Vanmorgen zijn we via de steilste weg van de wereld vertrokken uit Dunedin, "Baldwin street". We zijn er op omhoog gereden en hij is zo steil, dat de wielen spinden als ik iets te veel gas gaf. Helemaal boven konden we alleen maar omdraaien, want de weg is doodlopend. En als je dan bovenaan staat, nouja, in de auto zit, dan zie je pas goed hoe steil het eigenlijk is! Onderweg naar beneden had ik geen last van wielspin, alleen van wat toeristen die op straat gingen staan om een foto te maken van een auto die naar beneden reed, wij dus.

Daarna zijn we naar "Nugget point" gereden, een landtong waar een vuurtoren op staat. Het was een mooie, maar lange weg om bij de parkeerplaats te komen en daarna moesten we nog 900 meter lopen om bij de vuurtoren zelf te komen. Dat was geen straf, want het uitzicht was geweldig en de zon kwam er ook nog eens doorheen waardoor het heerlijk lopen was. In zee, achter de rots waar de vuurtoren op stond, kwamen nog een aantal rotsen uit het water en daar braken golven op, prachtig om te zien.

Vanaf daar zijn we naar een waterval gereden, die Karin gisteren al op de bordjes langs de weg had zien staan, maar waar we geen tijd meer voor hadden. Aangezien we redelijk in de buurt waren zijn we er nu dus even heen gereden. Eerst nog ergens lunch gehaald, dit keer gewoon een belegd broodje in de supermarkt, en een kop koffie bij een klein tentje daar tegenover.
En toen door naar de "Purakaunui falls", een mooie waterval die heel breed is.

Hierna was het tijd om richting onze volgende slaapplaats te gaan, Te Anau. Een klein plaatsje dat vooral op toerisme draait, want het is de toegang van de weg naar de "Milford sound", één van de twee grote fjorden hier. De afstanden zijn hier zo groot, en de wegen zo kronkelig, dat dit een rit van tweeënhalf uur was. Maar, het landschap is zo mooi, dat dit helemaal niet erg was.

Geschreven door Ozzie103