Vandaag gaan we heel vroeg op want we rijden naar Jasper over de Icefields Parkway. Highway 93 staat bekend als de mooiste weg die je in Canada kunt rijden, die in het westen van Canada in de staat Alberta loopt tussen de nationale parken Jasper en Banff. Kristalheldere bergmeren, oeroude gletsjers, diepe valleien en tot 3000 meter hoge bergen wisselen elkaar na elke bocht in deze indrukwekkende weg af. 

Om kwart voor zes op, snel ontbijt en de auto in. De route is ongeveer 232 km lang dus in theorie kan je er met een uur of 2,5 zijn. Dit is natuurlijk niet ons plan want er is ontzettend veel te zien onderweg. Vooral in de ochtend is er veel kans op wildlife.

We zijn echt net onderweg als we langs de weg een zwarte beer zien. Omdat het zo vroeg is zijn we de enige en we staan aan de goede kant. Op een meter of vier kunnen we vanuit de auto foto's en een filmpje maken, hoe geweldig. 

We rijden verder en stoppen bij Herbert Lake. Dit is een klein lake en compleet uitgestorven als wij er zijn. Je bereikt het meer door een heel klein stukje bos maar omdat het zo vroeg en stil is voelt het toch wat onrustig. We weten inmiddels dat er overal beren zitten dus ik ben hier snel klaar.

We rijden langs mosquito creek maar besluiten die over te slaan. Er is hier dan wel geen dengue maar Danique en ik krijgen wel beide enorme muggenbulten dus de naam van het Lake klinkt al niet aantrekkelijk. De volgende stop is Bow Lake. Bow lake is een gletsjermeer en onderdeel van de rivier de Bow. De weerspiegeling van de bergen in het water is hier prachtig. Zeker omdat het water bijna stil ligt.

Hier vrijwel naast ligt ook de Crowfoot glacier.

Crowfoot ligt ten oosten van de Continental Divide en levert zijn gletsjerijs aan de rivier Bow. De gletsjer is een stuk teruggetrokken sinds de kleine ijstijd en heeft nu een hele uitloper verloren. Hierdoor stemt de naam van de gletsjer niet langer overeen met de naam die hij oorspronkelijk had gekregen (crowfoot = kraaienpoot).

Hier vrijwel naast ligt ook de Crowfoot glacier.

Crowfoot ligt ten oosten van de Continental Divide en levert zijn gletsjerijs aan de rivier Bow. De gletsjer is een stuk teruggetrokken sinds de kleine ijstijd en heeft nu een hele uitloper verloren. Hierdoor stemt de naam van de gletsjer niet langer overeen met de naam die hij oorspronkelijk had gekregen (crowfoot = kraaienpoot).

Hierna komt Waterfowl Lake, ook weer een plaatje. En zo zien we de prachtigste bergen, eeuwige sneeuw, uitzichten die zich bijna niet op de foto laten vangen en het is nog steeds rustig. Toch fijn dat we zo vroeg vertrokken zijn.

Waarschijnlijk de grootste toeristen trekker is de Columbia  Icefield glacier. 

Het Columbia-ijsveld (Engels: Columbia Icefield) is een ijsveld in de Canadese Rocky Mountains, aan weerszijden van de Continental Divide van Noord-Amerika: een waterscheiding die loopt van Alaska, door Canada en de Verenigde Staten naar Mexico.

Het heeft een oppervlakte van ongeveer 325 km² en rond de 100 tot 365 meter diepte. Het ontvangt ongeveer zeven meter sneeuwval per jaar.

Wij nemen de klim richting de voet van de gletsjer. Hier staan indrukwekkende verhalen over de opwarming van de aarde waardoor de gletsjer over 100 jaar waarschijnlijk niet meer bestaat. Maar ook over een kind wat toch met zijn ouders voorbij het veilige gebied ging en in een gletsjer spleet viel en niet gered kon worden. Er zijn ondanks dat nog steeds mensen die de afzetting negeren. Het blijft wonderlijk maar dat is hetzelfde als mensen die toch uit de auto stappen om een goede foto van die leuke beer te maken.

Inmiddels is het al rond half één dus we rijden door om een plekje te vinden voor de lunch.

Waarschijnlijk de grootste toeristen trekker is de Columbia  Icefield glacier. 

Het Columbia-ijsveld (Engels: Columbia Icefield) is een ijsveld in de Canadese Rocky Mountains, aan weerszijden van de Continental Divide van Noord-Amerika: een waterscheiding die loopt van Alaska, door Canada en de Verenigde Staten naar Mexico.

Het heeft een oppervlakte van ongeveer 325 km² en rond de 100 tot 365 meter diepte. Het ontvangt ongeveer zeven meter sneeuwval per jaar.

Wij nemen de klim richting de voet van de gletsjer. Hier staan indrukwekkende verhalen over de opwarming van de aarde waardoor de gletsjer over 100 jaar waarschijnlijk niet meer bestaat. Maar ook over een kind wat toch met zijn ouders voorbij het veilige gebied ging en in een gletsjer spleet viel en niet gered kon worden. Er zijn ondanks dat nog steeds mensen die de afzetting negeren. Het blijft wonderlijk maar dat is hetzelfde als mensen die toch uit de auto stappen om een goede foto van die leuke beer te maken.

Inmiddels is het al rond half één dus we rijden door om een plekje te vinden voor de lunch.

De laatste stop is bij det Athabasca Falls. De Athabasca Falls ligt ongeveer 30 kilometer zuidelijk van Jasper. Vanaf de doorgaande weg zie je de waterval al liggen. De aantrekkingskracht van deze waterval is met name zijn kracht. De grote volumes water die zich hier door de smalle kloof persen, zijn ronduit indrukwekkend. Het enorme geweld waarmee de stroming zich door de vernauwing perst, zorgen dat hier een heerlijke energie in de lucht hangt.

De kloof is in de loop der duizenden jaren uitgesleten en je kunt mooi zien hoe de laag van hard kwartsiet en het zachtere kalksteen daaronder, is uitgesleten door de stroming. Rondom de waterval zijn mooie paden aangelegd met diverse uitkijkplatforms. 

Het is bijna drie uur en we besluiten dat het mooi is geweest. Ons nieuwe verblijf is Beckers chalets aan de Icefield Parkway en vlakbij Jasper. Wij hebben een gezellige cabin aan de Athabasca River. We laden uit en genieten even van de rust. Voor het gemak eten we hier in het restaurant. Daarna nog even naar de supermarkt in Jasper en zo zien we op de terugweg nog herten op en langs de weg. 

Wat een enorm gave dag!

Geschreven door Fam-glorie.is.weg