt en je ziet hem denken. Hij stopt en ik leg uit wat hier gebeurt. Modern schatzoeken. "Ah Pokemnon!" zegt ie. Wanneer Erik de cache gevonden heeft laat hij de meneer deze zien en die is zeer geïnteresseerd. Er volgt weer een een aardig gesprek en wanneer we elkaar uiteindelijk gedag zeggen en hij, 82-jarige, weer op weg gaat naar zijn vrouw dan weten we dat hi is geboren in het huis waar wij nu naartoe op weg zijn, onze overnachtingsplek die we gereserveerd hebben via Vrienden op de Fiets. Hij heeft er gewoond totdat hij ging trouwen. Een jaar woonde het jonge echtpaar bij zijn schoonouders in, daarna betrokken ze een woning die ze zelf gebouwd hadden, ook in Bourtange.
Hij was timmerman, had een eigen bedrijf in witgoed en was servicemonteur in het noorden. Hoogeveen kent ie wel, daar kwam ie weleens bij Zoer. En we moeten zijn naam maar noemen bij de familie waar we naar toe gaan: Geukes. Of het een voor- of achternaam is, dat weet ik niet.

We fietsen het erf op, de heer en vrouw des huizes zijn er nog niet ivm een begrafenis. Dat wisten we. We gaan op het terras zitten en hangen de natte kleding uit. Er ligt heel veel speelgoed buiten. Binnen blaffen een paar honden en vanuit een schuur horen we varkens knorren en schuifelen. We ruiken ze ook.

Het echtpaar begroet ons hartelijk. We drinken thee en de boer blijkt een gepensioneerde boer. Vooral hij praat graag. Sinds twee maanden wonen ze hier weer met z'n beiden. 44 jaar geleden kregen ze hun eerste kind. Het laatste kind is nu dus het huis uit. De laatste van de 11. In de keuken is een wand volledig 'behangen' met tekeningen van de 25 kleinkinderen. De jongste is 5 maanden, de oudste 18 jaar en neemt haar vriendje soms mee. Als de hele familie compleet is, passen ze niet allemaal in de kleine keuken en kamer. De meesten zitten dan in de schuur. Ja, Geukes kennen ze wel, de burgemeester van Bourtange noemen ze hem omdat hij zoveel gedaan heeft voor de vestingstad.

Binnen kijken we onze ogen uit. Een steile trap leidt naar de bovenverdieping.Vijf kamertjes, 8 bedden. We mogen kiezen. Kasten vol stichtelijke lectuur. Rijen bijbels. 'S Avonds komt er nog een echtpaar, we schuifelen wat om elkaar heen bij douche- en toiletbezoek, boven en onderaan de steile trap.

Bij de koffie gaat Hendrik Jan los. Wat een verhalen over varkens, varkens en varkens. Rikie vult zo nu en dan aan. Ik kan onmogelijk een stukje gaan tikken nu. Het is te bijzonder om dit mee te maken. We kijken het andere echtpaar zo nu en dan eens aan. Ze denken hetzelfde. Heel apart hier. Maar goed hoor!

We worden gek van de vliegen, ook 's nachts vallen ze ons lastig. De honden blaffen zo nu en dan. Het ontbijt is eenvoudig maar prima. Wanneer we de tassen op de fiets hangen komt Hendrik Jan tevoorschijn uit de stallen. Ze willen wel op de foto: "Komen we nu in de Panorama?" Bijzondere mensen. Niet eerder zo'n overnachting meegemaakt.

Dag 1 was een mooie. Vol regen, zon en kleurrijke mensen.

Geschreven door Hupenlupoppad