Martijn naar het einde van de wereld.. Zoals jullie kunnen zien bovenaan op de kaart is deze update vanuit Nieuw Zeeland. Als ik het goed heb kun je niet verder verwijderd zijn van Nederland dan hier. Eindelijk rust!

De laatste anderhalve week in Australië heb ik vooral genoten en mijn rust gepakt. Mijn knie kon het zware werk blijkbaar niet aan, dus heb ik me noodgedwongen ziek moeten melden op het werk. Heel spijtig, want het was een uitgelezen kans om nog een leuk zakcentje (dollartje of 1000) bij elkaar te sparen om wat extra leuke dingen te doen in Nieuw Zeeland. Het zij zo, rug recht en blik vooruit. Als er niet gewerkt kan worden moet er maar extra genoten worden van de tijd die ik hier heb, ik ben de moeilijkste niet. Het weer in Sydney werd ook met de dag beter, dus dat bood de
uitgelezen kans om de kwaliteit van het zand op de stranden hier te beoordelen op draagvlak voor een flesje bier, ligcomfort, akoestiek van de bluetoothspeaker en weerkaatsing voor een extra bruin kleurtje. Uiteindelijk is het strandje in Manly door de vakjury bestaande uit Mambo, Jasmijn,
Merel, Lotte, Vera en voorzitter Martijn unaniem uitgeroepen als winnaar, al was de doorslaggevende factor vooral de mooie mensen die zich op dat moment op het strandje bevonden. Hint: één ervan heeft blond haar, is 1.87 lang en luistert naar de naam Martijn. Omdat het nog net iets te vroeg was om te gaan eten kwam ons favoriete spel "30 seconds" er aan te pas om de tijd te doden. Voor wie het spel niet kent: google zal vast een goede omschrijving geven. Het staat garant voor een hoop fanatisme en hilariteit. Om bij te komen van een zware dag was het hoog tijd om de verbrandde calorieën aan te vullen, en een ietwat bruin maar gezellig restaurantje voldeed aan de eisen. Een hele gezellige afsluiting van een super dag. Ja mensen, slecht leven hier!

Het mooiste wat ik tot nu toe in Sydney gezien heb is de Bondi to Coogee walk. Vanaf het wereldberoemde Bondi Beach loop je zes kilometer over de kustlijn en daal je af en toe af naar één van de vijf kleinere maar véél mooiere strandjes. Schitterende uitzichten en hagelwitte stranden, zeker met het mooie weer wat we hadden een traktatie voor het oog. Het enthousiasme en heerlijke westerse accent van Joos werkte aanstekelijk en zorgde er voor dat de zes kilometer voor Jouri, Harley en mij aanvoelde als een rondje om de speeltuin. Op elk strandje even zitten of met de voetjes in het water om af te koelen, heerlijk! Dit was wel een hoogtepuntje tot nu toe, al was het aaien van een prachtexmplaar van een inheems krokodilletje ook
wel een plezante ervaring ;). Naast deze spectaculaire ervaringen, waarbij ik mezelf er elke keer weer op betrap dat ik stom zit te grijnzen op het puntje van een rots omdat ik het bijna niet kan geloven dat ik het geluk heb hier te kunnen zijn en hoe mooi het in het echt is, doe ik ook veel minder spectaculaire maar zeker niet minder leuke dingen. Naar de bioscoop, spontaan "De Klusjesmannen" terugkijken omdat je er achter komt dat je er destijds alle drie krom om hebt gelegen van het lachen, en zelfs een golfballetje slaan op de driving range waarbij menig keren "four" geroepen moest worden ;). Wat mij betrft een perfecte afwisseling van inspanning en ontspanning, hoewel inspanning niet echt het juiste woord is. Sommige walks zijn best pittig,
maar als je eenmaal op een hoog punt staat met een ongelooflijk uitzicht dan zou je de walk direct weer lopen om dat plaatje te kunnen zien. Hands on!

De avond voordat Sven en ik naar Nieuw Zeeland vlogen op 2 november, kwam Sietse met het leuke plan om een soort afscheidsbarbeque te houden. Gewoon simpel bij de barbeque van het hostel, maar met een leuk select gezelschap. Een goed begin, zoals ik het zie, van onze trip door Nieuw Zeeland. Uiteindelijk werd het een latertje, mede door een ongelooflijk spannende pot tafeltennis met Tjerk. Elf uur 's avonds, de volgende dag om half zeven op, moet te doen zijn. Dacht ik! Aangezien ik de afgelopen anderhalve maand vooral extra kleren heb gekocht bleek het dicht krijgen van de rugzak een beste klus te zijn. Uiteindelijk vertrokken Sven en ik precies volgens zitserse militaire precisie tien minuten later dan gepland, maar dat was allemaal ingecalculeerd. Uiteindelijk hadden we op het vliegveld namelijk nog ruim een uur na het inchecken. Een kopje koffie met een broodje en wat struinen later konden we boarden. De drie uur in het vliegtuig voelde als het speelkwartier op de basisschool: het was voorbij voor je er erg in had. Binnen een uurtje stonden we via een airport bus voor het hostel waar we gelukkig niet op de bovenste van de zeven verdiepingen sliepen. Na een welverdiend drankje omdat we twee trappen omhoog moesten ging het lichtknopje om.

Van onze kamergenoten hadden we de tip gaan kregen om Auckland per guided tour te verkennen. De tour bestaat op basis van donaties, dus je geeft geld op basis van je waardering. Super tour! Hele leuke en enthousiaste gids die veel over zowel de historie als het huidige Auckland wist te vertellen. Na een wandeling naar het hoogste punt van Auckland was het wel weer genoeg inspanning voor de dag. Biertijd! Bij het wisselen van kamer bleek dat we een
vier persoons kamer met eigen badkamer hadden en véél meer ruimte. Na het ontmoeten van ons kamergenootje Puck en de sterke Baco, die een soort verlammende
uitwerking op ons had, werd het hoog tijd om onze reis écht in te luiden. Een kroegentocht bracht de perfecte uitkomst. Drie kroegen, een aantal van Baco's sterke shots en de verjaardag van Puck later was het genoeg geweest met de pret en riep mijn bed mij al vanuit de stad. De volgende ochtend om
tien voor acht stapten we samen met nog een twintigtal anderen op de Stray bus. Bij de supermarkt-stop raakten we aan de praat met Daan uit Haarlem, een reus van twee meter één en pas achttien jaar! Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik omhoog moest kijken om iemand aan te kijken, hele
aparte gewaarwording. Na een kort ritje arriveerde we in Hahei Beach Resort. En van dat "beach resort" was niks gelogen! Wederom: zie de foto's. De rest van de middag hadden we de tijd voor onszelf, en aangezien het heerlijke weer kon dat maar één ding betekenen: binnen een film kijken. Grapje.
Strand, strand en nog eens strand. 's Avonds stonden we met dertig man om drie pitjes, super man! Gelukkig was het samen eten wél ontspannend en was er de mogelijkheid om de andere passagiers wat te leren kennen. Een aantal duitse jongens en meisjes, een bulgaar, een handvol britten, een viertal amerikanen,
twee ierse meisjes, een brits stel van rond de zeventig die de gemiddelde leeftijd flink opkrikte maar heel leuk mee konden komen met de jonkies en de leukste van allemaal:
de nederlanders. Naast Daan hadden we ook vrij snel contact met Julia en Michelle, twee vriendinnen uit Zeewolde. Met deze drie hadden we vanaf het eerste moment een goede klik, dus toen het plan ontstond om de volgende dag een walk te gaan doen was het vrij duidelijk dat we met z'n vijven op pad
zouden gaan. Dat bleek misschien nog wel gezelliger dan gedacht. In het begin is het altijd even aftasten hoe mensen zijn en worden gesprekken beperkt tot losse kreten of oppervlakkige, korte gesprekken, maar nadat we een aantal van de mooiste blauwe baaien en witte stranden hadden gezien was iedereen zó in zijn element dat er uit puur enthousiasme hele leuke en spontane gesprekken ontstonden. Helaas niet met mij, iets met vijfde wiel aan de wagen. Nee uiteraard niet. Het groepsgevoel was sterk aanwezig, en het was snel duidelijk dat we de komende dagen veel met elkaar op zouden trekken. 's Avonds zat het grootste gedeelte van de groep rond het kampvuur dat een speciale plek had onder een overkapping. De lodge waar we verbleven was sowieso heel
sfeervol opgezet, met een grote overekte veranda met één lange picknicktafel. Dit was de sleutel in de groupbonding omdat iedereen hier eigenlijk constant rond hing waardoor vanzelf contact gemaakt werd. Nu al één van de leukere verblijven tot nu toe.

Althans, dat dacht ik. Het verblijf wat we daarna hadden overtrof álles! Niet zo zeer vanwege de luxe maar met name de beleving. Nog vóór we aankwamem sprong Karl de Maori op de bus om ons wat over de Maori's bij te brengen. Voordat we arriveerden bij Kohutapu Lodge in Murupara waarschuwde hij ons al voor zijn vrouw. Iets met ADHD en haar pilletje vergeten of zo. Geen wóórd van gelogen! Als Jochem Meyer en Erica Terpstra een dochter zouden krijgen zou dit het gevolg zijn. In het begin kwam het enthousiasme wat gespeeld over, maar na een tijdje in de lodge rond te lopen kwam ik er achter dat ze
oprecht enthousiast, liefdevol en super gastvrij is. Vooral de kookles was gigantisch gezellig. Inspirerend hoe ze binnen een uurtje van een groep individuen één geheel wist te maken. Het koken was slechts bijzaak, elkaar leren kennen het doel. Geweldig! Een nog heel gezellige avond waarin de bar de hoofdrol had volgde.

Toen iedereen de volgende dag niet zo fris en nog minder fruitig weer in de bus zat zette we koers naar Lake Taupo, het grootste meer van NZ. Absurd blauw water en de hoogste berg van het noorder eiland op de achtergrond. Denk er zon, een terrasje en een biertje bij en jullie snappen waarom dat weer een geluksmomemtje voor mij was. Eindpunt van vandaag was The Blue Duck Station, een lodge anderhalf uur verwijderd van de buitenwereld.
Een lange slingerweg met hele smalle bruggetjes leidde ons naar de bestemming. Onderweg vangt Packman, onze chauffeur/betaald grappenmaker, nog even
een geitje waardoor de halve bus buiten staat om het beestje te aaien. De lodge blijkt gigantisch ruim en vooral heel gezellig opgezet te zijn met mooie ruime slaapkamers, goede bedden en een tuin met vuurkorf. Mooi dat we hier twee dagen zitten! Na een rush om de beste kamer waarbij thermosflessen, ellebogen, tentstokken en zelfs de stijltang van Anne-Louise er aan te pas kwam hadden Sven en ik natuurlijk the masterbedroom te pakken. Vanwege het goede weer, en omdat het vast wel érgens ter wereld vier uur was, plopte de doppen van de flessen. Lekker drankje er bij, goed muziekje, zonnetje; It get's better every single day! Het is vast niet voor te stellen dat tegen het einde van de avond, na een lichtelijk alcoholisten-vroeg-beginnen-met-drinken en een aantal potjes bierpong, de sfeer opperbest was. Volhouden dit! De volgende morgen stonden Sven en ik bijtijds naast het bed voor de lange wandeling in de omgeving. Een goed pittige wandeling met véél modder en klimmen, maar zeker ook een waterval en schitterende vergezichten. Eitje voor echte Bear Gryllissen als wij. Uiteraard véél sneller dan de aangegeven tijd waren we weer terug, zodat ik mooi op tijd naar mijn cursus kleiduif schieten kon. Nog nooit een geweer
vastgehouden maar Lucky Luke schiet ze wel even hoor! 's Middags was vooral tijd om te relaxen, en 's avonds ging de vuurkorf wederom aan. Vuurkorf is volgens mij synoniem voor gezelligheid. Ik heb dan ook mooie gesprekken gehad met Ieon, een bulgaar, en Pedong, een Amrikaanse. Wedrom een topavondje. De komende dag is er eentje waar ik mij sterk op verheug. Dan staat de Tongariro Crossing op het programma. Even voor de duidelijkheid, de
Tongariro Crossing staat in de top tien van mooiste ééndags hikes van de wereld. Niet zo vreemd dat ik deze al voor mijn vertrek uit Nederland met rode, groene, gele stift, een permanent marker en acceerstift vierkant omcirkeld had toch? Google maar even, dan snap je waar ik het over heb. Negentien en een halve kilometer lang en rond een kilometer aan hoogtemeters, zowel omhoog als naar beneden. Challenge accepted! Helaas kregen we de avond ervoor te horen dat het weer te slecht zou zijn om de crossing te voltooien. Goed balen, maar Sven en ik keren op de terugweg 100% terug om dit varkentje te wassen.

De volgende dag arriveerde we in Wellington, de hoofdstad. Vanwege het slechte weer hebben we overdag niet veel gedaan, maar dat hebben we gecompenseerd in de avond. Na een goedkoop backpackers maaltijdje konden we aan de drank. Aangezien we al wat langer met dezelfde groep reisde kon het niet anders dan dat dit een héle gezellig avond ging worden. Al rond tien uur zat de sfeer er opperbest in, en hebben Dante, Simona, Sarah, Felicia Sven, Saba, Anne-Louise
en ik onze dansschoentjes gevonden. Uiteindelijk sloten de die-hards Sven, de mooie ierse Anne-Louise, de altijd goedlachse brit Alex, ik en chaffeur/lolbroek Pacman de avond af. En dan bedoel ik dat we het nog net niet licht hebben zien worden. Geweldige avond!

Maandag veertien november 2016, een zwarte dag in mijn nog zo korte leven. Om 0.02 uur word ik wakker omdat mijn bed van links naar rechts en onder naar boven vliegt. Nee geintje. Maar ik word wel degelijk wakker omdat het stapelbed schudt. Eerst denk ik dat Sven zich beneden misschien vermaakt met een dame, maar dan vraagt iemand of de rest het ook voelt. Voor mijn gevoel duurde het zo'n twintig seconden, maar later hoor ik dat het er zeker dertig waren. Ik moet in de tussentijd weer in slaap zijn gevallen, want voor m'n gevoel worden we een kwartier later gewekt om naar hoger gelegen gebied te gaan vanwege het tsunami gevaar. Het blijkt echter 4.30 uur te zijn. Wel tien minuten rijden en vijf meter hoger wachten we tot het sein brand meester gegeven wordt en keren we om 6.30 uur weer terug. Vanwege het tsunami gevaar die dag gaat de kayak-tour die Sven en ik gepland hadden staan niet door. Niet eens zo erg aangezien het werkelijk de héle dag regent. Zo zonde van onze dag in Abel Tasman National Park, één van de grootste en mooiste parken van NZ. Na een korte wandeling besluiten we dat dit hem niet gaat worden. Dan maar slapen. 's Avonds na het eten raak ik aan de praat met, wat ik dacht, de nederlandse Susanne. Ik hoorde haar namelijk toch echt nederlands spreken iets er voor. Als ik haar vraag waar ze vandaan komt antwoord ze toch echt "the states". "Huh, maar tien minuten geleden hoorde ik je toch nederlands spreken?". "Ja klopt, ik ben ook nederlands". Heel verwarrend. Zeker omdat we engels praten maar als ik niet op een woord kan komen ik gewoon in het nederlands kan vragen wat het juiste woord is. Uiteindelijk heeft ze het me uitgelegd en hebben we de hele avond zitten praten. Weer een leuke ontmoeting!

De volgende dag is het weer niet veel beter en worden de stops langs de mooie kustlijn beperkt tot een ren-je-rot voor een snelle foto in de regen. Balen dit. Dan maar een uitgebreide lunch bij een pannenkoekenhuis, lang geleden! Als we aan komen bij het hostel blijkt het een soort vijf-sterren resort tussen de bergen te zijn, compleet met een verwarmde buiten bar, all you can eat pizza fest ennnnn.... een hottub! Briljant. Oh ja, en niet geheel onbelangrijk om te noemen: happy hour van zeven tot negen! Rond zeven uur zit de hele bus dan ook gebroederlijk aan één lange tafel en wordt er een hoop gelachen. Ik raak aan de praat met Johnny en de mooie redhead Laura, allebei van de UK. Héle leuke mensen, ben nu al blij dat ik hen ontmoet heb. Het happy hour is een schot in de roos, en Pacman draagt een aantal van ons dan ook op om mee te komen naar de lokale pub. Daar lopen we een oude bekende tegen het lijf, en de rest van de avond is geschiedenis. Wederom tot in de late uurtjes. Jullie zullen wel denken: zie je ook nog wat het land of blijft het beperkt tot het groen in de Absinth? Geloof me, ik zie schitterende natuur en vooral absurd mooie bergen. Het is alleen gewoon ontzettend gezellig met alle verschillende mensen op de bus waardoor elke mogelijkheid om een feestje te bouwen met beide handen aangepakt wordt. Het mooiste aan deze trip is dat ik eindelijk ook veel mensen van andere nationaliteiten ontmoet. En één ding staat als een paal boven water: iedereen komt hier om zo veel mogelijk van het land te zien, nieuwe mensen te ontmoeten en vooral om te genieten van de vrijheid. Sommigen hebben één of twee maanden vrij gekregen van werk, en een hoop zijn na school of studie vertrokken omdat ze niet weten wat te doen. Het klinkt nogal cliché,
ik weet het, maar tijdens het reizen doet afkomst, huidskleur, geaardheid, dik of dun, jong of oud er niet toe. Iedereem is hier omdat hij of zij daar bewust voor gekozen heeft, en iedereen wil het meeste uit zijn beschikbare tijd halen. Het is leuk dat de samenstelling van de bus om de zo veel
dagen wisselt, maar soms is het ook wel heel jammer om afscheid te moeten nemem van mensen. Vooral met Julia, Daan en Michelle heb ik hele gezellige dagen gehad. Iets met: "het waren twee fantastische dagen". Maar doordat je best intensief met elkaar reist leer je elkaar ook snel kennen en stop je er sneller en meer effort in dan dat je weet dat je veel langer met elkaar opgescheept zit. Vooral de britten, amerikanen en de ierse Anne-Louise zijn echte toppers! Geweldig leuke mensen, ik zie er nu al tegen op om ze uit te moeten zwaaien. Sven en ik volgen de minimale reistijd, dus negen van de tien keer stappen mensen van de bus en blijven wij zitten. Lastig, maar als ik me bedenk dat ik de zojuist genoemde personen ook pas halverwege de trip ontmoet heb bied dat mij vertrouwen dat ik na hen waarschijnlijk weer net zulke leuke nieuwe mensen tegen zal komen. Nu nog maar even zo veel mogelijk plezier met elkaar hebben, de voorzichtige plannen voor een reünie in Dublin staan al in de steigers. Zou super gaaf zijn als dat door gaat!

Ik weet dat het nogal een opgave is om mijn blogs door te spitten, maar ik geniet simpelweg zó van elke dag hier dat ik dat heel graag met jullie wil delen. Super om te horen dat sommige van jullie hier veel plezier aan beleven en al uit kijken naar de volgende update, ik kan alleen zoals jullie
merken niet altijd even frequent online om hem te uploaden. Komt simpelweg doordat er te weinig tijd in een dag zit om naast het genieten dit net zo enthousiast voor
jullie op papier te zetten. Hopelijk is het me dit keer weer een beetje gelukt, sweet days!

Geschreven door Martijn.downunder