Vanochtend in Brive-la-Gaillarde vertrokken in de pletsende regen met in mijn gedachte de hoop “toch niet wéér voor de ganse dag hè”. Immers, wij hadden hiervan gisteren reeds ruim ons part gehad.
Zoals besproken met Dirk zouden wij een omweg maken om het centrum van de stad te vermijden. Gisteren hadden we gemerkt dat de autobestuurders in Brive-la-Gaillarde niet zo vriendelijk zijn voor fietsers.
De hellingen volgden elkaar, net zoals de voorgaande dagen de een na de ander op maar, aangekomen in de Dordogne vallei nu geflankeerd door prachtige landschappen. Wauw, zo adembenemend mooi. Met vertelt dat we nu het land van de 1000 kastelen zouden doorkruisen. Ik ben benieuwd welke pracht ons morgen zal verrassen.
Gelukkig verbeterde het weer in de loop van de dag. Donkere wolken en het zonnetje wisselden elkaar geregeld af. Het zonnetje kreeg uiteindelijk de bovenhand en fietsen werd weer een stuk leuker.
Voor enkele dagen had ik vernomen dat mijn zus Bernadette samen met Rudi en een bevriend koppel, toevallig vrij kort (85 km) in de buurt met vakantie waren. Dus in de loop van de namiddag een telefoontje met haar gepleegd om in Rocamadour af te spreken.
Wauw, wat is Rocamadour een prachtige middeleeuwse stad. Ik voeg een foto toe gemaakt vanop een helling. Bijna niet te vatten hoe men destijds een basiliek met de toenmalige middelen, zo hoog in de rotsen heeft kunnen bouwen. Van betonmixers en torenkranen was toen immers nog geen sprake.
Leuk hotelletje Terminus des Pélérins gevonden in Rocamadour.
Het weerzien met Bernadette, Rudi en het bevriende echtpaar was supergezellig. Leuke babbel gehad over allerlei koetjes en
nog andere kalfjes, samen lekker gegeten en dan met de opgedane krachten een aantal trappen (ik heb ze niet geteld) naar boven gegaan om de basiliek en bijhorende kapel te bewonderen. Ik werd er helemaal stil van.
En zo is weer een dag voorbij. We hebben vandaag 61 km achter ons gelaten en 989 hoogtemeters overschreden. Knap toch hè van onze prestatie, al moet ik het zelf zeggen. Vooral voor Dirk die deze meters op pure Dirkkracht moet overbruggen heb ik veel respect. Ikzelf heb een elektrische Boschvriend ter beschikking die mij helpt de pedalen rond te trappen. Maar ook met zijn hulp voelde ik ‘s avonds de gepresteerde inspanning tintelen in mijn kuitspieren.
Ik werk nu deze Pindat verder af, nog eventjes de rit van morgen overlopen en dan wordt het tijd om schaapjes te tellen.
Veel leesgenot, slaap lekker en morgen is er weer een nieuwe dag met een nieuw verhaal.

Geschreven door Theo.fietst.naar.Santiago.de.Compostela