Vandaag maken we een omleiding naar Narvik via de Noorse fjorden.
463 km lang zullen we van deze omgeving kunnen genieten!

We vertrekken met regen maar dat kan ons dus niks schelen vermits we toch een hele dag in de mobilhome doorbrengen.
De weg doorheen de Noorse fjorden is adembenemend….
Het is een andere wereld.
De bergen zijn eigenlijk zwarte rotsen, zonder bos of planten.
Allé, af en toe wel, hé, maar meestal niet…de meren liggen er als spiegels bij, rivieren kabbelen langs de andere kant en je ziet regelmatig water van de bergen naar beneden stromen om te eindigen in één van die rivieren.
Je wil constant foto’s nemen en dat doen we ook want je wil al dit moois meenemen in dit verslag en delen met jullie, maar teveel is teveel, hé….

Op een gegeven moment moeten we door een tunnel.
Het blijkt de eerste van nog vele tunnels te worden!
De tunnel is echt heel donker en smal, ik bekijk mijn positie op de baan, mooi tussen mijn lijnen, niet veel reserve, maar het gaat…
We gaan ook nogal bergaf, zie ik aan de kilometerteller, dus ik rem bij en ook omdat ik in de verte nen dikke camion zie komen als tegenligger….
Kak, dit wordt spannend….
Ik krijg het echt benauwd, voel toch wat stress en lichte paniek opkomen….wat als….ik wijk lichtjes uit naar rechts, 2 cm ofzo, meer kan niet of ik zit tegen de rots en zoef, hij is gepasseerd!
Maar dat schol geen haar!

De stress ebt voorzichtig wat weg maar blijft toch voor een klein deel in mijn lijf en de volgende tunnel is het prijs….
Ik hou mooi baan, tss de lijntjes, geen ruimte om rechts wat uit te wijken en dan komt diene camion, die zijn baan niet houdt en op zijn lijn rijdt en baf, klets, tegen mijne zijspiegel.

Ik ben nu toch heel erg verschoten en meteen na het buitenrijden van de tunnel zet ik de mobilhome aan de kant om de schade te checken en mijne spiegel weer tegoei te zettten.

Steven vindt dat ik te gespannen rijd, dat ik in de eerste tunnel te hard remde voor diene camion.
Paniek is een slechte raadgever, zegt hij, en rijden moet ontspanning zijn…
Hij zei ook dat ik niks fout gedaan heb, en dat als de camion zijn baan had gehouden er niets zou gebeurd zijn.
Maar het hele gebeuren zette toch een kleine woordenwisseling in gang omdat ik kwaad was op meneer de camion en ook op mezelf, me steeds afvragend of het door te gespannen rijden kwam of gewoon mal chance!
We houden het op mal chance…

De komende 2 uur ben ik stil, nog nadenkend overwat er gebeurd is en ook omdat ik,dat niet meteen van mij kon afzetten.
Er was gelukkig geen schade en na tunnel 18 passeer ik elke camion zonder stress en probleemloos.
Oefening baart kunst!

Fier op mezelf dat ik de eindbestemming van vandaag gehaald heb, parkeer ik onze vriend op een camping in Kiruna.
Hier blijven we 2 nachten in de hoop het noorderlicht te spotten!
Na een heerlijke maaltijd in het restaurant van de camping en na een warme douche, kruipen we onder de wol.
En het is koud….berekoud!

• 2 !

Geschreven door Stebawava.on.the.road