Next update, here it is! De vorige lijkt nog maar zo kort geleden, hoewel de tijd voor mijn gevoel echt vliegt. En dat terwijl ik niet eens zo veel bijzonders heb gedaan nog. Het is vooral het relaxe sfeertje hier. Het hostel is gewoon een soort nest waar allemaal kuikens in zitten: de ene vliegt een keer uit terwijl de ander het wel best vind en gerust een paar maanden blijft werken in de buurt. Daar over gesproken, dit laatste ben ik nu ook van plan. Omdat het in Nieuw Zeeland vanaf maart, wanneer ik er in eerste instantie naar toe wilde, aardig koud begint te worden, schuif ik het naar voren en zal ik er ergens ná oud en nieuw naar toe vliegen. Oud en nieuw wordt uiteraard in Sydney gevierd! Moet ik nu al wel alvast een slaapplek regelen, want alles begint al langzamerhand vol te raken. Als ik terug kom uit Nieuw Zeeland is zo ongeveer het regenseizoen voorbij in het noorden, en kan ik eindelijk vanuit Darwin met een camperbusje de westkust af. Eigenlijk kan ik hier niet zo lang op wachten, maar het zal wel moeten want door het regenseizoen zijn wegen in een aantal national parks al afgesloten. Doodzonde als je niet overal in kan, niet doen dus. Dan maar even werken en flink sparen. 25 Dollar (17/18 euro) per uur is hier niet ongebruikelijk. Ik heb al met iemand gesproken die 500\600 dollar per maand spaart. Kun je toch wel een paar lekkere kangeroobiefstukjes van eten! Dat is voorlopig het plan, maar voor hetzelfde geld is deze volgende week al weer 180 graden gedraaid en ga ik ijsberen knuffelen op de noordpool.

Maar relaxe sfeer dus. Niet alleen in het hostel, maar misschien nog wel meer hier in het dagelijks leven. Wát zijn Australiërs vriendelijke en relaxte mensen! "No worries" is hier lijfspreuk nummer één. Stoot je iemand per ongeluk aan? "No worries". Toets je de verkeerde pincode in? "No worries". Kom je er even niet uit met het geld storten bij de bank? "No worries". Je leest het altijd wel, maar het is ook écht zo. Het eerste cliché van mijn reis: je voelt je hier meteen thuis. En dan maar meteen het tweede cliché: je bent nooit alleen als backpacker. Vooral in het hostel heb je binnen de kortste keren hele gesprekken met mensen die je 10 minuten eerder nog niet kende. Het is gewoon één grote familie dat samen in hetzelfde huis woont. Zo nu en dan switched er iemand van kamer of komt er een nieuw gezinslid bij, maar er is een vaste kern dat al een aantal weken in hetzelfde hostel verblijft en voor een super goede sfeer zorgt. Je wordt ook direct opgenomen, wat erg fijn is.

Eén van de dingen die ik hier móet leren is natuurlijk surfen. De mensen van het kantoor van de organisatie waar ik mijn vliegticket geboekt heb die hier zitten zeiden al: vrijdag gaat een van onze groepen surfen, als je zin hebt sluit je lekker aan. Gezellig met z'n 22e naar Wollongong beach voor een dagje surfles, who can resist that?? De teachers waren ook echt zoals je surfers voorstelt: relaxed ("no worries!"), lang blond haar (nee niet alleen de dames), het wetsuit, uit rustend op de heupen en vooral heel grappig. Stuk voor stuk waren het ervaren surfers (Ruben de Portugees heeft op de grootste golven van de wereld in Portugal gesurfd). De ideale leermeesters dus. En dat bleek, want direct na de uitleg stond er al iemand op zijn board meeliftend op een golf. Super knap! Ook ik kreeg het bij de tweede of derde poging voor elkaar, al was het volgens mij meer geluk dan wijsheid want veel vaker is het me daarna niet meer gelukt. Alleen het ver genoeg de oceaan in komen is al een ware klus op zich. Zeker na de lunch toen de golven erg ruig werden. Van de teachers kregen we dan ook oprechte complimenten voor wat we gepresteerd hadden. Na zo'n 4 uur surfen in totaal was ik er ook wel klaar mee. Die zoute bek, jagh. Verder een heerlijk dagje met veel zon en lachen.

De zaterdag had ik een walk in Manley gepland staan, een mooi park op een uitsteeksel in de baai van Sydney. Tijdens het ontbijt leerde ik Sanne kennen, en met het
delen van onze plannen kwam ik er achter dat zij ook van plan was dezelfde walk te doen. Of ik misschien met haar en Sven mee wilde. Net zo leuk! Toen ik ze weer tegen kwam bij de bushalte kennis gemaakt met Sven, een lekker stille maar niet minder humoristische brabander. Onderweg waren vooral de navigatieskills, of het gebrek er aan, van Sanne onderwerp van discussie. Keer op keer leidde ze ons weer de verkeerde kant op, en na een totaal onnodig rondje om een begraafplaats was het klaar en ontpopte Sven zich als een ware tourguide. Ik ga de walk verder niet tot in den treure beschrijven, the pictures says it all. Het was vooral een erg gezellige dag. Oh en ik heb The Opera House en The Harbour Bridge gezien, misschien ook wel leuk om te vermelden. The Opera House is voor mij hét icoon van Australië, kippenvelmomentje dus. Zeker zo vanaf de ferry de haven in varend, unreal!

Omdat zondag een slechte dag was met zelfs onweer (ja lach maar!), heb ik weinig uitgevoerd. Voor de gene die mij nog niet zo goed kennen: dat trekt Martijn niet zo goed.
Gelijk bij de receptie maar even kijken voor een "day job" á 25 dollar per uur. Schilders, verhuizers, tuinman; het ken hier allemaal! Voor het klusje wat ik er uit heb gepikt zijn 2-3 mensen nodig. Na een rondje langs de velden raak ik in gesprek met Pim en Yvet, een echte fries en een spontane Wageningse. In het werk hebben ze geen interesse, maar ze vinden het wel leuk als ik morgen mee ga naar The Blue Mountains, een national park op maar 3 uur reizen van Sydney.

Na een kort nachtje stappen we met onze slaapkoppen 's ochtends de bus in. De trein blijkt vervolgens een uitstekende plek te zijn om onze luiken nog even dicht te doen zodat we fris aan de wandeling kunnen beginnen. Nou ja wandeling, de vierdaagse is er niks bij. Of een mudrun. Of een iron man. Klimmen, klauteren, pikhouweeltje hier, abseilen daar. Nee zonder dollen, dít is wat je je voorstelt van de natuur hier. Bij elke uitkijk vergapen we ons weer en is er iemand die het niet kan laten om te zeggen hoe mooi het is. Uiteindelijk, als de voetjes beginnen te branden en één van ons op tijd terug moet zijn voor sesamstraat, stappen we weer op de trein terug.

Dinsdagochtend is werkelijk de eerste ochtend dat ik écht uitgeslapen heb. Een nacht van 9 uur heb ik bij lange na nog niet gehaald. Bij het ontbijt spreek ik af met Bram om te gaan surfen. Wetsuitje en boardje huren en gaan! De golven zijn mooi wat rustiger dan vrijdag en na een kwartiertje merk ik dat ik vertrouwd raak met het board en me kan concentreren op het uitzoeken van de golven. Het blijft nog steeds een uitdaging om te gaan staan, maar als ik blijf oefenen kom ik er wel. Gelukkig heb ik nog even de tijd. Besef van tijd is hier echter wel relatief. Zowel besef van welke dag het is als hoe lang iets duurt is compleet weg. Zeg me dat ik hier 3 dagen zit en ik geloof je, maar als je me zegt dat ik er 3 weken zit kijk ik ook niet raar op. Héél langzaam aan begint dan ook het besef te dalen dat de reis echt begonnen is. Ik vind het tot nu toe helemaal geweldig, maar heb ook wel een soort van gezonde spanning voor wat me nog te wachten staat. Zoals iedereen hier zegt: plannen maken heeft geen zin, je moet doen wat op dát moment goed voelt. Tot nu toe is me dat aardig gelukt. Ik heb me nog zelden verveeld en geniet enorm van de rust en vrijheid die ik hier vind. Het spijt mij, maar alleen daarom denk ik al wel het jaar vol te maken. Het lijkt me heerlijk om jullie straks weer te zien, maar voorlopig heb ik het écht te goed hier. I'll keep you posted!


Cheers!

Geschreven door Martijn.downunder