Bergen. Dat is toch wel het achterliggende thema van deze update. Ik heb op het zuider-eiland wel zó veel schitterende bergketens gezien! Nagenoeg allemaal gehuld in sneeuw, daar maak je Martijn blij mee! Het heeft iets magisch voor mij. Het is onvoorstelbaar dat zulke gigantische muren door de miljoenen
jaren gevormd zijn zonder dat er een mensenhand aan te pas is gekomen. Gigantische muren van massief gesteente, impressive! Oké genoeg over bergen, ik heb weer genoeg te vertellen dus zal de inleiding kort houden. Sit back and relax!

Alweer een flink aantal dagen terug verbleven we in Lake Wanaka, een schi-tte-rend meer met in de verte bergen op de achtergrond. Floris had dan misschien toch gelijk toen hij mij vertelde dat Nieuw-Zeeland mooier is dan Australië. Gelukkig moet ik dat nog aan den lijve ondervinden, ha-ha! Helaas verbleven we er maar een korte middag en vertrokken we de volgende ochtend, maar deze plek heeft desondanks toch een vaste notering in mijn geheugen bemachtigd. De volgende stop is Queenstown, de adrenaline-hoofdstad van de wereld. Ik houd van deze plek! Het heeft alles. Alle activiteiten die je maar kunt bedenken: van bungyjumpen tot rodelen en mountainbiken tot canyoning. Dit laatste had ik sinds thuis al op mijn lijstje staan, dus die heb ik meteen geboekt voor de maandag. Ook maar even spontaan besloten dat ik toch wel de hoogste bungyjump van azië en oceanië wil doen, dus om één uur mag ik me gelijk melden. Geen tijd om na te denken, alleen maar beter. Uiteindelijk, als ik op het punt sta mijn toch enigszins knikkende knie in de gondel naar het spring-platform te zetten, worden we terug geroepen. De wind is te sterk, dus we moeten wachten tot het afzwakt. Anderhalf uur later is dit nog steeds niet het
geval en besluiten we dat het zonde van onze tijd is om nog langer te wachten. 7.30 uur twee dagen later is d-day, gas er op en gaan!
Aangezien we op zaterdag aan zijn gekomen in Queenstown, het onze laatste avond met de beste chauffeur ooit was en gewoon omdat je geen avond feesten in Queenstown kunt missen gingen de dansschoentjes weer aan. Of nou ja, schoentjes, bescheiden maatje tweeënveertig. Sinds een aantal dagen zitten de canadese Megan en Chelsea en de britse Allice en Laura bij ons op de bus. Zij blijken een waardevolle toevoeging voor de partycrew te zijn, en de laatste avond met Pacman is er een om in te lijsten.

De volgende avond komen Laura en ik tijdens ons gesprek in de bar op het onderwerp canyoning. Als ik vertel dat ik dat morgen ga doen, zie ik haar zichtbaar aarzelen. "Hoe duur is dat?" vraagt ze. Als ik haar de prijs vertel vertrekt haar gezicht in een nóg grotere grimas. Ik vertel dat het een hele dag is
compleet met lunch. Het lijkt haar toch wel heel leuk om met mij mee te gaan, en als ze de site van het bedrijf heeft gevonden besluit ze te boeken. Hoezo spontaan? De volgende ochtend melde we ons bij het kantoor, en kwamen we er tijdens het busritje achter dat er nog vier nederlanders mee waren. Leuk groepje zo. Het canyoningen was spectaculair te noemen! Achteruit van een waterval af, sprongen van acht meter in een pool, waarom niet joh?! De rotsen zijn toch gemaakt uit Auping-matrassen. Een spectaculair dagje met leuke mensen, ik zal proberen wat filmpjes te uploaden op Facebook, wordt vervolgd.

De er op volgende dag is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Deze dag had alles: mooi weer, héél veel gezelligheid en de nodige dosis adrenaline. Jullie raden het al: vandaag was het er op of er onder voor Sven en mij. Jezelf honderd-vierendertig meter naar beneden gooien is geen kattenpis. Twee extra onderbroeken en een Tena-lady aan, moet voldoende zijn. Omdat we de drill al kende stonden we amper vijf minuten na aankomst al klaar. Gondeltje in (shit, dit is wel écht hoog!) maar tijd om na te denken hadden we niet. De voeten werden ingebonden, even in de gynaecologen-stoel met de deurpost récht achter je; geloof me, dan wil je hart wel tweedertig slaan. Het liefst was ik gelijk gespongen, hoe minder tijd om na te denken hoe beter. Helaas wilde de bungy-man mij aftellen, vuile saddist. Ben mooi bij tel twee gesprongen, de groeten! De eerste halve seconde besef je niet wat er aan de hand is, maar dat klapt er de rest van de vrije val net zo hard in! Normaal houd ik mijn lippen stijf op elkaar in een achtbaan of iets dergelijks, maar dat is hierbij echt onmogelijk! Zó bruut!! De twee uur er na heb ik dan ook staan stuiteren als een met speed gedrogeerde Mark-Marie Huibrechts. Omdat we vroeg op waren en nu de melatonine in plaats van de adrenaline op kwam zetten, zijn we in een grasveldje aan het meer neergestreken
om de oogjes even te sluiten. Heerlijk in het zonnetje met een spectaculair blauw meer voor je, wát een land! Queentown is in alle opzichten de beste stad om te verblijven. Er is een enorm scala aan activiteiten, het nachtleven is er één om u tegen te zeggen en het ligt tussen de bergen aan een azuurblauw meer. Toen we 's middags één van de bergen op waren geklommen hadden we een perfect uitzicht op het meer en de bergen. Samen met Sven, Alex, Sarah, Laura en Simona hebben we boven op de berg genoten van het lekkere weer voordat we onszelf in kartwagentjes van de berg af gooiden. Alex wilde niet geloven dat ik Max Verstappen heb leren rijden. Kwam 'ie mooi op terug toen ik onderaan bij de finish al tien minuten stond te wachten voor hij een keer aan kwam tuffen. Nee zonder gekheid, we hebben vijf ritjes gereden met z'n allen en ik heb heb nog nooit zo veel gelachen op mijn reis als toen. Hoe mannen weer kleine jongentjes worden. 's Avonds hebben we scrabble gespeeld en warme melk met anijs gedronken en zijn we om tien uur naar bed gegaan. Nee natuurlijk niet! In Queentown wordt elke avond gefeest! Een dolle boel weer, gelukkig kunnen we nog één nachtje uitslapen morgen.

Uiteindelijk hebben we vijf nachten in Queentown doorgebracht, wat wel heel lekker was. Even het ritme doorbreken van 's middag laat aankomen en de volgende ochtend al weer weg. Ik vind het heel leuk om met de bus te reizen omdat je in korte tijd veel leuke mensen ontmoet, maar je ziet jammer genoeg minder van sommige plekken dan je zou willen. Als ik het opnieuw zou mogen doen had ik toch voor eigen vervoer gekozen. Dat ga ik sowieso doen als ik de westkust van Australië af reis, dus dit is een mooie balans tussen enerzijds een héle gezellige tijd hebben in Nieuw-Zeeland en veel van Australië zien. Het is ongelooflijk hoe snel je gehecht raakt aan sommige mensen, en hoe een groep het zó goed met elkaar kan vinden. Op de weg terug naar het noorden kwamen we weer door Queentown, en daar bleek zo'n beetje iedereen die ooit op de bus heeft gezeten nog een nacht te verblijven. Eén woord: feest! Misschien is dat de reden dat ik de afgelopen week overdag weinig enthousiasme op kan brengen en soms héél moe ben. Het irriteert me een beetje dat ik
niet van het mooie landschap kan genieten zoals ik dat normaal doe. Zeker als we aankomen in Mount Cook National Park zou ik het liefst mijn bed in duiken in de heerlijk nieuwe en ruime kamers, maar ik gebied mezelf te gaan wandelen met Sven, Mark, Guus en Laura om zo toch nog iets van de omgeving te zien. Helaas is het weer bar en boos met, jawel.. sneeuw! Wat jullie daar kunnen kunnen wij hier ook, haha! Beetje jammer dat het hier al bijna zomer hoort te
zijn.. Toch laten we ons niet tegen houden en banen we ons een weg door de striemende sneeuw. Het zicht na ruim anderhalf uur wandelen is helaas bagger te noemen, dus zetten we snel weer koers naar het hostel voordat we als ijslolly's eindigen. Op de weg terug een fijn gesprek gehad met Laura, de mooie ginger uit Londen. Ik hoor jullie denken "die naam komt wel opvallend vaak voorbij". Klopt, Laura is ook verreweg het leukste meisje wat ik tegen ben gekomen en het klikt goed. De details ga ik jullie lekker niet aan jullie neus hangen ;). Eenmaal terug in het hostel, wat eigenlijk meer weg heeft van een
hotel, staat er een échte maaltijd op ons te wachten: zalm jaaaaaaaaa!! Ik kan me de laatste keer dat ik dat heb gehad niet meer herinneren. Na een gezellig etentje met Mark, Guus en Kim worden er nog een paar potjes Irish Snap gespeeld. Een héél snel spel wat tot de nodige hilariteit, frustratie en gekneusde
handen leidt. Een soort "ezelen" maar dan anders. Verreweg het leukste spel wat we spelen. Deze nacht maar een keer vroeg naar bed.

De volgende dag stap ik heerlijk uitgerust op de bus. Een mooie rit met de bergen op de achtergrond en fijn gezelschap brengt mij in Christchurch. De stad welke in 2011 nagenoeg totaal verwoest werd door een aardbeving. Gelukkig bleef ze tijdens de beving van afgelopen maand gespaard, anders hadden alle opbouwwerkzaamheden weer opnieuw kunnen beginnen. Het is triest om te zien hoe een hele stad letterlijk weggevaagd kan worden. Vijf jaar na dato zijn de sporen van de aardbeving nog op elke hoek zichtbaar. Van afgesloten wegen wegens bouwwerkzaamheden tot de bouwplaatsen zelf: Christchurch likt anno 2016
nog steeds haar wonden van het catastrofale natuurgeweld wat het te voortduren heeft gekregen. Het centrum is ook geen centrum te noemen: er zijn nauwelijks winkels, restaurants of zelfs maar mensen. Ik was erg nieuwsgierig naar deze stad, en ik had gedacht te moeten zoeken naar de gevolgen van de aardbeving. Helaas zijn ze na zo'n lange tijd nog steeds volop zichtbaar in het straatbeeld. Ik vind het altijd te bizar om te geloven hoe de natuur zó gigantisch veel
schade aan kan richten, en herinner me de beving van vijf jaar geleden ook nog goed. Onwerkelijk om dan nu op diezelfde plek te staan. Het is een beetje hetzelfde als The Opera House in Sydney, maar ook weer totaal anders. Het heeft beide iets speciaals voor mij, omdat ik het alleen ken van televisie. Het feit dat ik er nu daadwerkelijk sta, aan de andere kant van de wereld, is een ontzettend gaaf gevoel. Het is al ja-ren toch eigenlijk mijn grootste droom geweest, en die droom is nu uitgekomen. Soms dringt dat besef even door, en dan vind ik het heerlijk om gewoon even alleen een mooi plekje op te zoeken en optimaal bewust te zijn van het moment. Dit, afgewisseld met heel veel gezelligheid en leuke mensen om me heen, maakt mijn reis nu al meer dan geslaagd. Als ik morgen naar huis zou moeten zou ik alsnog terug kunnen kijken op een ultiem geslaagde reis, geloof me. Maar wees niet bang, ik kom nog
lang niet terug! Nog een ruime week die we grotendeels weer op het noorder-eiland door brengen, en dan vliegen we weer naar Sydney. Daar zal ik volle bak moeten werken om mijn onderhand geplunderde rekening weer wat te spekken. Het volgende geluksmomentje zal oud en nieuw náást de Harbour Bridge worden, waarschijnlijk het grootste feest tot dan toe! Oh ja, en kerst met dertig graden. Lijkt me niks aan, dus stuur alsjeblieft foto's van sneeuwpoppen(ja Koen, Niek en Chris, wie van jullie kan de grootste maken?) en ijspegels. Hopelijk valt de kou tot nu toe nog mee, ik zal aan jullie denken als ik over een week weer met mijn kokosnoot op het strand lig. Sweet as!

Geschreven door Martijn.downunder