Het is vrijdagochtend. De slaapbus naar Ha Giang rijdt het net ontwakende Hanoi uit. De wegen zijn, zoals gebruikelijk, één grote, krioelende mierenhoop van voornamelijk scooters en hier en daar een auto en een bus. Tijdens het installeren in de bus raak ik in gesprek met een Israëlische familie van vader, moeder en drie kleine jochies. Ze vertellen me dat ze bezig zijn aan een wereldreis. Wat?! Met drie jochies van acht tot dertien jaar? Ik heb onmiddellijk bewondering voor deze mensen. Zeker als de moeder vertelt dat ze zich af en toe net een reisbureau voelt. Elke dag weer een nieuwe accommodatie regelen, vluchten boeken; "Om nog maar over de boekhouding te zwijgen" zegt ze met een vertwijfelde glimlach. Ik vind het bijzonder hoe je zo veel verschillende mensen tegen komt tijdens
het reizen. Leeftijd, nationaliteit, overtuiging met betrekking tot religie, wel of geen vegetariër of hoe je te gedragen in een andere cultuur; reizen opent je ogen. Terwijl ik uit het raam staar naar het voorbijtrekkende landschap besef ik me dat reizen is waar ik op dit moment het meest gelukkig van word, en
dat de keuze tussen reizen of gaan werken eigenlijk een hele gemakkelijke is. Ik heb de ideale leeftijd om te reizen en hoe graag ik ook wil werken om een plek voor mezelf te kunnen veroorloven, ik voel dat het de juiste beslissing is om dat op de lange baan te schuiven en nu te genieten van de vrijheid die ik heb om te kunnen reizen.

Als ik 's middags aan kom in Ha Giang begint het net te regenen. Compleet clueless hoe ik bij mijn hotel moet komen, wordt ik de goede richting op gedirigeerd door een britse jongen die al een tijd in Ha Giang woont. Geweldig hoe reizigers elkaar altijd zo veel mogelijk willen helpen. Terwijl ik met mijn volle bepakking door de regen strompel, stopt er een motor naast me. Door de capuchon van de regencape kan ik nog net zien dat het een meisje van mijn leeftijd is. "Do you want a ride?". "Well, yes please!" Het is even puzzelen met mijn twee rugzakken maar als ik eenmaal zit rijdt ze, in de inmiddels stromende regen, richting het centrum. Ik ben heel blij dat ik de lift geaccepteerd heb, want het blijkt nog zeker een goed half uur lopen te zijn. In het centrum zet ze me af, en loop ik het laatste stukje naar de homestay. Dit blijkt een gezellig druk komen en gaan te zijn van mensen die de motorbike loop doen of net terug komen. Dé reden waarom mensen naar Ha Giang gaan is om per motorfiets de driedaagse route ten noorden van Ha Giang te rijden, met onderweg veel authentieke dorpjes en als
hoogtepunt de Ma Pi Leng Pass (zie foto's vorige blog!). Na een krap half uurtje raak ik aan de praat met de Oostenrijkse Jiana. Ze is net terug van de loop en overspoelt me in een uurtje met alle ins and outs. Hoe relaxed! De volgende dag twijfel ik of ik die dag zal vertrekken, of dat ik nog een dag wacht aangezien de weersvoorspellingen minder zijn voor de zaterdag. Ik overleg wat met Collin en Felix, een Canadees en een Duitser, en we besluiten samen op pad te gaan. Ik ga dit héél leuk vinden! Vooral op de mooie brede rechte wegen gaat het gas goed open en cruisen we richting onze overnachtingsplaats, Yen Minh. Daar verblijven we in een echte homestay, en genieten we na een paar potjes kaarten van een family dinner. Moe en voldaan kruipt iedereen vervolgens zijn mand in. De rest
van de loop is schitterend, met bizar mooie uitzichten over de dalen, leuke authentieke dorpjes en heerlijk glooiende wegen die de Valentino Rossi in mij doen ontwaken. De combinatie van de natuur en het rijden is echt genieten!

Eenmaal terug in Hanoi meet ik weer met Asiti. We boeken zo snel mogelijk onze tour naar Halong Bay, één van de hoogtepunten van Vietnam. Gelukkig heeft Asiti ook dit keer zijn huiswerk gedaan, en weet hij precies welke tour we moeten boeken. Aangezien het aanbod nogal overweldigend is, is er voor elk wat wils. Van "zuip-je-rot" tot een halve Iron Man tot sun-sea-social, het is er allemaal. Wij besluiten voor dit laatste te gaan. Drie dagen op een privé eilandje waarvan één dag hiken, één dag kayakken en lekker veel vrije tijd staat mij wel aan. De volgende ochtend stappen we om half acht op de bus. Het is zo'n drie tot vier
uur reizen naar de eindbestemming, en tijdens de busrit lijkt het of Asiti en ik de enige zijn die goed geslapen hebben aangezien we de enige zijn die praten. Van de bus stappen we op een speed ferry, en vervolgens de "cruise" boot. Zonnedekje er op, drankjes, muziek; klasse dit! Net voordat we op ons eilandje arriveren gooit kaptein Li (of was het nou Kim? Of Un? Oké laten we hem Jan noemen) het anker uit en mag er gebadderd worden. Na de tropische temperaturen in de bus en boot weet ik niet hoe snel ik van de boot moet springen. Een half uurtje later veetrekken we naar het eiland. Als we deze in het zicht krijgen weet ik meteen dat we waar voor ons geld krijgen. Het is een langgerekt strand met daarachter zo'n zes tot acht hutjes verspreid over de breedte van het eilandje.
De rieten daken, de palmbomen en het beachvolleybalveld maken het op dat moment tot een natte droom voor mij. Dit is waar ik na een half jaar onafgebroken werken aan toe was. Iedereen schiet naar de bar om een lekkere koude rakker te kopen en vervolgens worden en links en rechts groepjes gevormd in het laagstaande water. Ik raak aan de praat met de britse broers Chris en Alex, de half brits half nederlandse Farah, hollanders Luuk en Jasper, de britse Caitlin en de amerikaanse dames Alexis, Val, Danni en Taylor, en het is me meteen duidelijk dat ik met hen drie hele leuke dagen ga hebben. Na het heerlijke buffet die avond begint al snel het happy hour waarmee de toon wordt gezet. De setting nodigt gewoon uit tot een mooi feestje met allemaal leuke mensen. Beerpong, de geikte drankspelletjes: het wordt allemaal op tafel gesmeten. De drank overtuigt Chris eindelijk om zijn haar af te scheren. Dat hoef je mij geen twee keer te vragen! Het wordt een lange nacht met een nog langere kater de volgende dag.

Gelukkig mogen we de volgende dag hiken naar het hoogste punt van Halong Bay. Volgens tourgids Ki is het toch wel een pittige klim. Heerlijk, met een gevoelstemperatuur van vijftig graden en een alcoholpromillage van vijf-en-een-half. Voordeel is wel dat die alcohol als alcoholdamp voor de zon verdwijnt. Als het eenmaal pittig steil begint te worden en je goed op moet letten waar je je voeten plaats, begin ik de smaak te pakken te krijgen. Het nederlandse pact is gevormd en Farah, Luuk, Jasper en ik vormen de kopgroep. Na een felle demarrage hebben we al snel een voorsprong van drie-en-een-halve minuut. Het peleton verliest meer en meer terrein. Het is goed zweten geblazen, maar de klim en zeker het uitzicht bovenaan geven me veel energie. Dit soort dingen vind ik misschien nog wel het mooist aan reizen. Activiteit, natuur en gezelligheid; ik leef er voor. De afdaling is minstens net zo lastig door de gladde stenen,
maar als we beneden zijn wacht Ki met lekkere koude cola en bier op ons. Na een leuk fietsritje door een grot, die uiteindelijk vol met water blijkt te staan (wat Ki dondersgoed wist, de rat!) stappen we weer op de boot naar het eiland. Iedereen verorbert de lunch als een stel aasgieren, maar het is dan ook verrukkelijk. Na nog wat pootje baden 's middags en wederom een heerlijk buffet verloopt de tweede avond niet veel anders dan de eerste. Behalve dan dat Ki deze keer in
slaap valt bovenop de vriezer.

Na Halong Bay keer ik weer terug naar Hanoi, om vervolgens mijn weg te vervolgen naar Tam Coc, een klein plaatje zo'n honderdvijftig kilometer ten zuiden van Hanoi. Ik besluit dit keer de trein uit te proberen. Het treinstation is op loopafstand van het hostel, en rond een uurtje of half zeven 's avonds loop ik weg van het hostel. Als Google Maps aangeeft dat het treinstation zich toch echt aan mijn linkerzijde zou moeten bevinden, sta ik op een verlaten parkeerplaatsje met in geen velden of wegen iets te bekennen dat op een treinstation lijkt. Een local ziet waarschijnlijk mijn enigszins bezorgde blik en maakt de connectie met de backpack op mijn rug. Ze gebaart dat ik weer terug moet lopen. Uiteindelijk vind ik het station op tijd en heb ik een gemakkelijke rit naar Tam Coc. Het is bijna onvermeidelijk dat tijdens zulke tochten, zonder wifi op de telefoon, de gedachten afdwalen. Dit kunnen soms hele verhelderende, maar soms ook
confronterende momenten zijn. Deze treinreis was er zo een. Als dingen uit het verleden naar boven komen is dat niet altijd even makkelijk, maar ik heb gaandeweg geleerd dat het beter is om aan deze emoties toe te geven dan het is om ze te onderdrukken. Het kunnen soms even moeilijke momenten zijn, maar ik weet dat ze nooit lang duren en dat deze emoties niet voor niets aan de oppervlakte komen. Even slikken en door gaan!

Over Tam Coc ga ik niet te veel uitwijden. Het is een prachtig gebied, maar het rustige hostel en het gebrek aan gezelschap maakte het tot mijn minst favoriete plek in Vietnam. Helaas, na twee nachten weer door naar Phong Nha. Hier heb ik hoge verwachtingen van, aangezien het het grootste nationale park van Vietnam is. Op de nachtbus slaap ik wonder boven wonder nagenoeg de hele zeven uur en kom ik een soort van uitgerust in Phong Nha aan. Asiti heeft me het Easy Tiger hostel aangeraden, en bij binnenkomst begrijp ik direct waarom: een hostel dat je midden in de jungle doet wanen, met een grote tuin compleet met zwembad, hangmatten en overkappingen van bamboo en riet. Het is gek om 's ochtends heel vroeg in een hostel aan te komen. Ik probeer nog wat te slapen in de hangmatten maar geef het al snel op. Niet veel later raak ik in gesprek met Rick, Jasper, Joep, Chloe en Callum. Ik kan het direct goed met ze vinden, en de rest van de dag houden we een zogehete "sash" aan het zwembad. Iets met veel bier, goede muziek en gezelligheid. Wát is dit relaxed! De volgende dag gaan we met z'n vijven op pad. Joep niet, het koorballetje heeft gisteren iets te lang "gepilsd". Op de brommer rijden we naar de Dark Cave, een van de trekpleisters van het gebied. Heerlijk om weer op de brommer te zitten, zeker zo met gezelschap is het toch net iets leuker. Het is een top dag met super leuk gezelschap, en we besluiten dan ook om samen verder te reizen naar het zuiden.

Het gevoel dat ik krijg tijdens het samen reizen met Jasper, Joep, Rick, Chloe en Callum, kwam precies op het juiste moment. Zodra ik afscheid nam van Asiti in Hanoi voelde ik me ineens heel erg op mezelf. Tot dan toe had ik dat gevoel nog niet zo sterk ervaren, en het kwam min of meer als donderslag bij heldere
hemel. Dat verklaart misschien ook waarom ik tijdens de treinreis van Hanoi naar Tam Coc een moeilijk momentje had. Ik merk dat, zodra ik me even wat minder voel, ik na begin te denken. Soms dus over de toekomst, maar op zulke momenten vooral over het verleden. Je hoort tijdens het reizen veelal dat mensen met een reden zijn gaan reizen. Relatie stukgelopen is misschien nog wel nummer één, maar ook niet weten wat men wilt in het leven of een vervelende thuissituatie zijn redenen die ik gehoord heb. Bij mij was de reden heel simpel: ik wilde gewoon naar Australië. Toch, na een jaar reizen, begin ik te geloven dat dit zo heeft moeten zijn. De afgelopen jaren hebben meer onzekerheid dan duidelijk gebracht, en ik merkte aan mezelf dat er een aantal stappen gezet diende te worden. Nou, die zijn gezet! Met zevenmuilslaarzen. Dit maakt mij nóg dankbaarder dat ik de kans heb om dit te doen. Het sterke, gelukkige gevoel dat ik op dit moment ervaar heeft me overtuigd dat ik hier op dit moment van moet genieten en de volgende stap in mijn leven even moet laten voor wat het is.

"Make sure that ten years from now you chose your life, you didn't settle for it".

Geschreven door Martijn.downunder