Ho-ly shit! Dit is even omschakelen. Zoals jullie misschien meegekregen hebben heb ik het koude Melbourne verruild voor het ontzettend klamme Vietnam. Ik wist al wel dat hier geen ijsberen leven, maar dat het zó tropisch is.. Na een vlucht van pak 'm beet zeven uurtjes, wat me weer goed deed beseffen dat ik niet gemaakt ben om te vliegen (iets met benen bij anderen in de nek moeten leggen en om de haverklap wakker worden), ben ik in Kuala Lumpur geland. Vanwege de relatief korte stop-over had ik niet veel tijd om de stad te verkennen. Jammer, maar zolang ik maar dat ene ding kan doen beschouw ik het als een bevredigende overstap. The Petronas Towers. Al sinds ik klein was heb ik altijd iets met aardrijkskunde en met records gehad. Niet vreemd dus dat ik 's werelds voormalig hoogste gebouw en de huidige nummer acht op de ranglijst gezien moet hebben. Nu we er toch zijn.. Na een slopende vlucht weet ik niet of ik de warmte als een vriend moet omarmen of toch eerder als de vijand moet zien. Die trui en lange broek verruil ik voor t-shirt en korte broek, dat is zeker! Op internet heb ik gelezen dat er een trein binnen een half uur direct naar de stad rijdt. Na wat wikken en wegen of ik wel op tijd terug zou zijn voor mijn vlucht, heb ik het er op gewaagd. De koele trein is een heerlijke verademing, en waar het op het vliegveld ontbrak aan wifi, biedt de trein een goede gelegenheid om iedereen te laten weten dat Martijn veilig is geland. Op KL centraal spring ik op de metro naar KLCC, het stadscentrum. Als ik de trap naar het straatniveau op loop, zie ik dat ik pal aan de voet van de gigantische torens sta. Ik loop een half rondje om de imposante reuzen heen
en besef me dan dat ik, om die perfecte foto te verkrijgen, me toch een aardig eind van ze af moet bewegen. Een ritje met de gratis bus biedt geen uitkomst, en als ik weer terug bij het begin ben merk ik op dat aan de andere kant van de torens een plein is zonder enige andere wolkenkrabber. Ik steek, met gevaar
voor eigen leven, de straat over naar de uithoek van het plein en spreek daar iemand aan of hij een foto wilt maken. Gelukkig begrijpt de beste kerel hoe zo'n foto er uit moet zien, en hij hurkt zelfs om de juiste hoek te krijgen. Voor degene die het resultaat nog niet gezien hebben verwijs ik u graag door
naar Facebook of Instagram. Zeer voldaan en relaxed omdat ik genoeg tijd heb om mijn vlucht te halen reis ik terug naar het vliegveld.

In het vliegtuig naar Hanoi kom ik notabene naast een Australiër te zitten die er woont er werkt. Wat is dat toch dat mensen de behoefte hebben om zich over de hele wereld te begeven. Moet ík zeggen trouwens.. We hebben een gepsprekje maar op dit moment slaat de vermoeidheid met mach drie in en geef ik subtiel aan dat ik maar weinig slaap heb gehad de afgelopen vierentwintig uur. Bij aankomst in Hanoi dien ik mijn visum op te halen. Dit gaat als volgt: je geeft de vooraf ingevulde papieren en je paspoort af en neemt plaats tussen de zeker vijftig andere wachtenden. Zonder batterij op m'n telefoon en na een slopende reis ben ik er niet zeker van of dit is wat ik op dit moment nodig heb. Er zit uiteraard niks anders op dan geduldig wachten, en als mijn foto op het scherm verschijnt en er iets omgeroepen wordt als "Michael Borenas" reken ik het meer dan goed en haal ik mijn visum op. Ik pak mijn rugzak van de bagageband en zodra ik de deur uit loop, zie ik de bruine shuttlebus waar ik op internet over gelezen heb voor de ingang langs rollen. De conducteur gebaart heftig dat ik letterlijk de bus in moet springen. Geen probleem, geen gewacht meer voor mij nu! Na verblijd te zijn met het typische Vietnamese landschap en de huisjes, zie ik plots op de telefoon voor mij "Amsterdam" staan. Eén plus één is drie! "Kom je ook echt uit Amsterdam?" vraag ik. "Nee, Zwolle eigenlijk". Koud een uurtje in Vietnam en het eerste contact is al gelegd. Ik houd van dit leventje! Aafke en ik praten nog de rest van de rit en we spreken af na het inchecken samen een hapje te eten. Eerst maar even het hostel zien te vinden en niet dood gereden worden door één van de honderdduizend scootertjes. Cha-os! Nondeju wat is dit joh?! Zonder navigatie loop ik doelloos rond, maar aangezien ik z.s.m. naar mijn hostel wil schiet ik een vietnamese VVV in. Gelukkig weet ik de naam van het hostel, en het meisje helpt me super vriendelijk tot aan het printen van de route aan toe. Helemaal top! Na helemaal leeg gezweet te zijn kom ik bij het hostel aan. Ik ben het Australische inchecken gewend: passport please. Hundredseventyfive dollar please. Your room key. En nu hobbelen aub! Het vietnamese inchecken gaat iets anders. Zonder een woord gezegd te hebben: "Mr. Brandts?". "Uhh, yeah? How did you know that?". Geen antwoord op de vraag, maar ik móet mijn rugzakken af doen en gaan zitten. Geen probleem! Hier heb je je vijfentwintig kilo aan bagage! Of ik koffie, thee of limonade wil. Laat me denken.... Limonade!! Philip neemt plaats tegenover me en heet me welkom. Wat mijn plannen zijn gedurende de komende twee dagen, want hij heeft nog wel een aantal suggesties. Op een zelf gemaakte kaart vertelt hij mij de meest interessante dingen over Hanoi. Het is een hele vriendelijke
en gastvrije jongen die misschien nog wel jonger is dan ik. Na de introductie verwijst hij naar mijn kamer en word ik verwelkomt door mijn vriend Airco. Dan is het tijd voor de beste douche van de afgelopen tien en een halve maand. Als ik klaar ben spreek ik een ontmoetingspunt af met Aafke en eten en
drinken we een heerlijk koud biertje op een
rooftopbar. Misschien bijna het beste gedeelte: zalm en een biertje voor nog geen tien euro. Vietnam, I love you!

De volgende ochtend gaat mijn wekker om acht uur. Ik wil geen tijd verspillen tijdens deze reis. Na de beste nacht slaap van de afgelopen drie maanden voel ik me koning! Ik bestel een broodje met omelet aan het comoplimenteus ontbijt en wandel even later het hostel uit. Eerste stop: kapper. Nee serieus! Ik heb
expres gewacht tot Vietnam omdat het hier goedkoper moét zijn dan Australië. Na een lastige uitleg over wat ik wil begint de kapper uiterst nauwkeurig te knippen. Zelf de lijntjes van de baard worden met een scheermes nagegaan. Klasse! Vijfenveertig minuten en zes euro later sta ik weer buiten. Wat nu? Maar naar het meer lopen dan. Na een rondje om het meer probeer ik de kathedraal te vinden. Geen succes. Dan maar op een bankje neer ploffen in een tenminste wat rustiger gedeelte van de stad. Onderweg al gekeken of ik wat contact kon krijgen met mensen, maar dat is niet gelukt. Als ik op het bankje zit komt en een man van een jaar of vijfendertig vertwijfelend voorbij slenteren. Hij beantwoord mijn blik en ik groet hem. "How are you?". "Good and you?". Mijn vermoeden dat hij frans is blijkt te kloppen, en hij verteld dat hij op zoek is naar de pagoda. Ik vraag of hij het goed vindt dat ik met hem mee loop.
"Bien sur! Bien sur!". Oké tot zo ver rijkt mijn frans nog wel! Hij verteld dat zijn naam Franck is en dat hij het kind is van een Libanese vader en een Ivoriaanse moeder. Interessante combinatie! Tijdens ons gestruin door de stad praten we honderduit als oude vrienden, en kom ik er verder nog achter dat hij vijfenveertig is in plaats van vijfendertig en gescheiden is met twee kinderen. What?! Ik heb gelijk bewondering voor zijn instelling. In zo'n situatie gaan reizen.. Franck is blijkbaar ook wel het type dat nét iets te lang nog naar Ibiza gaat omdat hij niet toe wil geven aan zijn leeftijd. Hoewel ik dus nooit gedacht had dat hij al zo oud was. Een super aardige, toffe gozer! 's Middags nemen we afscheid en ga ik naar het hostel voor verkoeling en om me te
oriënteren op de dagen na Hanoi.

De volgende dag hebben Aafke, haar vriend Matthieu en ik afgesproken om wat musea te bezoeken. Vooral de eerste, het "Prison Museum", over het leven in de gevangenis in de jaren dertig, is erg indrukwekkend en leguber. De cellen en het beeldmateriaal spreken velen malen meer dan de teksten. Na een wandeling naar het "War Museum" slenteren we wat rond, maar al snel komen we tot de conclusie dat dit na het eerste museum niet veel voorstelt en ploffen we maar wat
graag neer voor een koude cola. Met wat nieuwe energie lopen we weer terug naar het hostel, en zitten Aafke en ik nog even heerlijk in een paar luie stoelen bij een cafeetje aan de overkant met een biertje en een koffie. Omdat het hostel zo rustig is heb ik voor vannacht een andere geboekt. Omdat het regent wacht
ik nog even met er heen lopen, en terwijl ik wat mijn telefoon zit te klooien praat ik wat met Emma, een brits meisje wat ik eerder al ontmoet heb. Of ik nog naar het "Womens Museum" ben geweest? Oeps, inderdaad Dion, Joer, Tim, Jo en Patrick, vergeten! Dat ze me maar mee moet nemen als ik weer terug ben in Hanoi over een paar dagen. Ik loop, alsnog in de regen, naar het andere hostel. Als ik mijn kamer binnen kom wordt ik enthousiast onthaald door Noya, een super vrolijk Israëlisch meisje. Ze begint gelijk honderduit te praten. Wel even een verschil met het andere hostel. Ik sleep haar mee naar de bar beneden voor een biertje, maar we zijn allebei moe en gooien de handdoek al snel in de ring. Wel verteld ze me over haar reis door Zuid-Korea, Taiwan en Japan. Super gaaf, deze combinatie heb ik nog niet gehoord!

Donderdag sta ik vroeg op om met Aafke en Matthieu naar het Ho Chi Minh mausoleum te gaan. Een tempel waar de voormalig president opgebaard ligt. Foto's maken is streng verboden, en op de een of andere manier mag íedereen praten, behalve wij westerlingen. De ruimte waar Hootje, ik mag Hootje zeggen,
opgebaard ligt, is gigantisch. In het midden ligt zijn lichaam in een houten box met glazen wanden. Hij wordt in een zwak, groenachtig licht getoond, wat het lichaam er uit doet laat zien alsof het een pop is. Ik ben cynisch of het hem wel echt is. Ik baal dat ik mij niet even ingelezen heb in de geschiedenis van Vietnam, want de lessen van meneer Zweers zijn na acht jaar toch wel weggezakt. Dit doet voor mijn gevoel af een de beleving. Om half elf staan we al weer buiten, en na een broodje en een smoothie bij hetzelfde cafeetje neem ik afscheid van Aafke en Matthieu. Morgen stap ik namelijk op de bus naar Ha Giang. In het hostel ga ik beneden in de bar zitten om wat huiswerk te doen, maar ik raak gelijk al aan de praat met de Australisch-turks-koerdische Asiti. We babbelen wat en lopen daarna samen naar de shop waar ik mijn camera af heb gegeven voor reparatie. Dikke pech, ze kunnen er niks aan doen. Aangezien ik
geen tijd meer heb om hem ergens anders langs te brengen, laat ik het voor wat het is. Asiti schijnt een gigantische koffieliefhebber te zijn, zoals elke in Melbourne levende persoon. We kopen een sigaar, een van z'n andere nieuwe hobbies, en roken deze in de achtertuin van een koffiezaakje. Standje relaxed! Na het eten spring ik snel onder de douche en gaan we nog even naar beneden voor een biertje. Binnen no time zijn we het middelpunt van een grote groep, en wordt er over en weer gepraat en gelachen. Super gaaf hoe uit het niets zo een groep gevormd wordt uit allemaal kleine groepjes en je met iedereen wel praat.

De afgelopen tijd heb ik wel vaker gesprekken met andere backpackers over het sociale aspect van het reizen. Veel mensen zijn bang om alleen op reis te gaan, waarschijnlijk omdat ze verwachten dat ze gedurende het grootste deel van hun reis ook daadwerkelijk alleen zullen zijn. Gebeurt niet. Uiteraard zijn
er momenten dat je alleen bent en op jezelf aangewezen bent, maar dit is naar mijn mening het mooie en ook bijna het essentiele aan reizen. Waar ik voorheen nog wel eens de neiging had om de touwtjes uit handen te geven en iemand anders te laten dicteren, heb ik tijdens het reizen soms simpelweg die optie niet en moet ik wel de beslissing nemen want anders ga ik nergens geraken. Vooral met Asiti heb ik veel over de waarde van het reizen gepraat. Het verrijkt je in elk aspect. Zelfstandigheid, zelfvertrouwen, sociaal, emotioneel, relativatie; ik kan nog wel even door gaan maar als ik naar mijzelf kijk zijn dit de vlakken waarop ik mijzelf het afgelopen jaar het meest ontwikkeld heb. En het mooie is: het zit allemaal bij de prijs inbegrepen. Het is díe combinatie wat reizen zo geweldig maakt. Het zien van de meest onbeschrijfelijke landschappen, wat werkelijk als een drug werkt, de vrijheid die je de tijd geeft om te realiseren en te oriënteren, de situaties die je dwingen om je aan te passen en te leren, en het sociale vlak waar je zoveel verschillende mooie en interessante mensen leert kennen met elk hun eigen visie. Ik heb het in één van mijn eerste blogs al genoemd, maar het zijn met name de mensen die je ontmoet die het reizen zo interessant en aantrekkelijk maken. Het gelukzalige gevoel kunnen delen van dat adembenemende uitzicht na een intensieve hike, de idiote avonden in de bar vol gezelligheid en gelach, en de enorm uiteenlopende visies van verschillende personen. Verschillende culturen en verschillende persoonlijkheden brengen een
verschillende kijk op het leven met zich mee, en het is goed om situaties ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Tijdens mijn reis probeer ik een balans te vinden tussen het verdiepen in cultuur, zo veel mogelijk van het land zien, zo nu en dan eens goede gesprekken hebben met andere reizigers maar natuurlijk ook gewoon zo veel mogelijk
plezier te hebben met hier en daar een biertje of twee. Na het afgelopen jaar vooral veel gewerkt te hebben ben ik ontzettend blij met de keuze die ik gemaakt heb om even een break te nemen en weer te gaan reizen. Ondanks dat veel mensen het fenomeen "reismoe" noemen, geeft het reizen mij op dit moment juist gigantisch veel positieve energie. Ik houd van de constante verandering van scène, het ontmoeten van nieuwe mensen en niet weten wat morgen gaat brengen.
Ik heb er nu net iets meer dan drie weken op zitten, nog drie te gaan. Let's not count the days, make the days count!





En oh ja, misschien wel leuk om even te vermelden: mijn tweede working holiday visa in Australië is goedgekeurd. Tot over een jaartje of twee ;).

Geschreven door Martijn.downunder