Op onze laatste ochtend geraken we na een half uur aanschuiven de Aya Sofia binnen. Dit reusachtig gebouw werd in het begin van de zesde eeuw (532) neergezet op vraag van keizer Justinianus. Tot de val van het Oost Romeinse Rijk was het een Christelijke kerk, maar nadien werd de ruimte over genomen door Moslims. Toen in 1934 de Turkse republiek werd opgericht maakte Atatürk er een museum van. Maar sinds 2020 is het opnieuw een moskee. Als we binnenkomen moeten we onze schoenen uitdoen en de vrouwen moeten hun hoofd bedekken. De mooie mozaïeken in het centrale gedeelte zijn onzichtbaar gemaakt met witte doeken, want in moskeeën mogen er geen afbeeldingen van mensen getoond worden.
Toch zijn we blij het centrale gedeelte te kunnen zien. Toen we er de laatste keer waren, stond het immers helemaal vol stellingen. Nu krijgen we pas echt een zicht op de grandeur van dit machtige gebouw.
De verdieping staat niet meer open voor het publiek. Spijtig, want daar waren ook veel mooie mozaïeken te bewonderen. Gelukkig deden we dat vorige keer uitgebreid. Enkel bij het binnen komen en buiten gaan, krijgen we nu nog een mozaïek te zien.
Na ons bezoek zoeken we een plekje om nog wat te lezen en rond de middag eten we een laatste durum. We gaan vroeg naar het vliegveld om de auto af te zetten die samen met ons 2500 km heeft afgelegd. Alles verloopt supervlot in de nieuwe luchthaven, allleen vertrekt ons vliegtuig met een uur vertraging.
We zullen blij zijn om vanavond terug in eigen bed te slapen.

Geschreven door Midlifetravels