We worden het al gewoon om te ontbijten alsof het een avondmaal is. Ei met worst, pannekoekjes met geitenkaas en spinazie, olijven, noten, gedroogd fruit, sla en tomaat, soorten zachte witte kazen, ook nog gewoon brood en een selectie aan kommetjes met zoet (honing, melasse, confituur, chico, ...). Als dessert soorten meloen. De Turken eten echt als een koning 's morgens.
We beginnen rustig aan en vertrekken tegen elf uur naar een ondergrondse stad in de buurt. De tocht ernaar toe is onverwacht interessant. Het landschap blijft verbazen met de speciale uitsteeksels her en der, maar wat vooral boeiend is, is dat we door een streek rijden waar de dagdagelijkde activiteiten van landelijk Turkije zo zichtbaar zijn. Overal kleinschalige landbouw, veel mensen die zonder machines op de velden werken. We zien zelfs een oude ganzenhoedster die met staf en een zestal ganzen langs de weg loopt. En nog echte koeienhoeders, maar met zulke magere koeien. Het stro wordt in 'huizen' opgestapeld. We rijden door armetierige dorpen, met veel woningen die er als halve ruines uitzien. Tussendoor zie je dan ook grote huizen met warmwaterinstallaties.
Nergens zijn er schuren te zien, maar wel grote poorten in de bergwand.
Gisterenavond hebben we trouwens nog mensen gezien die op een net geoogst aardappelveld de overschot kwamen verzamelen...Turkije met twee gezichten.
In Derinkuyu bezichtigen we een ondergrondse stad. Deze zou al bestaan sinds de Hetieten, meerdere eeuwen voor Christus, en het complex is altijd uitgebreid. De christengemeenschappen gebruikten het vanaf de vierde eeuw om te vluchten tijdens godsdienstoorlogen of voor noodweer. Ze verbleven er van enkele dagen tot weken tot soms maanden. Het is best indrukwekkend. Acht verdiepen omlaag, met plaats voor de beesten, om wijn te maken, om te koken, plaats voor een school en kerk, en vele prive-slaapplaatsen. Er zijn enorme luchtkokers en communicatiekokers. Cappadocie zou een honderdtal van deze ondergrondse steden kennen. In het complex van Derinkuyu konden 20.000 mensen onderdak vinden.
Spijtig krijgen we weinig uitleg tijdens de bezichtiging, en ik moet een paar keer luistervinken bij gidsen die groepjes begeleiden.
We rijden traag terug naar onze plaatselijke thuis en stoppen een paar keer onderweg zodat ook Herman, de chauffeur, de omgeving goed kan zien. De rest van de namiddag verblijven we op ons terrasje. In de avond verkennen we ons eigen dorp Mustafapasa, en zoeken iets om te eten.
Nadien boekje lezen, lekker rustig!

Geschreven door Midlifetravels