Nu u de titel aan het lezen bent, zult u ongetwijfeld denken ‘’ de voorlaatste? Je hebt nog anderhalve week voor de boeg’’ In eerste instantie was dit inderdaad het plan en zou ik op vrijdag 13 september (slechts twee dagen voor mijn verjaardag) terugkomen in Nederland. Echter.. Na een periode van zes maanden reizen werd ik op woensdag 28 augustus jongstleden voor het eerst wakker met het gevoel ‘’ is mijn tijd niet gekomen?’’ Het duurde niet lang voor mij om hier een antwoord op te formuleren, waardoor ik wist dat het einde van deze reis zich eerder zou naderen. De laatste dagen kostte het mij ongelofelijk veel energie om mijzelf elke dag weer te motiveren om iets te ondernemen met inachtneming dat, ondanks al het moois wat Zuid-Afrika te bieden heeft, er een zwarte wolk over dit land hangt. De laatste jaren heeft de criminaliteit en de corruptie in dit land de overhand genomen. Voor steden als Durban en Port Elizabeth had ik een langdurig verblijf op het programma staan, maar dit werd vrijwel bij mijn verblijf door de eigenaren van de hostels afgeraden. In de steden in dit land is het voor ons als toerist vrijwel onmogelijk om zelfstandig veilig te wandelen over straat. Eenieder die mij kent, weet dat ik van vrijheid houd. Dat ik zelf kan bepalen wat ik doe, wanneer ik het doe en hoe ik het doe. Dat mijn vrijheid in dit land dusdanig wordt beperkt, heeft dan ook zwaar gewogen in mijn beslissing. Daarnaast heb ik gewoon een enorme behoefte aan mijn eigen privacy, het sporten en enige ‘’luxe’’. Vandaar dat ik op die dag, woensdag 28 augustus, heb besloten om vrijdag 6 september al huiswaarts te keren.Eenieder die mij kent weet dat ik vastberaden en een tikkeltje eigenwijs ben als ik iets wil bereiken, dus in een split second belde ik de organisator van de safari op met de vraag of ik de safari met een week kon vervroegen. Dit was geen enkel probleem. Zogezegd, zogedaan. Mijn safari was met een week vervroegd en ik moest nu alleen nog mijn vliegticket met een week vervroegen. Helaas kon ik de vlucht niet omboeken naar een gunstige tijd, maar ik kon de vlucht wel annuleren. Via de telefoon bereikte ik een medewerker van Etihad en die had alle begrip voor de situatie. Diezelfde dag had ik nog een gunstige vliegticket gevonden. Aldus de inleiding van deze blog. Hieronder de gebeurtenissen van de afgelopen week.

Waar reeds enkele mensen P. Elizabeth alweer hadden verlaten, moesten Remi en ik nog tot morgen wachten, voordat onze bus weer vertrok. Aangezien wij de recente dagen vele verhalen hebben gehoord dat de veiligheid nog weleens in het geding kan komen, als wij het centrum zouden willen gaan verkennen, besloten wij om naar een rustige plek op het strand te gaan. Geen last van de bedelaars, zwervers of andere mensen die op een verkeerde manier interesse in ons zouden tonen. In het hostel van Remi had zich inmiddels ook een Engelse jongen gemeld, waardoor wij deze middag met zijn drieën waren. De gehele middag een beetje doorgebracht op het strand, waarna wij in één van de nabije strandtentjes met zijn drieën hebben geluncht. Gedurende de avond maakte ik voor het eerst kennis met een andere kant van Zuid Afrika, namelijk het gebrek aan water en de vele stroomuitvallen. In het hostel werd nog wel alles gedaan om door middel van kaarsen een leuke sfeer te creëren, maar helaas duurde de stroomuitval voor de rest van de avond.

Voor de dinsdag is eigenlijk weinig te melden. Vandaag bestond uit een busrit van pak en beet 14 uur, all the way to Durban. Eenmaal aangekomen ontmoette ik ‘s avonds in het hostel twee Duitse meiden en twee Noorse meiden, dit maakte dan wel weer veel goed.

Zoals de intro van deze blog al een beetje liet doorschemeren, werd ik vandaag voor het eerst wakker met het gevoel ‘’ is mijn tijd niet gekomen?’’ De toelichting is in de intro al gegeven en ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Voor mijzelf zag ik niet de noodzaak om nog een week langer hier te zijn, terwijl ik deze ook in alle vrijheid in Nederland zou kunnen doorbrengen en hierdoor nog een extra week heb, voordat ik weer aan de slag mag. De woensdag bestond dan ook grotendeels in het teken van telefoneren, e-mailen en dingen regelen. Gerben was weer blij! Ik merkte dat ik hier weer enorme voldoening uit haalde - mezelf nuttig maken - en kan daarom ook niet wachten om aan de slag te gaan. In de middag heb ik nog even een wandeling gemaakt naar het strand, maar ook in deze stad werd ik snel geconfronteerd met de duistere kant van Zuid Afrika. Veel mensen die vragen of je drugs wilt kopen, of dat je ze geld wilde geven. Ik liep hier dan ook constant om mij heen te kijken of er geen mensen waren die mij volgde. Gelukkig was er ‘s avonds nog een gezamenlijke barbecue dat de dag tot een mooi einde bracht.

Donderdag was het alweer tijd om Durban te verlaten. Waar de Noorse meiden in de ochtend de andere richting op zouden gaan, reisde ik samen met de 2 Duitse meiden door naar het gebied rondom de Drakenberg. De Drakensbergen is een keten van bergen in Zuid-Afrika, die tot 3482 meter hoogte reiken en daarmee de hoogste van het land zijn. In het Zuid-Sotho heet de bergketen Maloti en in de taal van de Zoeloes heet de bergketen uKhahlamba, wat "barrière van speren" betekent. Eenmaal aangekomen bij het hostel, was ik zwaar onder de indruk. Voor een prijs van pak en beet 13 euro per nacht, kon ik gebruik maken van het zwembad, sauna, jacuzzi, de bar en genieten van een geweldig uitzicht over het landschap rondom het hostel.

De afgelopen zes maanden heb ik reeds elf landen mogen bezoeken en voor de vrijdag stond een bezoek gepland aan het twaalfde en laatste land van deze reis: Lesotho! Le so wattes? Ja exact, dat denkt eenieder van jullie nu waarschijnlijk. Lesotho is een land in Afrika dat geheel wordt omsloten door Zuid-Afrika. Bij het verwerven van de onafhankelijkheid op 4 oktober 1996 kreeg het toenmalige Basutoland de naam Koninkrijk Lesotho. Het land kent een totale oppervlakte van 30.355 vierkante kilometer en een totaal aantal inwoners van 1.958.042. Hier in dit land leven de meeste mensen nog in de oudheid. Het regelen van eigen voedsel, het kopen van producten door middel van ruilhandel en leven in eenvoud. Voor de trip van vrijdag stond een gedeelte op het programma in het Noorden van Lesotho. Allereerst werden wij naar een school gebracht waar 135 kinderen les kregen. Kinderen die thuis niet genoeg te eten kregen, krijgen op school ontbijt en lunch. De voertaal op deze school is Engels en de kinderen dragen een uniform. Vervolgens begonnen wij met onze hike, totdat wij een witte vlag zagen. Een witte vlag in dit land betekent dat iemand bier aan het brouwen is. Onze gids kocht een liter bier van de man en iedereen mocht dit bier proeven. BAH! Dit was waarschijnlijk het slechtste bier wat ik ooit heb gedronken, ook al kent het maar een alcoholpercentage van 1%. Daarna werden wij gebracht naar een hutje, waar een vrouw aan het koken was. Iedere dag, van maandag t/m zondag, van januari t/m december, eten de mensen hier een soort rijst met spinazie. Alleen als er daadwerkelijk iets te vieren was, werd er vlees gegeten. Anders kunnen de mensen het niet betalen. Daarnaast is er het probleem dat men in dit land niet beschikt over een vriezer, dus het vlees moest snel worden opgegeten. Daarna stond een hike van ongeveer 7 kilometer op het programma door het schitterende heuvelachtige landschap van Lesotho. Van onze hostel hadden wij een lunchpakketje meegekregen, welke ongeveer op de helft van onze hike werd genuttigd. Daarna vervolgde wij onze hike naar een grot waar nog enkele muurschilderingen van dierlijk bloed te bezichtigen was. De gids vertelde ons dat de bevolking vroeger zo kon communiceren. Ten slotte stond nog een bezoek bij een familie en een natuurlijke heler op het programma. Bij de familie hebben we wat van de ‘’witte rijst’’ en spinazie geproefd en bij de natuurlijke heler kregen wij uitleg over zijn ‘’werk’’. Al met al een zeer indrukwekkende dag en de twaalfde stempel was een feit!

De zaterdag was mijn laatste rit met de Baz Bus met als eindbestemming Johannesburg. Hier heb ik een ‘’luxe’’ hotel geboekt waar ik de tijd kan nemen om alles van de afgelopen zes maanden te verwerken en even heerlijk uitrusten. Voor maandag t/m donderdag staat nog een safari op het programma, waarna donderdagavond mijn vlucht naar Nederland vertrekt. Aanstaande donderdag zal dan ook mijn laatste reisblog verschijnen!

Geschreven door Gerbenvlieger