Je kan niet passeren langs Saigon/ Ho Chi Minh City zonder langs de Cu Chi tunnels te gaan.
We vertrekken op tijd want het is even rijden. Er is zó veel verkeer in Saigon dat je gemiddeld niet sneller dan 40 km per uur rijdt. Maar het is wonderlijk te zien wat allemaal op één brommer geraakt!
Vooraleer we toekomen is er de traditionele busstop waar je iets kan kopen. Deze keer is het een sociale werkplaats voor gehandicapten uit de oorlog die lakwerk maakt. Het hele productproces wordt ons uitgelegd.
Dan komen we in Cu Chi waar we de tunnels kunnen bezichtigen.
De tunnels zijn het symbool van de weerstand en vasthoudendheid van de Vietnamezen gedurende de oorlog.
De Vietnamezen groeven met kleine schoppen een netwerk van gangen en bunkers en leefruimtes van meer dan 250 km lang en soms tot drie etages diep in de grond. Hier konden ze schuilen voor bombardementen, zich verstoppen en zelfs tot aan de grens met Cambodja geraken, zo ver reikte het gangenstelsel.
Het was de ideale uitvalbasis voor guerrilla-activiteiten.
Eerst mogen we gaan schieten. Je houdt het niet voor mogelijk maar je kan met authentieke geweren uit de Vietnamoorlog gaan schieten op een doel, gelijk in de kermis. Enkel de aanwezige Australiërs hebben er 600.000 dong voor over.
Dan komen we aan op de site in de jungle. Onze gids toont de valse en echte luchtgaten voor zuurstoftoevoer in de tunnels verstopt in oa termietenheuvels. We zien een perfect gecamoufleerde bunker en de ongelooflijk smalle toegang verder weg verstopt om erin te geraken. Onze gids toont hoe ze het deden. Voor de buitenlanders werd een aangepast gat gemaakt om dezelfde ervaring te delen. Een voor een duiken we in de donkere diepte (zelfs Herman, ik dacht even dat hij zou vast zitten 😉).
Dan komen we in gangen waar we alleen maar gebukt door kunnen, en alleen recht door, want juist breed genoeg om door te kunnen, niet om te draaien. Af en toe is er een grotere ruimte waar je kan staan. Ongelofelijke ervaring om dit mee te maken. Hier werd in geslapen, gegeten, vergaderd, gevlucht.
De Vietnamezen hadden allerlei trucjes om de Amerikanen te slim af te zijn. Van sandalen met voetprint in de omgekeerde richting tot echte boobytraps.
We gaan vijf keer de diepte in, de langste afstand die we ondergronds afleggen is 50 meter, wat echt lang is als je zo oncomfortabel loopt. Zwetend en puffend komen we boven, weer een ervaring rijker.
Na een douche terug in Saigon gaan we naar een van de wolkenkrabbers om van het uitzicht van deze grootstad te genieten. We zien het vanop de 52e verdieping langzaam donker worden. Nog een extra belevenis om de dag af te sluiten.

Geschreven door Midlifetravels